COLUMN. Lien Van de Kelder neemt afscheid van Thailand: “Hans nog nooit zo lang moeten missen”
“Drie hele boeiende, soms moeilijke, maar vooral hele warme maanden in alle betekenissen.” Voor Lien Van de Kelder (39) nadert het afscheid van Thailand met rasse schreden en dus is het tijd om nog wat te genieten en de Thaise tradities voor een laatste keer op te snuiven, voor ze vaarwel zeggen. Ze woonde er met haar kindjes en man Hans en samen ontdekten ze onder meer Phuket én Bangkok. “Het wordt een emotioneel afscheid op de luchthaven.”
Tijd voor een laatste eilandtripje om wat stoom af te laten. De opnames van ‘The Blue’ gaan bijna van start en ondanks de lange voorbereiding stijgt de spanning met de dag. De designer van de reeks en de hoofdcameraman zijn intussen al ontslagen. De Belgische cameraman Danny Elsen wordt last minute ingevlogen om de Amerikanen te hulp te snellen. Twee Belgen aan het roer dus om de driehonderdkoppige ploeg te leiden, de tanker ‘The Blue’ recht te trekken en er weer het gestroomlijnde zeiljacht van te maken waarop het verhaal zich afspeelt.
Waren alle naties maar zo hulpvaardig, de wereld zou er mooier uit zien. Intussen zijn zo goed als alle Russen met stille trom uit ons hotel vertrokken. Een afscheid in mineur met mijn Russische buurvrouw en haar kindje. Ik hoop met haar dat de oorlog inderdaad snel voorbij is.
Het eilandtripje gaat naar Koh Phi Phi. Ik vertrek al een paar dagen vroeger met de kinderen, in het weekend komt Hans even uitblazen. Het hotel werkt mee aan een kweekprogramma voor haaien en clownvisjes. “Nemoooooo”, kirren de kinderen in koor. Ze mogen de dieren eten geven en luisteren met open mond naar de marien bioloog die een fascinerende uitleg geeft in het ‘Thengels’, iets tussen Thais en Engels. Het verbaast mij hoeveel ze daar al van verstaan. Het spelen met de Engelstalige kinderen van de producers en acteurs van ‘The Blue’ die ook overgevlogen zijn, zal daar voor veel tussen zitten.
Koh Phi Phi bestaat uit twee prachtige eilanden. Decor van vele films, onder andere Jurassic Park, The Beach en nu dus ook deze reeks. Het strand van The Beach mag je wel op, als je eerst een stuk door de jungle gaat, maar daar mag je de zee niet in omdat het kweekgebied is voor zwartpunthaaien. Prachtig, wit poederstrand, maar het is ook supertoeristisch. Beter is de baai langs de andere kant met een bootje in te varen. Dat is veel rustiger en daar mag je wel in het water. Het is hetzelfde kweekgebied nochtans, daar is de Thaise logica weer.
Snorkelend ontdekken we het mooiste aquarium dat we ooit hebben gezien. Opeens schieten er twee gestroomlijnde grote ‘vissen’ voorbij, zou het kunnen dat ...? Victor en ik besluiten ze te achtervolgen en ja hoor: zwartpunthaaien van ongeveer 80 cm. We volgen ze rustig naar een schaduwplek aan de rotswand. Daar ontdekken we een hele groep, 15 tot 20 haaien. Babyhaaitjes, maar toch, sommigen zijn toch een meter lang, schat ik. Wat een onwaarschijnlijk moment samen met Victor. Hij is helemaal niet bang en wil zelfs nog wat dichter zwemmen. Plots bedenk ik mij: als hier zoveel baby’s samen zitten, zijn mama en papa haai misschien ook wel in de buurt? We zwemmen snel terug naar de boot, nagenietend van dat magisch spektakel.
Wat ben ik blij dat de kinderen dit allemaal mogen meemaken en de tradities van andere culturen leren kennen.
Lien Van de Kelder
Thais Nieuwjaar! Drie dagen ‘Songkran’, ook wel het waterfeest genoemd. Monniken wassen dan de boeddhabeelden om genoeg water voor de rijstvelden af te smeken. Iedereen spuit mekaar nat, er zijn overal festiviteiten en monniken uit de buurt komen langs voor een offerande en een zegening. Jeanne en Victor mogen meedoen. Het blijft toch een speciaal ritueel. Wat ben ik blij dat de kinderen dit allemaal mogen meemaken en de tradities van andere culturen leren kennen.
Nog een traditie is rubber maken. Ik bezoek met de kinderen een boerderij in de buurt waar ze rijst verbouwen, ananasvelden hebben en rubberbomen kweken. Jeanne en Victor leren rijst scheiden van het vliesje, groene currypasta en kokosmelk bereiden en uiteraard: rubber maken. Ze willen er in België een spreekbeurt over geven. Hopelijk durven ze dat nog eens ze thuis zijn.
De laatste week van ons verblijf komt de zus van Hans aan met haar gezin. Als je zo ver woont, zijn familie en vrienden toch altijd het grootste gemis, vind ik. Jeanne en Victor zijn superblij dat ze eindelijk terug Nederlands kunnen spreken. We laten hen Phuket zien en gaan dan zo snel mogelijk naar de eilanden. Omdat ‘The Blue’ rond boten draait, kunnen we dat gelukkig snel en goedkoop regelen.
Daarna is het tijd voor het grote afscheid van Hans. Ik heb – eindelijk, na heel die coronarotperiode – weer première met onze voorstelling ‘Smartschade’, dus we moeten terug naar België. Het waren drie hele boeiende, soms moeilijke, maar vooral hele warme maanden in alle betekenissen. We hebben Hans nog nooit zo lang moeten missen, dus het wordt een emotioneel afscheid op de luchthaven. Maar wat een avontuur, we zouden het meteen opnieuw doen.
Wanneer we na 24 uur thuiskomen, is ons huis versierd en staan er bloemen op tafel. Wat is het fijn om zo te mogen thuiskomen.
Lien Van de Kelder
Er komt wat stress bij kijken door de vele bagage, 130 kilo en twee ‘oversized luggage’-pakketten. Last minute gooi ik in de handbagage nog snel een zware zak schelpen die de kinderen absoluut willen meenemen voor hun guppy-aquarium thuis. Dat blijkt een slecht plan, want bij de overstap in München moet al onze handbagage nog eens gecheckt worden en de Duitse politie kan er niet mee lachen. De kinderen kijken beteuterd en misschien heeft dat effect, want een vriendelijke douanebeambte laat uiteindelijk alle schelpjes passeren. Oef.
Wanneer we uiteindelijk, na ongeveer 24 uur reizen, thuiskomen, is ons huis versierd door de overbuurjongetjes met ‘welkom thuis’-vlaggen. Er staan verse bloemen op tafel van de plusdochters en er liggen paaseieren in de tuin. Wat is het fijn om zo te mogen thuiskomen. En vooral om thuis te kunnen komen bij warme familie, vrienden en buren. Dat is toch het allerbelangrijkste.
