Hannelore Simoens en broer Gilles: ‘Wie aan mijn broer raakt, krijgt met mij te maken’

HANNELORE

“Een van de eerste dingen die door mijn hoofd schoten toen ik drie jaar geleden een zwaar auto-ongeval had, was: ‘Shit, als er nu iets met mij gebeurt, kan ik er niet meer zijn voor mijn broer. Ik ben al van jongs af aan een beetje een tweede mama voor Gilles. Wij schelen acht jaar, en ik heb altijd een grote drang gevoeld om mijn broer te beschermen. Misschien komt dat omdat Gilles wat gevoeliger is - hij kan ongelooflijk goed mensen aanvoelen, maar kan situaties ook enorm overdenken. Als hij vroeger thuiskwam en zei dat er op school iets gebeurd was, of als iemand hem triest had gemaakt, dan kon ik daar echt kwaad van worden. Wie aan mijn broer raakt, die krijgt met mij te maken.

“Gilles en ik voelen elkaar heel goed aan: ik zal het meteen zien als hij zich slecht voelt, en ik weet ondertussen ook goed hoe ik daarop kan inspelen. Door vooral goed te luisteren, maar door soms ook hard en confronterend te zijn. Gilles is gelukkig een open boek, dus het is niet zo dat je moet gaan graven om te weten te komen wat er scheelt. Dat helpt. Die openheid tekent onze band wel: wij knuffelen ook veel. Dat is iets wat mama en papa minder deden, en wat ik meer in huis heb gebracht.

“Zelf zal ik mijn broer minder snel met mijn eigen zorgen belasten, maar ik zit ook anders in elkaar. Ik ben veel nuchterder en stabieler, en ben meer op het praktische gericht. Ik ben ook degene die, als er thuis een of andere crisis is, meteen alles zal laten vallen om het daar te gaan oplossen. Maar Gilles brengt me ook veel bij: door hem weet ik dat je mensen niet te snel moet beoordelen, omdat sommige mensen écht gewoon anders in elkaar zitten. Hij heeft mijn denken enorm verruimd.

“Ik ben thuis degene met de vele diploma’s, de verantwoordelijke oudste. Mijn andere broer, Karl, heeft zelfs zijn middelbaar niet afgemaakt, maar verdient zijn geld online en met cryptocurrency. Gilles hangt daar wat middenin: hij heeft wel geprobeerd om te studeren, maar dat ging hem niet zo goed af. En hij werd er bovendien doodongelukkig van. Laat ons zeggen dat ik in die tijd al zijn taken gemaakt heb. (lacht) Nu is hij ook veel bezig met beleggen en werkt hij als postbode, maar hij droomt er nog steeds van om later als psycholoog of in de digital arts te gaan werken.

“Toen het dochtertje van mijn broer Karl aan het begin van de pandemie een vleesetende bacterie opliep, en drie maanden op intensieve zorg lag, hebben Gilles en ik enorm op elkaar geleund. Het was écht kantje boord, en ik denk niet dat wij in ons leven ooit al zo diep gezeten hebben als toen. Ze is, echt waar, het liefste kind op de wereld, en is altijd heel extravert en vrolijk. Dat net zij plots doodziek werd en zelfs een van haar longen kwijtspeelde, was bikkelhard. Toen zijn we als familie echt op elkaar teruggeplooid.”

GILLES

“Drie jaar geleden reed een spookrijder frontaal in op de auto van mijn zus. Ik herinner me haar telefoontje nog, minuten nadat het ongeval gebeurd was. Ze klonk heel rustig, maar zei ook dat ze haar benen niet meer kon voelen. Mijn hart begon meteen tekeer te gaan, ook omdat we op dat moment de ernst van de situatie nog niet konden inschatten. (Hannelore bleek later haar rug gebroken te hebben, en moest drie maanden revalideren, red.) Mijn mama is meteen naar de plek van het ongeval gereden, ik ben thuis het internet beginnen afschuimen op zoek naar verklaringen voor die verlamde benen. Dat stelde al helemaal niet gerust.

“Tot op dat moment was ik er niet mee bezig dat de mensen die je het liefst ziet kunnen sterven. Doodgaan, dat was iets wat ouderen overkwam, geen jonge mensen die nog met beide voeten in het leven staan. Maar plots besefte ik dus dat ook Hannelore, die zoveel voor me betekent, er op een dag niet meer kan zijn. De angst dat er iets met haar zou gebeuren is sindsdien niet meer weggegaan. Nog elke keer zeg ik haar dat ze veilig moet rijden wanneer ze bij mijn ouders vertrekt. En ik check ook regelmatig op Facebook hoe lang het geleden is dat ze online was. In die zin ben ik sinds dat ongeval wel een beetje overbezorgd geworden, ja.

“Mijn zus heeft dan ook altijd over mij gewaakt. Op school voelde ik me anders dan de anderen, en vond ik het moeilijk om mijn plek te vinden en om vrienden te maken. Met Hannelore kon ik daar geweldig over praten, en vaak voelde ik me nadien ook beter. Ze heeft samen met mij zelfs eens een stappenplan opgesteld om meer vriendschappen te sluiten. Eigenlijk is ze een soort mentor, omdat ze natuurlijk ook acht jaar verder staat in het leven. Toen ik in het middelbaar moeite had met studeren, heeft zij me er echt doorgesleurd. Zonder haar zou ik nu misschien geen diploma hebben.

“Als ik haar bezig zie in haar job, dan ben ik ook altijd enorm onder de indruk van hoe rechtuit ze kan zijn. Hoe ze de moeilijke vragen niet uit de weg gaat. Zelf ben ik toch meer een twijfelaar, maar ik denk dat we elkaars beste eigenschappen versterken. Ik denk bijvoorbeeld altijd aan Hannelore als ik iets belangrijks moet doen. Dan probeer ik me in te beelden wat mijn zus in een bepaalde situatie zou doen. En vaak is het antwoord dan: actie ondernemen. Zonder Hannelore zou ik gegarandeerd een pak minder daadkrachtig en extravert zijn.

“Ik vind het, ook nu, toch belangrijk om Hannelore zeker een keer per week te zien. In onze familie is iedereen wat meer introvert, en het is niet zo dat er vroeger bij ons veel vrienden over de vloer kwamen. Maar we zijn wel altijd open geweest met elkaar, en kunnen nog steeds over alles praten. Er werd bij ons aan de eettafel ook veel gediscussieerd, vooral over politiek. Zeker Hannelore en mijn papa kunnen stevig tekeergaan. In die zin heeft het me wel verbaasd dat mijn zus nadien als politiek journalist aan de slag is gegaan. Want vroeger kon ze van die politieke discussies aan tafel echt gék worden.” (lacht)