‘Womb to the tomb’: de groeipijnen van de Wu-Tang Clan

Toen in 1993 Enter the Wu-Tang (36 Chambers) landde, het debuut van de New Yorkse rapgroep Wu-Tang Clan, zorgde dat voor een bescheiden schokgolf in de popcultuur, ook in ons landje waar men op de radio qua hiphop niet verder kwam dan De La Soul en Cypress Hill. De verbijstering waarmee vandaag artiesten zoals Kanye West en Frank Ocean worden onthaald, viel toen de Wu-Tang te beurt: muzikanten die op het eerste gehoor anomalieën lijken maar al gauw willens nillens een standaard in het genre zetten. Geen wonder dat daar televisieseries van komen.

Met een vertraging van drie jaar krijgt Wu-Tang: An American Saga eindelijk een officiële release in België, dankzij Disney+. Deze fictieserie over een van de belangrijkste hiphopcollectieven uit de popgeschiedenis oogstte lof in de VS. Deels terecht. De totstandkoming van the Wu en zijn door oosterse filosofieën en kungfufilms geïnspireerde universum wordt er traag maar met zorg uitgewerkt. 

Dat de groepsleden opgroeiden op Staten Island te midden van de crackepidemie in de jaren 80 zorgt dan weer voor thrillerallures. En hiphopfans schuiven naar het puntje van hun stoel wanneer de piepjonge groepsleider RZA – uitmuntend gespeeld door Ashton Sanders – in zijn keldertje met zijn eerste drummachine fronsend de fundamenten legt voor de smerige grooves van de clan.

Ondertitels

Tussendoor vallen er doden bij schietpartijen, laten de jonge rappers zich in de luren leggen door hun toxische machismo en lossen ze karikaturale gangsta speak zoals “cradle to the grave, womb to the tomb”. Dat heeft iets, zeker. Maar je stoort je toch ook vaak aan deze extreem geromantiseerde origin story die de zeemzoete hollywoodiaanse plotwendingen niet schuwt. Had RZA, producer van de reeks, niet kunnen bedenken dat het doelpubliek misschien geen boodschap heeft aan schmalz? 

Voeg daarbij een wereldvreemde ondertitelaar die duidelijk geen kaas heeft gegeten van hiphop. Nee, jongens, “the illest” vertaal je niet als “de onaangenaamste”. En A Tribe Called Quest is een legendarische rapgroep, niet “een stam die Quest heet”. Jézus!

Charmante reeks, kortom, maar ze kreunt en steunt onder de groeipijnen. Misschien ebben die weg tegen seizoen 3, dat in Amerika eind vorig jaar werd vertoond. Mag ik u intussen een paar boeken over The Wu aanraden? The Tao of Wu van RZA, bijvoorbeeld, dat enigszins als leidraad voor de serie diende. Of een écht goed ontstaansverhaal: From The Streets Of Shaolin van S.H. Fernando Jr. Wie helemaal kopje-onder wil gaan in het metaversum van deze wonderlijke bende moet Chamber Music van Will Ashon lezen. Da’s pas ware verlichting.