Game ‘Chinatown Detective Agency’ brengt de hele wereld op één scherm

In nieuwe videogame ‘Chinatown Detective Agency’ reis je die hele wereld af. Van het Singapore in het jaar 2036, waar de door jou bestuurde privédetective Amina Darma kantoor houdt, gaat het naar wereldsteden als Kuala Lumpur, Shanghai, Londen, San Francisco, Athene en Sioux Falls (South Dakota). En dat allemaal in een game die zich grotendeels op één enkel 2D-scherm afspeelt, dat af en toe hoogstens eens een paar schermen naar links of rechts scrolt. Het brengt een gevoel terug dat alleen oudere gamers misschien zullen herkennen, van stokoude games als ‘Where in the World is Carmen Sandiego?’ (1985) of ‘Hacker’ (eveneens 1985). En dat ligt niet alleen aan de frisse pixelgraphics waarin de game werd gebricoleerd.

Door de pijlsnelle groei van computerkracht en de doorbraak van 3D-graphics gingen videogames de afgelopen kwarteeuw een wereld op je scherm brengen die meer en meer op de fysische realiteit lijkt. Dat leverde, als voorlopige hoogtepunten, de uitgestrekte werelden van ‘Elden Ring’, ‘Red Dead Redemption II’ en ‘Grand Theft Auto V’ op. Maar tegelijkertijd verloren videogames ook iets. Toen games voor huiscomputers in de jaren 80 nog al hun actie op één scherm moesten brengen, wisten een paar van die gamemakers hun spelers evengoed een globetrottend avontuur aan te bieden.

Dat gevoel brengt ‘Chinatown Detective Agency’ helemaal terug. Jazeker, je moet de reis er een zelf een beetje bij verzinnen en alle wereldsteden die je aandoet zijn vooral een landkaart waarop je plaatsen kunt selecteren. Maar met simpele trucs – zoals het feit dat je op tijd moet inchecken voor je vlucht, of het kortstondige beeld van de vluchtkaart in het vliegtuig waarop je je reistraject ziet - wordt het juiste gevoel tòch doorgegeven.

Verder dan dat is het echter moeilijk om vast te leggen waar General Interactive Co., de Singaporese studio achter ‘Chinatown Detective Agency’, precies zijn accenten heeft gelegd voor deze game. Er zitten een paar echt bizarre keuzes bij.

Een hacking-minigame, bijvoorbeeld, die in essentie gewoon een spelletje ‘Memory’ is. Nu vallen de meeste hackingminigames wel binnen één bepaald genre (eentje gebaseerd op het computerspelletje ‘Pipe Mania’ zag je bijvoorbeeld in ‘Bioshock’ en ‘Resident Evil 2 Remake’), maar dit is toch misschien net iets té simpel. Zowel de plot van de game als de scherminterface – met je telefoonscherm dat om een of andere reden constant in beeld is – zijn dan weer nodeloos complex. 

Een schietsequentie in het begin van de game, die wellicht de point-and-clickactie wat meer moest doen swingen, komt zo zelden terug dat het vragen oproept over wat er tout court de bedoeling van was. Vanaf de tweede helft van de game wordt ineens vanuit het niets een managementcomponent toegevoegd. En de meest onbegrijpelijke ingreep van de makers ligt bij het feit dat je – fysiek, buiten de game! – dingen moet googelen om bepaalde logische puzzels in het spel gerond te krijgen.

Niets tegen wat eigenzinnigheid, maar het moet allemaal wel ergens naartoe gaan. ‘Chinatown Detective Agency’ lijkt vooral het eindresultaat van een reeks losse ideeën die op een flipchart werden neergepend, en dan maar allemaal in het eindproduct moesten.