Selah Sue sloopt de AB: zaal op z’n kop, stem aan gort ★★★★☆

“I’m a bad bitch show off / I won’t stop if I show up / I’m a queen in my kingdom / and it feels good.” Nou, Selah Sue miste haar entree niet in de AB. Voor een bomvolle zaal gewillige vazallen trapte ze meteen een hele kasteelpoort met loopbrug en al de slotgracht in. Cersei Lannister mag er een punt aan zuigen. De soundtrack bij dat geweld was opgetrokken uit aardedonkere favelabeats. Ook ‘Wanted You To Know’ zwoer bij grootstedelijke elektronica, ergens tussen Londense bass music en groezelige trap-hiphop. Selah Sue shakete er meer dan één demoon uit haar lijf, op een wijze die ze in haar begindagen wellicht nooit had aangedurfd. In een hoek mikte een driekoppig vrouwenkoortje romige zangharmoniëen tussen de beats: potige grooves van een straffe liveband die Selah zichtbaar onder stroom zette. En toch zo loepzuiver blijven zingen! Faut le faire.

Ze is veranderd, zo lazen we de voorbije maanden in meer dan één lifestylebijlage. Herboren. Als zangeres. Als vrouw. Als mens. Iets met het moederschap. Iets met afgezworen antidepressiva. Die openheid naar de pers siert haar. Het maakt haar ongenaakbaar. Selah don’t give a fuck. Vanaf nu heeft ze lak aan wat u en ik over haar denken. Oogde ze misschien net daarom zo vrijgevochten en bevrijd in de AB? Alsof ze zich heeft gelaafd aan een bron waar de doorsnee sterveling een leven lang naar op zoek is.

“Ik ben zeven jaar lang weggeweest en zo dankbaar dat jullie er allemaal zijn”, klonk het in Brussel, oprecht bovendien. Haar nieuwe album Persona stond centraal in de show. Die plaat herbergt doorwrochte, schijnbaar lichtvoetige soulpop in fonkelende producties. Futuristisch-Amerikaanse r&b, zeg maar. Het type muziek op het snijvlak van pop en alternatief, niet gespeend van internationale allures. Je vindt het op de soundtracks van toonaangevende millennial-series à la Insecure. Zoals ‘Hurray’, een fusie van soul en rap die in de AB gesofisticeerd aandeed en meticuleus werd uitgevoerd. Een jazzy pianosolo dwarrelde langsheen de beats met de chutzpah van een ijzige herfstbries. Het koor boetseerde met scats en Congolese kleuren. Je dacht aan Zap Mama en aan The Roots.

Muntthee

‘Karma’ lokte een heel andere Selah Sue de schaduwen uit: een song “over clowns aan de macht”, aldus de zangeres, geschreven tijdens de weerbarstigste der coronalockdowns. Een diepdonkere baslijn trok donderende downtempobeats de nacht in. “Is it real? / Is it fake? / Selling doubt seals your fate.” Ze ranselde er haar stembanden af tot we begonnen te vrezen dat ze er permanente stemknobbels aan over zou houden. En dat temidden van stormachtige triphop. Massive Attack ten tijde van Mezzanine maar dan met Janis Joplin achter de microfoon. Op een videoscherm verscheen een pleidooi om woede en verontwaardiging via creatieve daden te ventileren. Vink dat maar af, Sanne.

In de tergend slepende ballad ‘All The Way Down’ leek ze met de blues te vervloeien, haar stem aan gort krijsend, verzwolgen door gospel. Geen wonder dat ze tijdens de lange gitaarsolo met haar zangeressen in de coulissen verdween. Om er even boven een dampende muntthee te hangen? Om verse Noordpoolsneeuw door haar gloeiende keelgat te laten glijden?

Nope, om een felrode jurk aan te trekken die de furie van ‘Free Fall’ kracht bijzette. Jazzy scats, boom bap-beats, charlestonvibes: het was niet de enige song waarbij de arrangementen hoge ogen gooiden. Zo deed het oudje ‘Alone’ het aanvankelijk met seventiesfunk om gaandeweg open te bloeien tot forse pop. ‘Raggamuffin’ startte als de knoestige akoestische reggaesong die iedereen kent maar kreeg felle synthpulsen in de staart mee. Hoewel de dynamiek tussen de muzikanten bij momenten nog wat haperde, luisterde je meer dan eens met opgetrokken wenkbrauwen naar hun succulente solo’s en slimme versierinkjes.

Houseparty

In ‘Celebrate’ dook Zwangere Guy op die een onversneden klet Brusselse rap door de zaal liet stuiteren. Die hiphopkeizer keerde terug in de bissen om samen met Selah Sue een flardje ‘Putain Putain’ van TC Matic te scanderen. Vanaf heden treedt niemand ongestraft in Brussel op zonder Arno te eren, quoi.

Ons favoriete hoogtepunt? ‘Pills’, één van de beste singles van 2022, die in Brussel het stigma dat geestelijke gezondheidsproblemen met zich meetorsen aan gruzelementen stampte. De beats pompten, zuigden en schuurden zoals in houseklassiekers uit de nineties. Halverwege ontpopte de song zich tot een fenomenale dansvloerinstrumental, met Selah en haar zangeressen die zwoel schuifelend de AB tot Berghain omturnden. Zaal op z’n kop.

Het tedere ‘You’, ten slotte, krabde behoedzaam het eelt op onze ziel weg. Wat een song. Zing hem ’s avonds zachtjes voor uw knikkebollende kroost, met de groetjes van Selah Sue. Wedden dat de nachtmerries uitblijven?

Gezien op 27 april in de AB, Brussel