VERHAAL VAN DE WEEK. Hilde vond uitlaatklep in ultralopen en mindfulness: “Me-time van de allerbeste kwaliteit”

De Oost-Vlaamse ultraloper Olivier Verhaege wil dit jaar 42 marathons lopen. De laatste van die lange reeks hoopt hij om evidente redenen in Athene op zijn palmares bij te schrijven. Over zijn passie schreef hij een boek: Het hoofd weegt zwaarder dan de benen.

“Herkenbare titel”, zegt Hilde Janssens. “Mijn eerste marathon - die van New York - heb ik zo goed als volledig mindful gelopen. Je past uitsluitend neusademhaling toe, zodat je hartslag daalt en je helemaal in verbinding staat met jezelf. Op die manier wordt lopen een soort therapie. Je neemt even afstand van je werk, je gezin en alle andere besognes. Daardoor kan je je volledig concentreren op jezelf, de vogels, de wind… Me-time van de allerbeste kwaliteit.”

Hoeft het te verbazen dat de salontafel van haar nieuwbouwwoning in Guigoven vol ligt met boeken over mindfulness en spiritualiteit? We zien onder meer Denk als een monnik van de Engelse levenscoach Jay Shetty (“Hoe identificeer je je verborgen krachten?”) en Homo Deus van de Israëlische filosoof en historicus Yuval Noah Harari. Maar er ligt ook vakgerelateerde literatuur. De wereld is rond van Jo Caudron, bijvoorbeeld. “Daarin gaat hij na hoe we in de toekomst wonen, werken en mobiliteit kunnen combineren”, preciseert ze. Maar we zouden het vooral hebben over haar passie, ultralopen.

Je noemt dat je ‘happy place’. Vreemd om zoiets te horen over een sport die met afzien wordt geassocieerd.

“Mijn happy place is waar ik tot rust kan komen. Ultralopen is op sommige momenten inderdaad afzien, maar toch geniet ik er intens van. Bovendien maakt het je weerbaarder, fysiek en mentaal. Als ik vroeger een blessure had, begon dat in mijn hoofd te malen. Nu kan ik me daar veel vlugger overheen zetten. Het is een wisselwerking: als je mindset goed is, ga je sneller genezen. En als je vlug herstelt, ga je je grenzen weer een beetje verleggen omdat je weet dat je lichaam dat aankan. Lopen heeft me sterker gemaakt en me geholpen in een moeilijke levensfase.”

Hoezo?

“Ik ben van nature erg perfectionistisch. Na mijn studies communicatiewetenschappen aan de VUB werkte ik eerst in het tegelbedrijf van mijn moeder, daarna voor een architectenbureau. De stress die daarmee gepaard ging had ook fysieke gevolgen. Een jaar of tien geleden werd ik ziek. Ik had constant buikpijn en hevige buikkrampen, maar geen enkele arts kon precies zeggen wat er scheelde. Door de pijn at en sliep ik weinig.”

“Op een bepaald ogenblik dacht ik dat ik gek begon te worden. Als de dokters niets vinden en suggereren dat het in je hoofd zit, wat moet je dan nog? Ik bleef wel lopen. Die uitlaatklep liet ik me niet afpakken. Na drie jaar van onderzoeken bleek dat er echt iets aan de hand was: colitis ulcerosa, een chronische ziekte van de endel- en de dikke darm. Dat is de tegenhanger van de ziekte van Crohn, een aandoening aan de dunne darm. Ik was dan toch niet gek. (lacht) Door aangepaste voeding en mindfulness lukt het me nu om een zo goed als normaal leven te leiden.”

Wanneer heb je de loopmicrobe te pakken gekregen?

“Rond mijn zestiende, om de verkeerde reden. (lacht) Ik wilde vermageren en liep twee keer per week vijf à tien kilometer. Na de geboorte van mijn zoon begon ik de kilometers op te drijven, maar tot 2015 had ik nooit een lange afstand gelopen. Dat jaar werd ik geopereerd en kon ik voor het eerst in jaren weer een normaal leven leiden. Ik zette zelf het parcours van een marathon uit en liep die in mijn eentje. Het was een soort overwinningsloop. Twee jaar later liep ik in New York mijn eerste officiële marathon. Dat zal altijd de mooiste blijven, denk ik.”

Hoe ben je bij ultralopen terechtgekomen?

“Door een uiteenzetting van Karel Sabbe, tandarts van beroep en ultraloper in zijn vrije tijd. Een paar maanden geleden nam hij deel aan de Barkley Marathons, die geldt als de zwaarste ultraloop ter wereld. Hij heeft ook de Marathon des Sables gelopen en de 4.300 kilometer lange Pacific Crest Trail. Daar deed hij 41 dagen over, waardoor hij wereldrecordhouder werd. Ik was zodanig onder de indruk, dat ik direct op langere afstanden begon te trainen.”

“Eind 2019 liep ik mijn eerste ultra, de Bosland Trail in Hechtel-Eksel. Over 50 kilometer deed ik 5 uur en 3 minuten. In de volgende editie wilde ik die drie minuten eraf pitsen en dat lukte: 4 uur en 55 minuten. Mijn eerste 100 kilometer liep ik in mei van vorig jaar, de Trail des Cisterciens in Waals-Brabant. Daar had ik 13 uur en 44 minuten voor nodig. Dan volgden onder meer The Bello Gallico (160 kilometer, nvdr) en de Legends Trail in de Hoge Venen (216 kilometer en 7.100 hoogtemeters, nvdr). De totale afstand bedroeg daar 272 kilometer, maar bij het laatste checkpoint ben ik gestopt.”

