Ze spelen op de PlayStation van het ziekenhuis, tokkelen wat op hun smartphone en delen samen met hun mama’s een familiekamer voor vier personen. Maar tot een paar dagen geleden kenden de Oekraïense Radyslav en Margaret elkaar niet.

De twee tieners zitten in hetzelfde schuitje. Ze hebben allebei al jarenlang een aandoening waarvoor veel medische behandelingen nodig zijn. Die behandelingen zijn nu onmogelijk te krijgen in Oekraïne, dus werden ze na een lange weg naar België gehaald door het team van wondzorgexpert Ihor Vitenko die eerder al naar Oekraïne reisde om er te helpen in de zorg.

LEES OOK. Belgisch-Oekraïense wondzorgexpert keert terug naar België: “9 kilo afgevallen van de stress”

Terwijl Radyslav nuchter moet blijven voor zijn volgende medische onderzoek en Margaret op haar bed een bord aardappelen eet, praten wij met mama’s Anastasiia (36) en Irina (47) die elk hun eigen bed kregen in de ziekenhuiskamer. Het gesprek wordt begeleid door een tolk, want de mama’s spreken amper Engels.

Aneurysma

“Margaret loopt al vanaf haar geboorte ziekenhuizen in en uit. Ze werd geboren met een aneurysma in haar rechterbeen en heeft nog steeds veel problemen met haar bloedvaten. In Oekraïne was er nooit echt een juiste behandeling. Daar zeggen dokters vaak dat compressiesokken dragen het enige is dat ze kan doen. We wilden net voor de oorlog naar Kyiv gaan om daar een betere behandeling te zoeken, maar dat was niet meer veilig.”

Ook Anastasiia en Radyslav waren net op zoek naar een zoveelste dokter in een zoveelste ziekenhuis om hen te helpen. “We zouden naar Wit-Rusland gaan, maar de situatie was ook daar te onzeker door de oorlog”, vertelt de mama. “Een andere dokter in Oekraïne zei dat we wel mochten komen, maar dat in zijn ziekenhuis nog maar één dokter en één verpleegster aan het werk waren en die zich vooral moesten concentreren op het verzorgen van oorlogswonden. We waren welkom zolang het ziekenhuis niet werd platgebombardeerd, zei hij. Dat hebben we dus ook maar niet gedaan.”

Radyslav heeft medische hulp nodig sinds zijn 3de. “Hij dronk van een chemisch ontstoppingsmiddel. Zijn slokdarm, maag en darmen liepen brandwonden op en daar heeft hij nu nog altijd last van.” Anastasiia en Radyslav sloegen op de vlucht uit Oekraïne richting Bulgarije op zoek naar de juiste zorgen.

“We vertrokken op 25 februari en kwamen eerst nog terecht in Duitsland en later Slovakije. De papa van Radyslav bleef in Oekraïne, hij vecht er nu met het leger voor ons vaderland. We zijn enorm bezorgd, maar vooral heel trots op hem. Ook zijn broer bleef achter samen met de oma. We hopen allemaal zo snel mogelijk terug samen te zijn, maar de gezondheid van Radyslav gaat voor.”

Slowakije

En dan bracht het lot de twee gezinnen samen. Het was uiteindelijk een arts uit Groot-Brittannië die de twee mama’s, toen nog in Slowakije, kon bevestigen dat ze in België misschien wel de juiste dokters konden vinden om hen te helpen. Dat gebeurde mede door het team van wondzorgexpert Ihor Vitenko, die eerder al aan het werk was in Oekraïne om er medisch personeel op te leiden.

De mama’s en de kinderen ontmoetten elkaar een paar dagen geleden in de Slowaakse hoofdstad Bratislava en reisden samen naar België, waar een team van kinderartsen van het kinderziekenhuis van ZNA nu volop bezig is met het onderzoeken van de medische toestand van de kinderen.

“We zijn hier heel goed opgevangen en hebben al veel mensen ontmoet die ons willen helpen. De grootste zorg is nu onderdak vinden, want we kunnen niet in het ziekenhuis blijven. Desnoods gaan we in een station staan met een bordje omhoog waarop staat dat we Oekraïners in nood zijn”, zegt Irina lachend.

“We kunnen er maar mee lachen”, zegt Anastasiia. “We hebben al zoveel meegemaakt en zijn uiteraard constant ongerust over ons land, maar we proberen elkaar positief te houden. We zijn nu veilig en de kinderen zijn in goede handen. Dat is al een hele opluchting. Ondertussen lijkt heel de wereld Oekraïne te willen helpen. Dat doet deugd.”

Boterhammen

En ook de kinderen lijken op hun positieven te komen in het ziekenhuis. Radyslav speelt met de automatische bediening van het bed van Margaret tot het niet meer hoger kan. Dan springt hij naar zijn eigen bed. Margaret kijkt ondertussen op haar gsm naar foto’s van haar hond. “Die mist ze het hardste”, weet de mama. “Ze huilt er heel vaak om. Ze wil ook liefst zo snel mogelijk terug naar Oekraïne om haar lessen op school weer op te pikken, maar dat zal nog even duren.”

En dan komt het personeel het lege bord aardappelen weer ophalen. “Binnen een paar uur krijgen we weer een bord vol boterhammen”, zegt Irina. “Ongelooflijk trouwens hoeveel boterhammen jullie in België eten. ’s Morgens en ’s avonds. Dat gaan we denk ik nooit meer vergeten.”