COLUMN. De Oekraïense Vera en haar zoontje schuilen in België: “Heb vrede met het idee dat ik niet naar huis kan”
Vera Gruzova (34) is een alleenstaande mama en mindfulnesstrainer uit het Oekraïense Odesa. Begin maart vluchtte ze met haar zoontje David (bijna 5) naar België. Ze wacht geduldig tot ze hier iets kan huren. België voelt al als thuis, schrijft ze, al zijn in haar hoofd de raketten in Odesa nooit echt veraf.
Vera GruzovaLaatste update:09-05-22, 16:55
Alle columns over Vera’s vlucht uit Oekraïne, die ze sinds begin april voor ons schrijft, vind je hier.
“Gisteren hadden we veel plezier op de school van David. Ze vroegen me om een typisch Oekraïens dessert te maken, dus ging ik er pannenkoeken bakken met de kinderen. Geen grote zoals jullie ze kennen, maar kleine blini’s. En we bewerkten ze met blauwe kleurstof. Gisteren is ook mijn grote gele koffer met kleren toegekomen, na veertig dagen. David is al zo hard gegroeid, dat sommige stukken te klein geworden zijn. Zelf ben ik zo blij dat ik eindelijk een kleurrijke jurk zal kunnen dragen.”
Mijn moeder en een vriendin verschansen zich thuis op een plek waar er minstens twee muren zijn tussen jou en het raam.
Vera
“Thuis, in Odesa, zijn er nog altijd veel luchtalarmen. Het luchtafweergeschut heeft veel werk met het neerhalen van raketten, maar een deel van de luchthaven en een brug werden geraakt. Mijn moeder en een vriendin verschansen zich thuis op een plek waar er minstens twee muren zijn tussen jou en het raam, een hal of een slaapkamer bijvoorbeeld. Maar in mijn laatste appartement was er te veel glas in de hal. De oorlog duurt nu al meer dan twee maanden, maar het lijkt alsof het een jaar aan de gang is.”
“Mijn papieren zijn bijna in orde, de sociale dienst heeft ons daarbij goed geholpen. Omdat ik nog niet kan werken, heb ik sterk het gevoel dat ik meer zou kunnen doen. Voor we hier iets kunnen huren – ik heb daarvoor wel al enkele contacten gelegd – gaan David en ik daarom half mei wat op pad. Eerst trekken we tien dagen naar Estland voor een project van Erasmus+ waar ik aan deelneem.”
Ik voel me nog niet comfortabel of veilig genoeg bij het idee dat David en ik gescheiden zouden worden.”
Vera
“Met een team van zes Europese landen en Oekraïne maken we een online mindfulnesscursus voor trainers en cursisten, en in Estland is de kickoff. Die moest normaal in april in Odesa plaatsvinden, maar zelfs voor de oorlog startte, leek het ons niet verstandig om zoveel jonge mensen uit Europa naar daar te halen. Het wordt wat improviseren nu David meegaat, maar dat zal wel lukken. Hij zal wat school missen, maar ik hoop dat we in juni terug zullen zijn en dat David daar ook in september terug kan starten. Als alleenstaande moeder is er geen andere optie dan dat hij meekomt. Ik voel me nog niet comfortabel of veilig genoeg bij het idee dat we gescheiden zouden worden.”
“Toch heb ik erg veel zin in deze reis, omdat ik het zie als de start van mijn toekomstige leven. Tegelijk heb ik vrede met het idee dat ik niet echt naar huis kan, naar Odesa, maar dat we na onze trip op één of andere manier terug thuiskomen in België. En toch mis ik de zee en het idee dat ik er zomaar naartoe kan. Thuis ligt die in mijn eigen stad en is het 10 minuten rijden tot daar. Als ik van Brussel naar de zee wil, is het toch meteen een trip die je moet plannen. In Estland logeren we aan de kust, dus daar kijk ik enorm naar uit.”
