‘WE’ van Arcade Fire: wanneer je het bier, de wanhoop en de pijn in élke noot ruikt ★★★★☆
Wordt u vandaag overmand door dezelfde euforie die u destijds voelde bij hun debuut Funeral? Geen wonder. Arcade Fire keert terug naar de bron met deze nieuwe plaat. WE is een opwindend pleidooi voor samenhorigheid, en een manische roep om méér gevoel in deze wereld.
“Say your prayers tonight / Someone finds it after the war”, klinkt het in ‘The Age of Anxiety’. Even vrees je dat het sarcasme zou betreffen, terwijl je doorleefde oprechtheid wil verwachten. Maar Arcade Fire is er nooit de groep naar geweest om emoties te veinzen. Sowieso is deze plaat er een die voorbestemd lijkt om de geest te verheffen, de ziel te verlichten en alle fans als duizelende derwisjen te laten dansen doorheen het financiële en emotionele bloedbad dat we de voorbije twee jaar hebben beleefd.
Lees ook
Terugkeer van een fenomeen: Arcade Fire verbindt verleden met toekomst in nieuw album
Van Arcade Fire en PJ Harvey tot dEUS: zij maakten debeste debuutplaten aller tijden
WE blijkt daarnaast ook een doeltreffend en met schaamrood omringd antwoord op Everything Now, dat vandaag vrij onterecht wordt neergesabeld. Die plaat ging over de verdwazing van telefoonverkeer en het leven online. Bijzonder dwingend klonken die songs daardoor niet. Iedereen had zich immers al een decennium of twee bij die feiten neergelegd. Everything Now werd daarom ook minder enthousiast onthaald dan The Suburbs (2010) of Neon Bible (2007), waarbij het leven in de buitenwijken en het moderne geloofsleven werden gefileerd.
Het presidentschap van Donald Trump gaf Win Butler en Régine Chassagne – de spil van Arcade Fire – evenwel aanleiding tot ongeveer zes liedjes in de contramine per dag. Dat er boven die doffe ellende ook nog eens een pandemie passeerde, telde ook mee. Beide liedschrijvers waren in paniek bij de eerste Amerikaanse lockdown. Niet verwonderlijk dus dat die Grote Nieuwe Ellende géén plaats kreeg in die mondiale draaikolk van ellende.
Wedergeboorte van verwondering
“Some people want the rock, without the roll”, zingt Win Butler in ‘Unconditional I (Lookout Kid)’ van WE. De plaat begint meteen met een paniekerige hartslag en dito ademhalingen in ‘Age of Anxiety I’. Die titel is een citaat uit een gedicht van Lawrence Ferlinghetti. Die gaat over de wedergeboorte van verwondering. Daar lijkt heel deze plaat ook naar te verwijzen. In Butlers klaagzang horen we over een wereld waarin we de koorts bestrijden met tv en de pillen die niets voor je doen. Het nummer bouwt op naar een parallelle wereld, waarin het over slapeloze nachten en spanningen gaat. Elders in ‘Age of Anxiety II (Rabbit Hole)’ gaat het over intergalactisch existentialisme. Het kost vast weer ellenlange nachten om te ontwarren waar de groep het over heeft, maar één zaak staat als een paal boven water: we’re fucked. And we know it.
Die drukkende sfeer kantelt gelukkig met ‘End of the Empire I-IV’ dat naar David Bowie en – helaas – dode bloemen geurt. Het is een simpele song die uitgroeit tot een singalong ter grootte van een arena, met opzwepende elektrische gitaren en saxofoonsolo. Ook de twee hoofdstukken van ‘The Lightning’ gaan tot diep in je beenmerg. Je ruikt het bier, de wanhoop en de pijn in élke noot. Méér kan je niet verhopen van een groep die hele mensenmassa’s op de been brengt. Arcade Fire is de stadiongroep die je doet steigeren, terwijl je stagneert.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
