Elke donderdag, en spijtig genoeg nu al tien weken na elkaar, wordt er ’s avonds onder de abdijtoren in Sint-Truiden een Vredeswake gehouden van 19 tot 20 uur, waar iedereen welkom is. Het is een burgerinitiatief op poten gezet door twee gedreven Truienaren: Peter Preuveneers en Pieter Carlier. Met dit ingetogen initiatief willen ze even stilstaan bij het leed dat momenteel plaatsvindt in Oekraïne. Een stille eis tot vrede. Hoe klein ook, hopen de aanwezigen dat het een sterk signaal wordt in de roep naar vrede. Er kan een persoonlijke boodschap genoteerd worden op enkele panelen, er branden kaarsjes, er is vooral stilte en verbondenheid tussen de deelnemers.

Peter had ook aan mij gevraagd om dit kleinschalig protest tegen de oorlog op te luisteren met een krachtig signaal, een term die hij heel graag gebruikt, en hij meent het ook. Naast andere lokale muzikale helden mag ik zo ook mijn steentje bijdragen om de wake een extra cachet te geven. Daar er elke week ook een aantal Oekraïense mensen aanwezig zijn, wou ik die mensen een hart onder de riem steken door hun eigen volkslied te spelen, heel ingetogen en sereen op trompet. Uiteraard kende ik de Oekraïense hymne niet. Maar kijk, op het internet vind je echt alles, dus ook de noten, muzieknoten wel te verstaan, van dit mooi lied. Een krachtig signaal, zou Peter zeggen.

De eerste keer dat ik het bracht, kwamen de Oekraïners mij persoonlijk bedanken en vertelden ze me dat dit heel veel voor hen betekende. Ik nodigde hen dan ook uit om hun eigen lied mee te zingen terwijl ik speelde. En kijk, sindsdien word ik bijgestaan door een gelegenheidskoortje van Oekraïense, niet al te beste moet ik eerlijk toegeven, zangers. Maar de overgave en de manier waarop ze allen in hun eigen taal hun eigen volkslied meezingen, zullen we het toch maar noemen, is aandoenlijk, en wordt ook steeds op applaus onthaald door de omstaanders. Ik versta er natuurlijk geen tsjik van, maar veronderstel dat ze allen de tekst rats van buiten kennen. Ik zie het niet veel Belgen doen. Verder dan “O dierbaar België” zullen er niet veel geraken.

De geschiedenis van het volkslied is ook betekenisvol. Ontstaan als volkslied tijdens de revolutie in 1917, werd het jarenlang verboden door Rusland toen Oekraïne opgenomen werd in de Sovjet-Unie. Tijdens de perestrojka begin jaren 90 kwam het opnieuw in zwang en werd het als officieel volkslied van de vrije republiek Oekraïne aangenomen. De tekst is zo toepasselijk dat ik meteen begreep waarom het met zoveel overgave gezongen werd. Ik heb het aan Google Translate gevraagd en dit is het resultaat: “Nog is Oekraïnes glorie niet vergaan, noch zijn vrijheid, nog zal het lot ons, jonge broeders, toelachen. Verdwijnen zullen onze vijanden als dauw in de zon en ook wij, broeders, zullen heersen in ons eigen land. Onze ziel en ons lichaam zullen wij geven voor onze vrijheid. En wij zullen tonen dat wij, broeders, van het geslacht der Kozakken zijn.” Nu zondag is het 8 mei, dan wordt het einde van de Tweede Wereldoorlog herdacht. Het zou mooi zijn...

(Foto : Flipke Nuyttens)