Een prognose wil, durft Rafael Nadal niet te geven, nadat hij donderdagavond verloor tegen de Canadees Denis Shapovalov (ATP 16) met 6-1, 5-7, 2-6. “Hoe mijn voet er in de komende dagen aan toe is? Dat weet ik niet? Hoe mijn voet er binnen een week aan toe zal zijn? Dat kan ik echt niet zeggen.” Laat staan dat hij zich kan uitspreken over een veertiende titel op Roland Garros, ‘zijn’ speeltuin.

Wat hij alvast zeker weet: de voetblessure zal voor de rest van zijn carrière niet meer voorbijgaan, want van chronische aard. “Ik ben niet geblesseerd, ik ben een speler die met zijn blessure leeft.” De vraag is of de blessure/pijn voldoende behandelbaar is, zodat hij op topniveau kan spelen, en vooral: een veertiendaags grandslamtoernooi aankan. “De eerste voorwaarde is dat ik een paar dagen pijnvrij kan trainen.”

Het Müller-Weiss-syndroom

Het leek er in 2022 geweldig uit te zien. Hij maakte zijn comeback nadat zijn linkervoet hem sinds de zomer van 2021 van de courts hield. Op de Australian Open, het eerste grandslamtoernooi van het jaar, schreef hij geschiedenis. Hij pakte er wat niemand hem ooit had voorgedaan, een 21ste grandslamtitel, noemde het “de meest emotionele maand uit zijn loopbaan” – tussen de revalidatie door was hij ook nog op de sukkel met corona. In maart stond hij in de finale van Indian Wells, tot een pijnlijke hem dwong op de strijd opnieuw te staken. Vorige week maakte hij zijn comeback – David Goffin kende er zijn remontada door hem te doen wankelen, maar ook Nadal was zo blij als een kind dat hij weer naar zijn betere niveau kon toegroeien. Hij haalde er de kwartfinales.

Het is nu opnieuw naar af, een week voor Roland Garros. “Soms voel ik niets aan mijn voet, soms is de pijn echt niet te harden. Sinds mijn comeback speelt mijn voet weer op.”

Nadal lijdt aan het zogeheten Müller-Weiss-syndroom, een zeldzame voetafwijking. Het probleem is dat de spelstijl van Rafael Nadal energie vreet. Nadal is niet iemand die ‘op ralenti’ kan spelen maar moet al zijn atletische kwaliteiten in de strijd gooien om top te zijn. “Ik moet goed bewegen om op topniveau te halen, en dat kan ik niet op dit ogenblik. Zelfs al heb ik veel ervaring, dat is moeilijk te aanvaarden. Zeker omdat ik het gevoel heb dat ik weer beter aan het spelen was.”

Maar de strijd staken voor Roland Garros? Daar houdt Nadal op dit ogenblik geen rekening mee. Hij wil en zal knokken tot zijn lichaam het echt niet meer houdt. Hij neemt zijn voorzorgen. “Ik neem mijn dokters mee naar Roland Garros, om sneller te kunnen ingrijpen als het nodig is. En zowel in goede als in slechte dagen moet je alles positief benaderen. Ik moet de blessure aanvaarden, zal blijven vechten. Ik weet op dit ogenblik niet of ik nu moet rusten of net moet trainen. Maar ik heb wél een doel, en dat is Roland Garros spelen. Ik blijf dromen. Misschien gaat het binnenkort toch weer beter.”