Eigenlijk stond ze een avond lang mee op het podium. Rechts, in de vorm van een dik boeket bloedrode rozen. ‘Reina’ was de mama geweest van velen. En dat moest gevierd met een gigantische bos bloemen op deze ‘Moederdag’. Ook al klopte de datum niet helemaal. Het boeket rozen zou er een voorstelling lang staan. De spot er onophoudelijk op gericht.

Een uur voor aanvang al stond op de Turnhoutsebaan in Borgerhout een mensenzee, een soort erehaag die geduldig wachtte tot de deuren van De Roma openzwaaiden. En dan was het anderhalf uur lang ‘de viering’ volgen. Want een viering zou het worden. Al vanaf seconde één volgde een reeks quotes, foto’s en videofragmenten van Reinhilde Decleir zelve. Flashbacks uit recente en lang vervlogen tijden. In kleur en zwartwit. In een lach en in een traan.

“Ik krijg een krop in de keel”, zei Reinhilde Decleir zelf toen ze het in een van de opgediste fragmenten had over de kracht en het belang van Tutti Fratelli, het Antwerpse theatergezelschap voor kansarmen waarover ze vijftien jaar lang gewaakt had als een moederkloek. Maar maandagavond mocht toch vooral gedronken worden, geapplaudisseerd en gelachen. Met haar authentiek Antwerpse accent tijdens een van haar repetities – “hemmek a echt ziejr gedoan” – en haar vraag voor meer cafés. “Straks zullen we er een goed glas op drinken ook”, liet een van de aanwezigen zich ontvallen. “Ge zult wel zien.”

Muziek, tekst, beeld en anekdotes

De Roma genoot op dat moment allang van de mengelmoes van muziek, tekst, beeld en anekdotes die acteur, schrijver en regisseur Dimitri Duquennoy een viering lang in goede banen leidde. De Roma, niet toevallig de zaal waar twaalf keer een theaterstuk van Tutti Fratelli in première ging. Twaalf keer er boenk op.

Het arsenaal aan artiesten, collega’s en vrienden dat haar kwam vieren, was dat ook. Els Dottermans, Tiny Bertels, Tutti Fratelli-opvolger Nico Sturm, Stijn Cole. Om er maar een paar te noemen en nog veel meer te vergeten. De ene vierde haar met zang, de andere met anekdotes. “Kuis mijn muis!” De zaal ging plat.

Op het eind van de voorstelling, dicht tegen de klok van 22u, bracht David Bowie (nou ja) de Alabama Song van The Doors. Well show me the way, to the next whiskey bar. Een betere vrijgeleide om het ook voor de rest van de avond op een vieren te zetten, had het publiek niet nodig.

“We zullen doorgaan”, zong de zaal collectief mee in een allerlaatste nummer en een staande ovatie. “Tot we samenzijn.” Het dikke boeket bloedrode rozen zag dat het goed was. De spot er nog steeds op gericht.