Boris Becker na woelige eerste weken zowaar nu al overgeplaatst naar comfortabeler deel Londense cel

In 2017 kon Boris Becker een lening van meer drie miljoen pond (3,5 miljoen euro) niet terugbetalen aan een privaatbank en een investeerder en werd hij daarom failliet verklaard. De curator die werd aangesteld om te helpen zijn schulden af te lossen werd evenwel vakkundig om de tuin geleid. Zo oordeelde tenminste een rechter voor een Londense rechtbank die hem schuldig achtte aan vier van de 24 vooropgestelde vergrijpen tegen de Britse faillissementswetgeving.

En echt naar zijn zin had Becker het niet tijdens zijn eerste weken in de gevangenis. De Duitser mopperde de hele dag door over van alles en nog wat, tot grote ergernis van zijn medegevangenen. Daar is nu voorlopig een einde aan gekomen: Becker is volgens het Duitse Bild overgeplaatst naar de Trinity-vleugel, een deel van de gevangenis waar het toch wat comfortabeler vertoeven is. Chris Atkins, journalist en filmmaker, zat zelf ooit in dat deel van de gevangenis. In Bild schetst hij hoe het er daar aan toe gaat. “De bewaking is er wat meer relaxed, gevangen kunnen vaker hun cel uit. Bijvoorbeeld om te werken, te studeren, te sporten, sociale contacten te leggen...” 

Volgens The Sun zou Becker zijn tijd onder meer besteden door bepaalde gevangenen Engels aan te leren. Dat is opvallend, want in de rechtbank eiste de voormalige toptennisser nog een tolk.

Becker heeft zijn overplaatsing te danken aan een nieuwe status - hij promoveerde van het ‘standaardniveau’ naar het ‘IEP-niveau’ (Incentives and Earned Privileges). Dat hij al na minder dan drie weken naar de Trinity-vleugel is overgeplaatst, verwondert Atkins. “Normaal moeten gevangenen maanden of zelfs jaren wachten.”

Misschien had het wel iets met het gedrag van Becker en de ergernissen van zijn medegevangenen te maken. Door zijn status genoot Becker enkele privileges. Zo mocht hij bijvoorbeeld vaker telefoontjes doen en stond zijn celdeur overdag open. Dat laatste omdat de ex-tennisser aan claustrofobie zou lijden. Niet alle cipiers waren daar echter ten volle van overtuigd en Beckers celdeur ging dan ook geregeld toe. Maar daar had Becker iets op gevonden. Hij zou om de haverklap op de noodknop gedrukt hebben om ervoor te zorgen dat zijn celdeur contant geopend bleef. Becker kreeg hiervoor al een vermaning van een cipier met de boodschap ‘dat hij hier niet op een hotelkamer zit’.

Dat Becker met de regelmaat van de klok noodoproepen lanceerde, kon nog wel eens een andere reden hebben. De Duitser had namelijk een celgenoot gekregen. In het eerste weekend samen kon hij zijn kersverse compagnon geen seconde ontlopen. En Boris zou nogal gesteld zijn op zijn privacy.

Becker deed ook al zijn beklag over de stank in zijn cel en hij ergerde zich aan het constante lawaai rond hem. En ook over de hygiëne en de beperkte leefruimte in zijn cel verbaasde Becker zich. Maar wat hem nog het allermeeste stoorde, is de kwaliteit van het eten. 

Op Beckers eerste avond in de cel stond er ‘corned beef’ (ingeblikt rundsvlees) op het menu, wat niet meteen gesmaakt werd door de Duitser. En ook de porties waren volgens Becker “belachelijk klein”. Becker moest het ook doen met een budget van slechts tien pond per week. Hij gebruikte het geld om in de kantine van de gevangenis koekjes, bananen en chocolade te kopen om zo toch nog iets lekkers te eten.