Oeps! 11 mama’s over het moederschap zoals het écht is. “Ik stond op het werk met de rugzak van mijn dochter”

Amanda: “Terwijl ik met een beetje speeksel de laatste restjes tandpasta van mijn dreumes z’n gezicht smeer, probeer ik hopeloos mijn kleuter in het oog te houden die zich al ergens in de mensenmassa op het schoolplein bevindt. Hoewel ik anderhalf uur geleden ben opgestaan, zijn we weer maar eens nét op tijd. En opnieuw hebben ze geen gel in hun haar, vergat ik schone kleding in de luiertas van mijn kleinste te stoppen en besef ik: ik ben hun speelgoed vergeten voor de immens populaire speelgoedmiddag. Alweer. Volgende keer beter. Al weet ik stiekem dat het dan precies hetzelfde scenario zal zijn.”

Marina: “Mijn dochter is van kleins af aan een echte dierenvriend. Een mooie eigenschap, vind ik, dus moedigde ik haar altijd aan om ‘lief te zijn voor alle dieren’. Toen ze nog een kleutertje was, kwam ze op een dag terug van school. Ik opende haar rugzakje om haar boterhammendoos eruit te halen. Die zat er, zoals gewoonlijk, niet in. Wat er wél in zat, was een dode vogel. Ik schrok me rot. ‘Oei mama, dat was ik al vergeten. Ik was zo lief voor de vogel, maar hij wordt niet wakker. Kan jij hem genezen?’, vroeg mijn dochter nietsvermoedend.” 

Joyce: “Onze twee kinderen van 6 en 3 slapen nog maar net goed door. Een droom. Totdat een van hun speelgoedjes, een roze eenhoorn, midden in de nacht lawaai begon te maken. Met mijn slaaphoofd liep ik in paniek naar beneden. Mijn kinderen mochten niét wakker worden En tot mijn grootste frustratie: ik kreeg de eenhoorn niet stil. In een vlaag van woede besloot ik om het ding naar buiten te gooien. Toen mijn kinderen hun unicorn ’s ochtends in de tuin zagen liggen, schrokken ze. Al had ik tenminste een goede nachtrust gehad, en zij ook.”

Lien: “Gaan skiën met drie kids? Leuk, maar heftig. Vooral in de ochtend. Want drie kinderen met een andere leeftijd betekent ook: drie verschillende drop offs voor de skiklas. Dat mijn kroost die ene morgen op een zonovergoten skidag toch op tijd in de les stond, was al een overwinning. Maar nog geen twee uur later (toen ik net mijn eerste rosé van de dag had ingeschonken) kreeg ik telefoon. Mijn jongste was gevallen. In het ziekenhuis vroeg de verpleegster of ik haar voor de scan kon uitkleden tot op haar onderbroek. Ik deed zoals mij gevraagd werd. Al ontbrak er één ding aan mijn dochters outfit: haar onderbroek. “Mama, jij had die niet klaargelegd vanmorgen.” En daar zat ik, met het schaamrood op mijn wangen.” 

Leslynn: “Mijn dochters, ofwel mijn kleine deugnieten, slapen samen. Geen goed idee, besef ik nu, want ik kan de nachtelijke feestjes in hun slaapkamer niet meer bijhouden. Op een avond was ik het zo beu dat ik door de gang riep: ‘Als jullie nu niet slapen, zet ik jullie buiten in het donker bij de wolven!’ Misschien niet de meest doordachte opvoedingstechniek, maar het was wel meteen stil. ’s Ochtends aan de ontbijttafel vroeg mijn dochter lief: ‘Maar mama, jij zegt toch altijd dat er geen wolven zijn?’ Klopt, zoeteke.”

