Binnenkijken in een Gents rijhuis met wow-factor: ‘Het vangnet blijft spectaculair’

Wie weleens een aflevering van het huizenprogramma Blind gekocht meepikt, weet dat het wensenlijstje van de kandidaat-kopers vaak mijlenver afwijkt van de realiteit. De dilemma’s zijn altijd te herleiden tot twee opties: kiezen voor een minder huis in een betere buurt, of blijven vasthouden aan het droomhuis op een slechtere locatie? Een emotionele struggle die geweldige televisie oplevert, grotendeels vanwege de herkenbaarheid. Wellicht zou de smalle rijwoning met zicht op het viaduct van Gentbrugge, vlak bij een drukke spoorlijn, voor veel koppels een no-go zijn, maar Kristof Toppets en Jade Veillet zagen toch een unieke opportuniteit toen ze het pand in 2008 kochten. “Het was in eerste instantie een geografische beslissing”, vertelt Kristof. “Ik kom oorspronkelijk uit Tienen, Jade uit Kortrijk. Regio Gent was voor ons de gulden middenweg. Na een lange zoektocht vielen we op dit karaktervolle rijhuisje in Ledeberg. Alles zag er gedateerd en donker uit, maar het had wel potentieel. We waren vooral gecharmeerd door de authentieke gevel uit 1913 die als enige van de straat bewaard is gebleven.”

Van de typische indeling, met vooraan een smalle woonkamer en daarachter een aaneenschakeling van koterijen die uitkijken op een klein koertje, is vandaag niets meer te zien. Of toch, het stukje buitenmuur in de nieuwe patio toont nog tot waar de oude achterbouw liep. “We zijn pas in 2017 aan de verbouwing begonnen. Het werd een intense totaal­renovatie van anderhalf jaar”, zegt Kristof. “We hadden een drietal architecten gecontacteerd om onze plannen te bespreken. Uiteindelijk hebben we voor Tim Rogge gekozen, vanwege een ander project van hem dat we hadden gezien. Het klikte onmiddellijk. Hij voelde meteen aan waar we naartoe wilden en het eerste ontwerp zat direct goed. De focus lag op slim ruimte­gebruik. Elke vierkante meter werd optimaal benut en ook het keuken- en badkamerontwerp van architect Zoë Vanderstraeten werd mee geïntegreerd in het ontwerp. Toen we de maquette van ons toekomstige huis zagen, waren we helemaal verkocht.”

Gezellige serre

Van een verouderd rijhuisje van net geen vijf meter breed kun je geen mirakels verwachten, toch komt het ingenieuze concept van de Gentse architect aardig in de buurt. Om extra binnenruimte te winnen, schoof de nieuwe achterbouw een meter achteruit – vandaar ook de speciale knik in het dak boven het vangnet – en werd de bestaande indeling volledig omgegooid. De vroegere living is nu een luchtige leefkeuken met toegang tot de patio. Een glazen corridor naar het achterliggende kantoorgedeelte vormt een natuurlijke scheiding tussen werk en privé. Op de eerste verdieping kwam er een ruime woonkamer die als een plateau boven de eetruimte zweeft en de vide naar de zolderverdieping werd opgevuld met een vangnet, misschien wel de grootste wow-factor van de woning. “Het blijft een spectaculair gevoel om zes meter boven de grond in een net te liggen. Ik kom hier geregeld werken, met mijn laptop op schoot”, vertelt Kristof. “Maar ook als ik beneden aan de eettafel zit, kijk ik dikwijls eens naar boven. De bijzondere vorm van het dak en dan dat zicht op het net zijn nog altijd even fascinerend. Ongelofelijk wat er allemaal mogelijk was in dit huisje.”

Het creatieve koppel stapte volledig mee in het architec­turale verhaal en waagde zich aan enkele gedurfde ­keuzes, zoals de glazen achterbouw die niet enkel zorgt voor maximale lichtinval, maar ook voor inkijk langs alle kanten. Kristof: “Het voelde in het begin wat bloot, maar nu staan we er niet meer bij stil.”

Zo’n glazen achtergevel biedt tal van voordelen wat daglicht en klimaatregeling betreft. Kristof: “In de zomer staan alle vensterpanelen open om maximale doorstroming te creëren en kunnen we via het microtuintje naar kantoor wandelen. In de winter wordt het een gezellige serre. Onze voornaamste wens was een flexibel huis waarin geleefd mag worden, met multifunctionele ruimtes die we de hele dag door kunnen gebruiken. Die bewegingsvrijheid was voor ons cruciaal en bleek zelfs visionair toen we tijdens de lockdown allebei van thuis moesten werken.”

Om geld uit te sparen, besloot het koppel alle sloopwerken zelf te doen. “Een gigantische klus”, zegt Kristof. “Enkel de voorgevel en de etages bleven gespaard. Op een bepaald moment hingen de trappen in het luchtledige te zweven en had het huis geen achterkant meer. Met de afbraak van de badkamer hebben we tot het laatste moment gewacht, zodat we ons nog konden opfrissen. Al dat stof!”

De plafonds en de muren bleven onafgewerkt. Een budgettaire keuze die tegelijk bijdraagt aan de charme van het huis. Kristof: “De houten welfsels, buizen en leidingen zijn overal zichtbaar en de bakstenen muur in de keuken hebben we gecementeerd en daarna wit geschilderd. De ruwe structuur en het reliëf van de muur passen bij het authentieke karakter. We vonden het belangrijk om de historiek en de ziel van het pand te bewaren.” 

Het grootste heiligdom van het huis bevindt zich helemaal boven, in de zogenaamde kapel. Kristof: “Onze slaapcabine onder het dak voelt als een apart minihuisje, met een eigen trap en houten luikjes die we ’s avonds kunnen dichtdoen.” Achter de slaapkamer en tegen de straatkant zit de roze badkamer verstopt. Die vormt een buffer tegen het lawaai van buiten. Kristof: “De roze kleur is geïnspireerd op een oude foto van een Indiase waterput die onderaan een groenige schijn had. We hebben dat beeld subtiel verwerkt in het interieur, met groene referenties in de keuken en uitgesproken roze in de badkamer boven.”

Na anderhalf jaar verbouwen willen de bewoners eerst even genieten van de rust vooraleer ze de laatste details afwerken. Kristof: “Er komt nog een vestiaire in de inkomhal, maar dat kan wachten. Eerst willen we werk maken van het groendak op de achterbouw. We dromen al lang van een mosachtige daktuin om wat meer groen in de stad te krijgen. Deze zomer hopen we eraan te beginnen.”