De feiten van verkrachting vonden plaats in 2020. Jürgen D. (40) zorgde ervoor dat zijn dochter na een opname na een suïcidepoging elke nacht in zijn bed sliep. In dat bed begon het illegale gedrag van de man met aanrakingen en escaleerde tot penetraties. Van maart 2020 tot november 2020 werd het meisje gemiddeld drie keer per week verkracht, wanneer haar vijf jongere (half)broers niet thuis waren of al sliepen.

De rechtbank beschreef in het vonnis hoe het meisje maar sinds kort deel uitmaakte van het gezin. Ze was op haar twee jaar afgestaan door haar moeder en was opgegroeid in een pleeggezin in West-Vlaanderen. Via sociale media was ze uiteindelijk toch in contact gekomen met haar vader, die zelf niet afwist van haar bestaan. In 2019 was ze na een gematchte DNA-test bij Jürgen D. en medebeklaagde Femke S. ingetrokken.

“Stampen zoals naar hun honden”

Uit onderzoek bleek dat de zoons in het gezin al minstens sinds januari 2019 zwaar mishandeld werden. Zo werden de zoons geslagen, gestampt “zoals de ouders naar hun honden stampten”, bij de keel gegrepen of van de trap gegooid. Volgens getuigen leefden de kinderen tussen hun eigen uitwerpselen, waren ze nooit gewassen of droegen vuile kleren en kregen ze vaak geen eten mee naar school. Van de oudste dochter werd verwacht dat ze veel meehielp in het huishouden.

Femke S. (31) was de moeder van alle jongens (nu tussen 5 en 12), van wie ze er drie samen met Jürgen D. had. Op de zitting hadden beide beklaagden ontkend, en hadden ze de vrijspraak gevraagd. Beiden zouden slechts af en toe hun stem verheven hebben of een corrigerende tik gehanteerd hebben. Over de verkrachtingen had Jürgen D. gezegd dat hij “niet wist hoe het zo ver had kunnen komen”.

Schadevergoeding

De rechtbank kende de slachtoffers ook provisionele schadevergoedingen toe. De beklaagden moeten ieder aan elke zoon 1.750 euro schadevergoeding betalen. Jürgen D. zal ook 7.500 euro schadevergoeding moeten betalen aan zijn dochter.

Bij de uitspraak van het vonnis vroeg het openbaar ministerie ook de onmiddellijke aanhouding van D., die niet aanwezig was op de zitting. De rechtbank ging daar echter niet op in. Er zou geen reden zijn om te denken dat de man zou vluchten. In het psychiatrisch onderzoek werd de kans op recidive op korte termijn voor de man ook op laag ingeschat.