Annelies: “Wij zijn gezegend met twee fantastische kindjes. Lief, energiek en empathisch. Maar ook heel slechte slapers. De ene sliep niet graag alleen. De ander die — euhm, ja — sliep gewoon niet graag. De eerste twee jaar na de geboorte van mijn jongste overleefden mijn man en ik op een absoluut minimum aan slaap. Vaak een uurtje of vier. En dat weegt. Je bent moe en prikkelbaar. Wanneer we dan ’s nachts opnieuw een slechte slaper in ons midden hadden, zeiden we al eens dingen tegen elkaar die we niet meenden. Dus we maakten een regel: what is said in bed, stays in bed. Dat was als ouders een van de beste beslissingen die we konden maken.”

Stephanie: “Ik presteer beter onder druk, dus de drukke ochtendshiften zijn voor mij doorgaans geen probleem. Al haalt de tijd soms toch ook mij in. Zo reed ik op een ochtend naar de school van mijn dochter. Ik voelde me een echte winnaar toen ik aankwam, want de bel was nog niet gegaan. Eenmaal aangekomen op mijn werk, wilde ik mijn werktas pakken. Maar de enige tas in de auto was er eentje met een grote eenhoorn op. Ik had mijn eigen tas dus aan mijn dochter meegegeven. Gelukkig waren beide rugzakken voorzien van een lunchpakket. Ik at die middag dus maar sandwiches met choco.” 

Ann: “Zorg dragen voor je spullen vind ik heel belangrijk. Mijn kinderen weten dat ook. Na een schooldag kwam mijn dochter met een scheur in haar broek de schoolpoort uitgelopen. Ze was gevallen. De juffrouw liep haar achterna. Ze vertelde mij dat mijn dochter de hele middagpauze op het speelplein had gezocht naar het stukje stof van haar broek. Misschien de volgende keer toch iets genuanceerder zijn.” 

Kathy: “Hoogdag van het jaar: mijn dochters verjaardag. En dat betekent ook: cake uitdelen op school. In de ochtendrush besefte ik dat die taak alweer door m’n vingers is geglipt. Op naar de winkel dus. Gelukkig staat mijn hoofd nog vast.”

Hanne: “Mijn kind zit braaf online les te volgen. Zijn microfoon staat uit. Ik zit achter het hoekje van zijn bureau, aan de keukentafel te werken. Plots roept mijn zoon dat er iets mis is met hem: ‘Mama! Als ik mijn arm beweeg, dan duurt dat zo lang voor dat ook echt gebeurt. Mama, dat kan toch niet?’ Ik verstijf achter mijn laptop en mijn gedachten vliegen alle kanten op: oh nee, nee, nee. Dat is een neurologisch probleem. Zijn arm reageert niet op zijn hersenen. Misschien is het epilepsie? Tumoren? Is het een beroerte? Kalm, moeder, kalm. Ik draai het hoekje om en ik zie hem wild zwaaien met zijn arm. ‘Kijk mama, ik zwaai, en eerst gebeurt er niks en na vier tellen, zie ik dat pas op het scherm! Dat klopt toch niet?’ Ik ben dus zo’n moeder die neurologische schade verwart met trage wifi.”

Emma: “Ik snap niet hoe andere mama’s het doen: hun kleintje proper houden. Op Instagram zie ik alleen maar stralend schone baby’s en peuters, geen vlek te zien op snoet of shirt. Terwijl mijn zoontje onlangs vrolijk op de paardenmolen zat, checkte ik of de andere kinderen ook vuile kleren aan hadden. Jul is namelijk kampioen in vuil worden.”

_{(Lees verder onder de foto.)} 

“Als hij eet, als hij speelt, of bijvoorbeeld als hij samen met mij wacht op de bestelling in de viswinkel. Altijd slaagt hij er compleet onverwacht en in no-time in om een heleboel vuiligheid te verzamelen. Terwijl ik er alles aan doe om hem zo proper mogelijk te boenen, passeert er een andere mama met haar kind. Ik glimlach dan een beetje groen. Je raadt het al: picture perfect, brandschoon.” 

An Lemmens en 5 andere mama’s over het moederschap: “We hoeven toch niet alleen foto’s van betraande ploetermoeders te zien?” (+)

2 bewust alleenstaande mama’s getuigen over hun keuze: “Ik heb een dik jaar op de wachtlijst gestaan” (+)