Deze week in 1934: “Regen van duizend geweerschoten” maakt einde aan geromantiseerde moordtocht van Bonnie en Clyde

Bonnie Parker en Clyde Barrow ontmoetten elkaar op 5 januari 1930 bij een gezamenlijke vriend in Dallas, Texas. Bonnie was toen 19 en werkloos. Net voor haar zestiende verjaardag was ze getrouwd met haar klasgenoot Roy Thornton, die al snel in de gevangenis belandde. De twee zouden elkaar na begin 1929 nooit meer terugzien. Toch zouden ze nooit officieel van elkaar scheiden. Toen ze werd doorzeefd met kogels, droeg ze nog altijd haar trouwring. Op haar rechterdij had ze ook een tatoeage van hun twee namen, Bonnie en Roy, met twee in elkaar verstrengelde hartjes.

Parker werkte een tijdje als serveuse in Dallas. Een van haar vaste klanten was Ted Hinton, toen postbode en later politieman. Hinton maakte deel uit van het zeskoppige team dat in 1934 een einde maakte aan de moordende tocht van Bonnie en Clyde door Texas, Oklahoma, Missouri, New Mexico en Louisiana.

Clyde Barrow was 20 en vrijgezel toen hij Bonnie leerde kennen. Clyde kwam uit een arme boerenfamilie in de buurt van Dallas in Texas. Clyde wilde als tiener graag naar het leger, maar werd afgekeurd wegens de gevolgen van een kinderziekte. Een opdoffer voor Clyde: hij had al USN (US Navy) laten tatoeëren op zijn linkerarm. Eind 1926 werd hij op zijn zeventiende voor het eerst gearresteerd voor autodiefstal: hij had een gehuurde wagen niet teruggebracht. Drie weken later had hij opnieuw prijs, samen met zijn oudere broer: ze hadden kalkoenen gestolen.

Na hun ontmoeting werden Bonnie en Clyde verliefd, brachten ze veel tijd samen door en vonden ze elkaar ook in de criminaliteit. Hun romance werd in april 1930 onderbroken door Clydes arrestatie voor een inbraak. Bonnie liet hem niet vallen en smokkelde een wapen binnen in de gevangenis waar Clyde vastzat. Daarmee kon haar geliefde, toen 21, ontsnappen. Clyde werd opnieuw gevat. Weer in de cel zou hij herhaaldelijk seksueel misbruikt zijn geweest, waarna hij zijn verkrachter om het leven bracht. Zijn eerste moord, niet zijn laatste.

Eind januari 1932 kapte Clyde met een bijl twee van zijn tenen af in de gevangenis om te ontsnappen aan het harde labeur op de gevangenisboerderij. Hij zou blijvend manken daardoor. En het was nutteloos: zes dagen later kwam hij onverwacht vrij. Ook Bonnie mankte na een zwaar auto-ongeval waarbij ze ernstige brandwonden opliep aan haar rechterbeen. Clyde was de controle over het stuur verloren door overdreven snelheid.

Volgens zijn zus Marie was hij na zijn tijd in de cel niet meer dezelfde man en werd hij een keiharde crimineel. Met zijn de beruchte Barrow-bende begon hij aan sneltempo kruideniers, winkels en tankstations te overvallen. Bonnie sloot zich aan bij die bende. Bonnie en Clyde wisten lange tijd uit de handen van de politie te blijven. Hun kat-en-muisspelletje met de arm der wet kreeg veel aandacht in de media. De twee waren enorm populair en hielden zelf hun eigen mythe in stand door zelfgemaakte foto’s en gedichten naar de pers te sturen. Sommigen zagen een soort van Robin Hoods in hen, omdat ze banken overvielen tijdens de Grote Depressie.

Maar op 23 mei 1934 was het game over voor de toen 23-jarige Bonnie Parker en de 24-jarige Clyde Barrow. Ze reden op een landweggetje in Bienville Parish in de staat Louisiana met hun wagen in een hinderlaag van de politie en werden geveld door “een regen van duizend geweerschoten”. Hun gestolen Ford V8 kreeg 167 kogels in minder dan 20 seconden te verwerken. Volgens de autopsie had Clyde 17 kogelwonden en Bonnie 26. Clyde Barrow was op slag dood, Bonnie Parker niet. De agenten hoorden haar gillen.

Bonnie en Clyde werden niet samen begraven, ook al had Bonnie die hoop in een profetisch gedicht uitgedrukt. 

Some day they’ll go down together;
And they’ll bury them side by side,
To a few it’ll be grief—
To the law a relief—
But it’s death for Bonnie and Clyde

(Op een dag zullen ze samen ten onder gaan/En ze zullen hen naast elkaar begraven/Enkelen zullen rouwen/Voor de wet zal het een opluchting zijn/Maar het is de dood voor Bonnie en Clyde).

Maar Bonnie Parkers moeder had de relatie van haar dochter met Clyde afgekeurd en liet haar op een ander kerkhof in Dallas begraven. Clyde werd begraven naast zijn broer Marvin onder een grafsteen met zijn zelfgekozen grafschrift: “Verdwenen maar niet vergeten”.

Het misdaadverhaal van Bonnie en Clyde werd zowel in de jaren 30 als daarna fel geromantiseerd en meermaals verfilmd. De bekendste film is ‘Bonnie and Clyde’ van Arthur Penn uit 1967, met Warren Beaty en Faye Dunaway in de hoofdrollen.