‘My prrreciousss!’: waarom we optimistisch mogen zijn over ‘Lord of the Rings: Gollum’

Heb je Gollum, dat marginaal schriele onderdeurtje uit de ‘Lord of the Rings’-films, ook maar op één enkel moment een wapen ter hand zien nemen? Precies, en dat was ook de belangrijkste reden waarom we ons hart vasthielden toen ‘Lord of the Rings: Gollum’ twee jaar geleden werd voorgesteld, de allereerste videogame waarin dit misbaksel met de schorre stem de hoofdrol speelt. Wat gaan ze hem precies laten doén?

Maar na een demo waarin we een deel van twee levels uit de game te zien krijgen, tijdens de Bigben Interactive Week in Parijs, moeten we concluderen dat het idéé dat de Hamburgse studio Daedalic Entertainment errond bouwde op zijn minst best solide klinkt: in Gollum bestaat de actie uit exploratie, parkour-klimmen, en stealth, waarbij hij geen al te sterke tegenstanders wel kan wurgen als hij er niet door wordt opgemerkt. We zijn alvast wat geruster in het concept van de game.

Maar de vraag blijft: zullen ze dit gedurende twintig tot dertig uur, de speeltijd die ze zelf aan de verhaalcampagne van hun game toeschrijven, interessant kunnen houden? Het antwoord, zeggen de designers van de game die ons de demo toonden, ligt voor een stuk in de afwisseling: na een sequentie waarin je een steile wand vol ‘God of War’-eske slingerplanten en tot handige corniches gevormde rotsformaties hebt bestegen, volgt er een weidse hal waarin je de omgeving moet afspeuren naar aanwijzingen. En daarna verschijnen er misschien vijanden – in dit geval, zo merkten we op: de elvenkoning Thranduil en de bekende tovenaar Gandalf, die vanuit Gollums perspectief natuurlijk een vijand is.

Wat het klimmen betreft: dat zag er, nadat de makers hun sprong van de eerste naar de zevende level hadden gemaakt, alvast niet van de poes uit. Op zijn minst in de klautersequenties wordt ‘Gollum’ een game wiens moeilijkheidsgraad gestaag de hoogte ingaat. Per definitie wordt het overigens een game waarin je je eigen vaardigheden zult moeten aanscherpen. Niet de automatische vaardigheden van het personage zelf: er is geen skill tree. “Het is een personage van vijfhonderd jaar oud. Het leek ons onrealistisch dat die ineens op twintig uur tijd nieuwe vaardigheden zou leren”, luidde hun uitleg.

Tijdens het besluipen van die twee personages merkten we ook hoe ‘Lord of the Rings: Gollum’ zijn verhaal vertelt: je kunt hen afluisteren om meer te weten te komen over de gebeurtenissen waarin Gollum verzeilt geraakt. Maar nog belangrijker in de verhaalexpositie is de innerlijke conflictdialoog binnen het hoofdpersonage: Gollum en Smeagol, de lieflijke hobbit die dit wangedrocht ooit is geweest, kibbelen constant met elkaar, en je kunt die dialogue intérieur ook sturen door middel van keuzes.

‘Lord of the Rings: Gollum’ begint in donkere grotten, maar naarmate de game voirdert kom je in kleurrijkere omgeving terecht, zoals het door de elven bevolkte Mirkwood-bos. De game vertelt het verhaal van zijn tragische protagonist vlak nadat hij zijn precieuze ring is kwijtgeraakt in de continuïteit van Tolkiens vertelling, maar het zijn niet de gebeurtenissen uit Peter Jacksons films die hier worden geëxploreerd: Daedalic Entertainment zegt dat het een licentie heeft genomen op Tolkiens boekentrilogie, niet op de films. Al lijkt de Gollum in deze game wel minstens een béétje op het personage dat ‘motion capturing’-acteur Andy Serkis twintig jaar geleden neerzette. “Zijn stem, gelaat en haar, bijvoorbeeld, zijn anders”, luidde het bij een van de designers. “Maar verder wilden we hem ook weer niet radicaal anders maken dan in de films: hij moest herkenbaar blijven voor een zo breed mogelijk publiek.”