Ik loop door een van de weinige bossen die onze leemstreek in Limburg nog rijk is met een zuinig lentezonnetje op mijn – weer wat dunner behaarde – kruin. Mijn neusvleugels vullen zich met een heerlijke geur. Nu weet ik het zeker, het voorjaar is volop in gang geschoten. De bloeiende daslook bewijst dit.

Het is dan ook een exclusieve soort voor deze omgeving. Niet elk bos in Limburg krijgt de eer om deze schoonheid – zowel met het oog als de neus waarneembaar – te mogen begroeten. Maar hier staat ze dus in vol ornaat voor mij. Ondertussen vraag ik mij af waar die naam vandaan komt. De look is overduidelijk, de geur is onmiskenbaar en vooral heel overtuigend. Maar waar komt die das vandaan? Misschien is het wel omdat je in dezelfde omgeving ook wel een das zou kunnen ontmoeten. Volgens mij is die even verliefd op de heerlijke aroma’s van deze plant en komt hij er tijdens zijn nachtelijke tochten zonder twijfel ook van genieten. Of komt het door de vorm van de bladeren die – met wat moeite en fantasie – op een herendas lijken? Maar mogelijk is het nog simpeler: bij het betreden van het bos zal menige bezoeker, als hij de gekende geur opsnuift, uitroepen: “Da’s look!”

Elke verklaring heeft volgens mij kans om een factcheck te doorstaan. Maar om eerlijk te zijn, ik heb geen idee. Wel weet ik dat de bladeren van daslook heel lekker zijn in een salade. Maar opgelet: de bladeren lijken heel hard op die van het giftige lelietje-van-dalen dat op dezelfde plaatsen groeit. Dus haal je beter je portie daslook bij een goede groenteboer. Laat die in het bos maar netjes staan. Dan kan ik er elk voorjaar – met neus en ogen – volop van gaan genieten.

Foto's: Jos Vandebergh

https://limburgs-landschap.be