Core trapt festivalseizoen af: enorm potentieel, maar moest eten en drinken echt zó duur zijn?

Mon dieu, wat bleken we het te hebben gemist. Muziek die pompt uit gigantische boxen, het zomerzot dat woekert in hoofd en heupen, en het plezier om elke vijf meter weer een oude kennis tegen te komen, of een nieuwe vriendschap te smeden. Zelfs die vervloekte wachtrijen voor elke kassa en slowmotionpolonaises voor ieder drankstandje nam je er met een minzame glimlach bij. Net als het gewriemel in een dampende mensenmassa bij je favoriete act. Net zo min een bezwaar: de zon die zaterdag genadeloos door je factor 50 priemde. Het festivalseizoen is dit weekend écht vertrokken met Core Festival, en wat meteen opviel is hoe makkelijk iedereen de ergernissen van weleer onder de mat leek te vegen, na twee jaren sip op de eigen kin te moeten kloppen.

Zou dat verklaren waarom het Brusselse Heizelplateau zowel vrijdag als zaterdag in peis en vree ondergedompeld leek, zelfs ondanks een nogal opvallende patrouillerende politiedienst en security na valavond? