Stijn Meuris over Arno: “Toen zijn laatste plaat af was, was ook zijn leven af”

“Ik ben hem altijd blijven volgen”, gaat hij verder. “Ik vond Arno een Persoonlijkheid met een hoofdletter. Iemand die op het podium deed wat hij wou doen en daar ook heel goed in was. Veel mensen betwijfelden dat en vonden en dan een charlatan, wat trouwens een nummer van hem was, en de titel van een plaat. (lacht) Ik vond dat absoluut niet. Ik vond hem een rasartiest, een vakman. Iemand die heel goed wist waar hij naartoe wilde. Iemand die trouwens ook zonder uitzondering omringd werd door heel goede muzikanten. Een absoluut icoon.”

“Zijn legacy is dat heel veel mensen en zeker die van mijn generatie, de mensen die TC Matic nog live gezien hebben, beïnvloed werden door het scherpe, hoekige geluid van die groep. Ik vond dat als jonge snaak zo indrukwekkend. En in mijn geval betekende dat letterlijk dat ik daardoor met muziek wilde beginnen. De eerste keer dat ik TC Matic zag, was dat in een sporthal in Bree. Dat was de tijd waarin grote groepen nog in sporthallen speelde. Dat klinkt nu allemaal een beetje raar, maar toen maakte dat geweldig veel indruk. En daar stond een toen al geweldig geoliede machine. Dat was zo strak, zo goed gespeeld, zo sexy en zo dansbaar, met dan ook nog eens een frontman vooraan die niet onbewogen kon blijven. Er waren mensen die hem niet moesten, maar er waren nog veel meer mensen die met een brede glimlach keken naar zijn concerten. Dus zijn legacy zit in die authenticiteit. Zeer Belgisch, neigend naar het Franse. Hij kon eigenlijk alleen maar van Oostende zijn. Dat is de enige stad die op het perfecte snijpunt ligt van iets dat Brits is, iets dat Belgisch is en iets dat Franstalig is. En dan ook nog eens West-Vlaams als een soort surplus.”

“Hij had ook een energie die ik nog nooit gezien had bij Belgische groepen”, gaat Stijn verder. “Ze misten soms die surrealistische insteek. Dat heel elektrische dat typisch TC Matic was. Een hoek af die ervoor zorgde dat ze vooral live zo’n indruk maakten. Als 18-jarige dacht ik: ‘oei, als het plafond maar niet instort.’ En dat bedoelde ik positief.” 

“Ik ga hem herinneren als de zeer charmante, lieve en ook wel slimme mens die hij was. Die misschien naar de buitenwereld toe soms iets anders overkwam. Het stoort mij altijd als mensen denken dat Arno een soort clown was. Want dat was hij helemaal niet. Maar hij had wel een trucje gevonden om daarmee weg te geraken. Hij was de man van de vreemde quotes. De quotes die niemand begreep omdat ze in het West-Vlaams waren, maar wel met een twist aan. Een vreemde levenswijsheid. Hij had een streetwise attitude. Hij zei heel weinig, maar wat hij zei was er wel boenk op. Het is geen toeval volgens mij dat hij tot twee weken geleden aan een nieuwe plaat heeft gewerkt. Ik ben ervan overtuigd dat hij dacht, ‘zo lang ik muziek kan maken met goede mensen die ik graag heb, leef ik nog.’ En het grote drama - en dit is mijn eigen interpretatie want daar heb ik geen bewijs voor - moet geweest zijn toen die plaat af was. Want toen was ook zijn leven af.” 

Bekend Vlaanderen rouwt om Arno: “Baas van zijn eigen universum, waar hij ons graag een avondje in meenam”

PORTRET. Arno Hintjens (72) overleden: Olala, c’était magnifique