Het is wat zoeken naar de inkom van het nooddorp. Zowel aan de toegangsweg langs de Blancefloerlaan als aan de August Van Cauwelaertlaan staan grote hekken met daarop: verboden de werf te betreden. Dat er nog volop wordt gewerkt, is duidelijk. Vorkheftrucks en kleine terreinwagens rijden af en aan om alle units tegen half juni helemaal af te krijgen. Terwijl aan de noordkant vooral nog betonnen fundamenten te zien zijn, worden er aan de zuidelijke kant woonunits afgewerkt en aangesloten op het elektriciteitsnet.

Intussen namen vier gezinnen hun intrek. Een van de families ontvangt ons met open armen én thee. Omdat vader Sergiy en zijn vrouw Luydmila nauwelijks Engels spreken, schakelen ze hun 17-jarige zoon Yuri in om hun verhaal te vertellen. Grootmoeder Lyugo blijft in de keuken, bij een grote pot soep die op het vuur staat te pruttelen.

“We zijn blij dat we hier zelf kunnen koken”, vertelt Yuri. “Dat konden we in het voormalige woonzorgcentrum De Tol niet. Daar werd voor ons gekookt en daar zijn we heel dankbaar voor. Maar zelf koken is wel iets wat we misten. We kregen zelfs een heel pakket met eten om hier van start te kunnen gaan. Ook daar zijn we echt dankbaar voor. De Belgen helpen ons echt enorm.”

Intussen toont hij de badkamer. Daar kun je in langs de keuken. Via de gang, die ook dienst doet als inkomhal, hebben de gezinsleden toegang tot twee slaapkamers. Op het einde van de gang is een leefruimte met een eettafel en een bed.

Het gezin voelt zich zichtbaar thuis en biedt ons zelfs een paar pantoffels aan. Op onze sokken voelen we ons evengoed thuis en we nemen met een kop thee plaats aan de eettafel, waar Yuri vertelt over de oorlog en de reis naar België.

Doorn in het oog

Op 21 maart besloot het gezin zijn thuisstad Sarny, in het noorden van Oekraïne, te ontvluchten. De stad ligt niet ver van de Wit-Russische grens, waar ook een belangrijke spoorlijn loopt voor de aanvoer van westerse wapens vanuit Polen. “Daarom is onze regio een doorn in het oog van de Russen”, zegt vader Sergiy. “Door de vele bombardementen liepen we er een groot risico. Hoewel ik eerst het land niet uit mocht, kreeg ik toch toestemming om mijn gezin naar België te begeleiden.”

Na het oversteken van de grens met Polen ging het richting Lublin. Van daaruit namen ze de Flixbus naar Antwerpen. “Toen we hier aankwamen, hadden we geen idee waarheen en verbleven we in een hotel”, zegt Yuri. “Dat kostte ons 70% van ons spaargeld. Uiteindelijk hebben we ons aangemeld en mochten we naar het voormalige woonzorgcentrum De Tol in Deurne. Vorige week verhuisden we naar deze woonunit. We zijn echt verrast door de mooie, groene omgeving. Hier kunnen we eindelijk op adem komen na alles wat we hebben meegemaakt.”

Terug naar Oekraïne

Ondanks de nood aan rust en het verwerken van de oorlog, blijven Yuri en zijn zusje Anna online les volgen vanop afstand. Yuri was in Oekraïne student aan de politieschool en wil net als zijn vader een carrière uitbouwen bij de politie. Hij begon dit jaar aan zijn bachelor, die drie jaar duurt. Daarna volgt er nog een masterjaar, waarna hij hoopt te kunnen bijdragen tot de heropbouw van zijn land.

Donderdag vertrekt vader Sergiy weer naar Oekraïne om er zijn landgenoten bij te staan. “Mijn gezin is hier veilig nu en ik heb thuis een plicht te vervullen”, stelt hij. Net als zijn vrouw en zijn moeder gaat hij liever niet op de foto. Yuri en Anna poseren wel graag voor hun nieuwe, maar hopelijk tijdelijke woonst.