Voor één keer niet in Hawaï, eerste WK Ironman in bijna drie jaar tijd is vat vol vraagtekens: “Het is nu misschien nog zwaarder”

In het holst van de nacht op een verlepte livestream de beste triatleten ter wereld gadeslaan. Het lijkt een halve eeuwigheid geleden en dat is het ook. De laatste keer dat het kanon weerklonk in de baai van Kailua-Kona ligt bijna drie jaar achter ons. Het zijn barre tijden geweest voor langeafstandstriatleten. Maar kijk, er gloort eindelijk een nieuw WK Ironman aan de horizon. 

“Onze sport heeft echt wel geleden onder corona”, vertelt Bart Aernouts. “Het zegt genoeg dat het nu pas weer een beetje op gang komt. Het was de voorbije twee jaar al te vaak herschikken en soms trainen voor niets. Ik bouw mijn seizoen op rond Hawaï. Als die wedstrijd dan telkens wegvalt, is het slikken. Daarom: het is fijn om na drie jaar nog eens een wedstrijd op de lange afstand te hebben met de beste triatleten van de wereld.”

Omdat de Ironman van Hawaï na 2020 ook in 2021 in het water viel, besliste de organisatie om uit te wijken naar het vasteland, de zandcanyons in Utah meer bepaald. De wedstrijd van zaterdag vervangt het WK Ironman van Hawaï in 2021. In oktober krijgen we - als alles goed gaat - dan eindelijk weer een échte Ironman van Hawaï. Twee WK’s voor de prijs van één dus dit jaar, al is St. George uiteraard het haast mythische Kona niet.

“In Hawaï verandert het hele eiland in het mekka van de triatlonsport. Hier weten de mensen dat er iets op komst is, maar ik heb de indruk dat het leven gewoon doorgaat. Al kan dat tegen de start natuurlijk nog veranderen", vertelt Aernouts die met zijn achtste deelname een van de meest ervaren triatleten aan de start van het WK is. Onze landgenoot werd 2de in Hawaï in 2018 en is gewoonlijk een certitude bij de eerste (vijf)tien. 

Helemaal anders is het voor Pieter Heemeryck. Hij is er op zijn 32ste voor het eerst bij. “Ik verkende deze week al een paar keer het fietsparcours en ik vind het op zich wel een mooie omgeving voor een triatlon. Het is een beetje typisch het VS van het Wilde Westen met dan plots die stad ‘in the middle of nowhere’, al is het eigenlijk maar twee uur rijden vanuit Las Vegas naar St. George.” 

Maar ook bij Heemeryck hetzelfde geluid: St. George is Kona niet. Talkshowhost Bob Babbitt mag dan wel Ponchoman met ukelele en al uit Hawaï meegebracht hebben, het is simpelweg een andere wedstrijd. “Het WK is nu op een ander parcours én op een ander tijdstip in het jaar”, vult Aernouts aan. “De meesten zijn gewoon om naar oktober toe te werken, dit is anders. Het zorgt voor veel vraagtekens.”

Eén van de vraagtekens is dus het parcours. In Hawaï weet iedereen dat het warm en vochtig is. In St. George is het ook warm (32°C), kan het ook waaien én zijn er meer hoogtemeters. 2.250 in het fietsnummer versus 1.750 in Hawaï. Ook in het lopen gaat het meer op en af. “Ik deed hier mee aan de Ironman op de halve afstand (Aernouts werd in 2019 tweede, red.) en toen viel het me al op dat het nooit stopt. Het lopen is geen 2km vlak.”

“Voor mij is de wind zeker ook een belangrijke factor”, zegt Heemeryck. “Ik ben met ‘lage’ wielen naar St. George gekomen en beklaag me dat voorlopig niet. Op de trainingsritjes zie je in de verte soms van die mini-tornado’s. Gelukkig zijn de afdalingen niet al te technisch. De hoogtemeters zijn in principe niet in mijn nadeel en dat zal voor Bart ook het geval zijn.” 

Aernouts: “Het zal een zware wedstrijd zijn en dat maakt dat wie het verstandig aanpakt ver kan komen. De vorige keer dat hier een Ironman op de volledige afstand werd georganiseerd (2012, red.) was de eindtijd rond de 9 uur. Dat zegt genoeg. Dit is qua parcours misschien wel zwaarder dan Hawaï. Ik ga ervan uit dat er stevig zal gefietst worden en dat er veel de prijs gaan betalen in de marathon. Er zullen niet veel atleten onder 2u45 lopen.”

