Daniëlla Somers over topsport, tolerantie en haar doodzieke vrouw: “Het blijft wachten op de eerste topvoetballer die zich out”

Het interview vindt plaats in The Bulldogs, de fraaie boksclub die Somers uitbaat in Merksem. Ze heeft zonet een stevige trainingssessie afgewerkt met muzikant Mauro Pawlowski, die druipend van het zweet de zaal verlaat. Op haar 57ste oogt Somers nog even fit als tijdens haar jaren in de boksring. Tweemaal per week traint ze nog anderhalf uur mee. “En dan ga ik all the way. Ik moet nog niet veel onderdoen voor twintigers en dertigers. Als coach kan ik het niet maken om met zo’n pens rond te lopen. Ik zou erg ­ongelukkig zijn met 20 kilo overgewicht. Tijdens mijn loopbaan stond fitheid voor mij gelijk met warriorship. Die fysieke scherpte gaf me mentale kracht.”

Geen woest gebeuk

Dat ook haar gelaat geen sporen vertoont van een half leven in de ring, dankt ze aan haar manier van boksen. Techniek, tactiek en snelheid primeerden op woest ­gebeuk. “Liever eerst tien slagen ­ontwijken om vervolgens één goede te plaatsen. Alles ontlopen lukt natuurlijk niet. In mijn sport is pijn een noodzakelijk kwaad. Tijdens een gevecht voor de ­wereldtitel liep ik een barst in mijn oogkas op. (lachend) Maar ik heb die kamp wel gewonnen.”

Zoals elke boksclub in elke grootstad geldt The Bulldogs als een sportieve variant van de ­Verenigde Naties. Alle kleurtjes en nationaliteiten, alle rangen en standen trainen samen. “Iedereen komt hier over de vloer: van dokwerkers tot havenbazen, van loodgieters tot ­professoren, van huisvrouwen tot artsen. Ons jongste lid is 6 jaar, ons oudste 61. Ondanks alle ­diversiteit heerst hier een enorm samenhorigheidsgevoel. En voor iedereen gelden dezelfde regels.”

Dat ondervond ook een groepje Afghaanse pubers, dat Somers’ vrouwelijke personeel probeerde te negeren. “Die gasten heb ik duidelijk ­gemaakt hoe in onze cultuur de verhoudingen tussen mannen en vrouwen liggen. Ofwel aanvaardden ze dat, ofwel konden ze een andere club zoeken. Na overleg met hun opvangcentrum hadden ze het begrepen. Wij bestaan ­bijna dertig jaar. In al die tijd heb ik geen vijf mensen moeten ­buitenzetten.”

Veel leden van The Bulldogs zijn afkomstig uit culturen die niet ­altijd even tolerant zijn voor ­homoseksualiteit. Somers is sinds 2005 getrouwd met Cindy. ­Beiden kwamen uit een gestrand huwelijk met een man. Daniëlla was 37 jaar en Cindy 29 toen ze voor mekaar vielen.

“Ik ben daar altijd heel open over geweest. Al mijn leden zijn naar de receptie van ons trouwfeest ­gekomen. Mijn grootste be­kommernis was dat ouders door dat verhaal hun kinderen zouden thuishouden, maar niemand is weggebleven.”

Begonnen met kickboksen

Lesbiennes zijn in tennis, ­basketbal of voetbal over­vertegenwoordigd. Hoe ervaart Somers dat in haar boksclub? “Het stoere van deze sport trekt wel wat aan, maar niet dat we hier vijftien lesbiennes hebben rondlopen. In die dertig jaar heb ik hier één of twee openlijk ­homoseksuele mannen gekend, die overigens zonder enig probleem konden sporten. Hoe meer rolmodellen, hoe beter. Het blijft wachten op die topvoetballer die zich out. En dan liefst tijdens zijn loopbaan.”

Omdat Story, Dag Allemaal en andere periodieken na haar ­scheiding bleven rondneuzen of de atlete al een nieuwe partner had gevonden, sprak ze haar moeder over haar relatie met een vrouw.

“Ik vond het belangrijk om eerst onze intimi op de hoogte te ­brengen. Mijn mama moest het een dag of twee een plaats geven, daarna was het geen kwestie meer. Nu is Cindy de beste ­vriendin van mijn mama. Ik vreesde meer voor onze kinderen. Toen we een relatie begonnen, had ik een zoon van zeven jaar en mijn vrouw twee piepjonge ­dochters. Maar op geen enkel ­moment zijn zij op school daarover lastiggevallen.”

Toen Somers bijna veertig jaar geleden op haar negentiende ­begon met kickboksen, waarbij de atleten ook hun benen gebruiken om trappen uit te delen, was ze in België een pionier. Haar overstap in 1995 naar het traditionele ­boksen gebeurde toevallig.

“De vraag kwam of ik, als wereldkam­pioene kickboksen, drie weken later in Las Vegas ­wilde vechten voor het WK in het gewone boksen. Gratis naar Las Vegas, met een centje en een spannend avontuur als bonus: ­natuurlijk wilde ik dat. Ik gaf mezelf geen enkele kans, maar in de tweede ronde sla ik de neus van mijn tegenstandster kapot en de dees pakt de wereldtitel. Niet slecht als debuut, hè. Mijn tegenstander was een Noors foto­model. De dag nadien ben ik dat kind tegengekomen in de bar, met haar gehavende neus en twee enorme blauw ketten. Ik heb me wel zeven keer verontschuldigd.”

Gestopt op haar 35ste

Na dat succesvolle debuut ­schakelde de Antwerpse atlete voltijds over naar het traditionele boksen. Somers zou nog vijf ­wereldtitels behalen, maar verliet op haar 35ste de ring. Ze wilde ­fysiek en mentaal ongeschonden blijven en zoon Nick opvoeden.

“Acht wereldtitels stonden op mijn palmares. Wat zou nummer negen, tien of elf mij bijbrengen? Geld verdiende ik er toch niet mee en boksen is niet de meest gezonde sport. Als ik op de club mensen te veel klappen tegen hun hoofd zie krijgen, wijs ik hen op de gevaren voor hun oude dag.”

En wat mag die toekomst haar brengen? Somers heeft meer dan een uur lang vol energie gepraat, maar plots versombert haar blik.

“Eén ding bepaalt mijn hele ­leven: mijn vrouw zit al een ­kleine twee jaar in een kanker­traject. Ze kampt met een zeld­zame en agressieve kanker. In Leuven is ze uitbehandeld. Nu volgen we in Sint-Augustinus een andere therapie. Dus wat de toekomst mag brengen? Simpel: dat Cindy opnieuw gezond mag ­worden. Voor de rest heb ik alles wat ik wil hebben: mijn club, mijn kinderen, mijn vrienden.”