Dankzij Tijs Vanneste zien we nog eens dat het onderwijs ‘kroket’ is

Het stukje dat u nu leest werd mede mogelijk gemaakt door de beste leraar Nederlands die ik ooit heb gehad. Meneer Van Gorp gaf zijn beste lessen zonder handboek, en ruilde geneuzel over het meewerkend voorwerp graag in voor een uurtje oreren over zijn favoriete dichters. Toen hij Dodenrit van Drs. P liet horen, wist ik dat ik de rest van mijn dagen zou schrijven.

Zo kom ik nu iets te pennen over het nieuwe programma van Tijs Vanneste. De zanger, tatoeëerder en Kemping-directeur stond in een vorig leven voor de klas, en buigt zich als ex-leraar en vader van twee over de vraag die elke ouder zich stelt: krijgt mijn kind nog wel het onderwijs dat het verdient, nu er steeds minder mensen leraar zijn en steeds minder mensen het willen worden?

Aan de leraren in Meneer Vanneste zal het niet gelegen hebben. Meneer Cels van mechanica, meneer Vandecruys van geschiedenis, mevrouw Paulussen van Engels... allemaal preken ze de passie zoals ik het nooit een vos heb horen doen. Helaas moeten ze ook allemaal de hoon verdragen van nozems die nog altijd denken dat een leerkracht maar twintig uur per week werkt. “En een uur duurt voor ons maar vijftig minuten, hé?”, lacht meneer Cels groen.

Meneer Vanneste heeft intussen beslist dat hij opnieuw wil lesgeven. Bij zijn eerste sollicitatie staat hij meteen perplex: met het diploma waar hij twintig jaar geleden enkel maar plastische en technologische opvoeding mocht geven, kan hij vandaag elk vak geven. Zelfs godsdienst, om de simpele reden dat hij gedoopt is. De directrice lacht er ongemakkelijk mee, ik schreeuw naar mijn scherm. Hoe is dit land op het punt gekomen dat de lat waar je als leraar over moet op enkelhoogte ligt, en er dan nóg te weinig leerkrachten zijn? De gedachte maakt me bang voor de kinderen die ik nog niet heb verwekt. De kans dat zij straks slechter onderwijs genieten dan ik ooit heb gekregen, stijgt met elke bevlogen leraar die dit vak verlaat.

Tijs Vanneste is na schooldag één al bekaf - of in het Kempens: hij is kroket. Zijn inzet is echt en zijn intenties nobel, maar is het genoeg? Mevrouw Van Hout, Vannestes oude wiskundeleerkracht, vertelt alvast dat ze het heeft opgegeven om haar job te verdedigen tegen onwetenden. Ook in de ogen van haar collega’s zie ik gelatenheid. Wie te veel op hun heilig vuur rekent zonder het aan te wakkeren, moet niet verbaasd zijn dat het straks is opgebrand. 

In mij brandt er woede, en het is de woede die ik ook in dit programma mis. Het onderwijs is kroket en als de leerkrachten te moe zijn om daarover te rellen, moet de rest van dat samenleving het maar doen. Alles om te voorkomen dat ergens een meneer Van Gorp in de dop zijn zin verliest om voor de klas te staan. 

Meneer Vanneste, donderdag om 20.35 uur op Eén.