“Ik ben ook heel benieuwd hoe ver je nog komt met ervaring”, weet Aernouts. In St. George wordt veel verwacht van de Noorse WK-debutanten en triatlonsensaties Gustav Iden en Kristian Blummenfelt. “Er zijn hier nog ‘beginners’ die van de halve afstand komen. Het niveau daar ligt zó hoog. Ik vraag me af of ze ook op de volledige afstand met alles zullen wegkomen. Voor hetzelfde geld blazen ze iedereen weg, maar ik zie genoeg valkuilen.” 

Heemeryck bevestigt. “Hoe goed ze ook mogen zijn, het is verkeerd om je wedstrijd aan hen aan te passen. Ik deed het begin dit jaar in Dubai. Ik bleef bij Blummenfelt in het zwemmen en kwam nooit meer vooraan. Ik heb me daarom voorgenomen om in St. George alleen naar mezelf te kijken. Ik wil zo energiezuinig mogelijk aan het lopen beginnen. De wedstrijd is zwaar genoeg en ik vermoed dat we een vreemde top tien gaan krijgen.”

“Het zal sowieso een complete atleet zijn die hier zal winnen", zegt Aernouts. “Wellicht ook een verstandige. Dan denk ik aan een Kienle, een Sanders die ook heel goed bezig is.” Heemeryck werpt nog een naam op: “Voor mij is Brownlee de topfavoriet, nog meer dan de Noren. En Wurf die drie weken geleden nog in Parijs-Roubaix met Ineos-Grenadiers reed, zal toch ook niet zomaar gekomen zijn?”

Wat mogen we trouwens van Aernouts en Heemeryck zelf verwachten? Ons land heeft een traditie op het WK Ironman. Van Luc Van Lierde over Rutger Beke en Frederik Van Lierde: in Hawaï staat gewoonlijk één Belg in de top tien. Lukt dat ook in Utah? Aernouts is zoals gezegd de mindere zwemmer die het moet hebben van een remonte in het fietsen en lopen. Hoe langer en slopender de wedstrijd, hoe beter.

Aernouts zat deze winter wekenlang in hotel Syncrosfera met onder meer Mathieu van der Poel en stoomde zich de voorbije weken klaar in de VS op hoogte. “Ik weet niet goed hoe ik me verhoud tot de andere toppers. De voorbereidingswedstrijden op de halve afstand waren niet zo super. Het kwam er ondanks de investeringen nog niet echt uit. Ik hoop vooral weer ‘in’ de wedstrijd te zitten en mee te spelen voor een plaats bij de eerste tien.”

Zijn tweede plaats in Hawaï in 2018 haalde Aernouts aan de zijde van coach en ex-winnaar Luc Van Lierde. Begin vorig jaar brak Aernouts met de West-Vlaming, na een periode met buitenlandse begeleiding rekent hij nu weer op een vertrouwde Belgische werking. “Ik werk nu met Kurt Lobbestael en keerde voor de wetenschappelijke kant terug naar Jan Olbrecht. Een beetje back to basics dus.” 

Waar Aernouts kan buigen op jaren ervaring, is Heemeryck aan zijn debuut op een WK toe. Na een moeilijke periode met blessures en opgaves hoopt hij op een goeie prestatie. “Ik ben na de samenwerking met Frederik Van Lierde teruggekeerd naar mijn oude coach. De aanpak van Fre was heel wetenschappelijk, maar dat werkte niet zo goed bij mij. Frederik en ik zijn op een goeie manier uit elkaar gegaan.”

Heemeryck is in principe een completere triatleet dan Aernouts, maar het is voorlopig wachten op de dag dat het allemaal eens op zijn plaats valt. Vooral mentaal is er nog schaafwerk. “Ik heb het gevoel dat er soms een aan- en uitknop op staat. Hoe minder druk ik ervaar, hoe beter ik presteer. Ik probeer eraan te werken. Als ik het gevoel vanop training op de wedstrijd kan projecteren, dan moet er een mooie uitslag in zitten.” 

Een mooie uitslag zou voor Heemeryck (en Aernouts) dan vooral een kwalificatieslot voor Hawaï moeten opleveren. “Dat is het doel, veel meer dan een bepaalde plaats”, klinkt het in koor. “Kijk, er zijn acht slots te verdienen. Er doen een veertigtal profs mee, waarvan er al een tiental hun kwalificatie op zak hebben. Een plaats in de top 15 moet in principe een ticket voor Hawaï opleveren, want dat blijft nog altijd de triatlon der triatlons.”