Omdat het bobijntje af was.

“Nee, ik was enkele keren verkeerd gelopen en gevallen. Maar erger: door het slaapgebrek begon ik te zwalpen en te ijlen. Normaal zoek je dan andere lopers op om samen de nacht in te gaan, maar ik kon niet aansluiten bij een groep en vond het te gevaarlijk om op het meest technische stuk alleen op pad te gaan. Ondanks mijn mentale toestand was ik nog helder genoeg om te beslissen dat ik moest stoppen, maar sommige lopers hebben geen enkel besef van tijd of plaats meer.”

Als je voortijdig moet stoppen, ervaar je dat dan als een persoonlijke nederlaag?

“Nee. Om te beginnen ben ik geen tijdloper. Ik stel wel doelen voor mezelf en wil steeds langere afstanden lopen, maar de chrono speelt voor mij geen rol. En als ik eens wat minder presteer dan verwacht, aanvaard ik dat. Ken je Thich Nath Hanh? Dat is een boeddhistische monnik, die de westerse wereld in de jaren zeventig liet kennismaken met mindfulness en daar onder meer het boek Spreken met liefde, luisteren met compassie over schreef. Daaruit heb ik geleerd dat je in het moment moet leven en dat je mild moet omgaan met tegenslagen. Als je er niets aan kan doen, aanvaard het dan gewoon. Je kan kwaad worden, maar daar ben je zelf het eerste slachtoffer van. Van een positieve instelling word je een gelukkig mens.”

Tegenwoordig zegt men: het is wat het is. Een zin die te pas en te onpas wordt gebruikt. Het is zelfs de titel van een nummer van André Hazes.

“Iets aanvaarden is wat anders dan er niets mee doen. Als je een situatie niet kan veranderen, moet je proberen er een positieve wending aan te geven. Toen ik ziek was, heb ik dat na een tijd aanvaard en me afgevraagd wat ik eraan kon doen. Dat waren in mijn geval twee dingen: gezonder en bewuster eten en mindful leven, waardoor ik minder stresshormonen ging aanmaken.”

Prozaïsche vraag: is ultralopen een dure hobby?

“Reken maar, alleen al de uitrusting. Schoenen, stokken, speciale kleding, een waterfilter om rivierwater drinkbaar te maken, backpack, noem maar op. Ik ga ook geregeld naar de kine voor een massage en vorig jaar in de zomer ben ik met een paar vrienden - ook ultralopers - in de Hautes-Alpes geweest om ongeveer elke dag een trail (lopen over onverharde paden, nvdr) te doen. Sportieve vakanties zijn voor mij een must en uiteraard kost dat geld, maar dat heb je toch bij alle vakanties? En daarbij: ik gebruik geen cosmetica en ben geen shopaholic.” (lacht)

Je werkt voor Defensie. Wanneer heb je daarvoor gekozen?

“Bijna tien jaar geleden. Ik was al enkele jaren alleenstaande moeder en daarbovenop kwam mijn ziekte. Ik wilde jobzekerheid en minder stress. Ik heb in mijn werk een boeiende drive gevonden. In vier jaar promoveerde ik van niveau C naar A. Als information manager houd ik me bezig met het helpen uitwerken van concepten voor het nieuwe werken. Binnen mijn team zijn we een jaar voor corona gestart met het project afstandswerken. Telewerk, teleconferenties en satellietkantoren zijn volledig ingeburgerd. Dat bespaart werknemers een dagelijkse verplaatsing naar Evere. We zijn ook de volledige digitalisering van de administratie op punt aan het zetten.”

Werken bij Defensie, gebeurt dat nog altijd binnen een hiërarchische structuur?

“Ik werk op de juridische dienst, waar zowel burgers als militairen zitten. Dat zijn vooral juristen en dossierbeheerders. Ikzelf ben burger. Mijn baas is wel een kolonel, maar van een autoritaire leiding is helemaal geen sprake. Ik zit ook in het managementteam en zet samen met mijn collega’s erg in op de leiderschapscapaciteit van de medewerkers. Dat betekent dat iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt, vooral in datgene waar hij goed in is. Ik werk graag in zo’n omgeving en vertegenwoordig met overtuiging de waarden van mijn werkgever. Loyauteit, integriteit, discretie… Dat wij onder meer op sociale media heel voorzichtig moeten zijn met het posten van berichten, vind ik de evidentie zelf.”

Heb jij door je job extra aandacht voor de geopolitieke actualiteit, bijvoorbeeld voor de situatie in Oekraïne?

“Ik volg dat, maar niet meer dan de doorsnee burger. Ik vind het uiteraard belangrijk om met een open blik in het leven te staan, maar dat betekent niet dat je alleen vanuit je zetel naar de wereldactualiteit kijkt. Ik probeer ook oog te hebben voor wat er in mijn eigen omgeving gebeurt. Zo ben ik vrijwilliger geweest in het vaccinatiecentrum van Borgloon. Dat is geen grootse daad, maar je kent het verhaal - of liever: het nummer - van de steen in de rivier. Met die waarden ben ik opgevoed.”

Wie is Hilde Janssens?

Leeftijd

38 jaar

Woonplaats

Guigoven

Beroep

information manager bij de juridische dienst van Defensie

Gezin

alleenstaande moeder van Wout (16) en Ghune (13)

Vrije tijd

lopen, fietsen, cardio, lezen, mindfulness, reizen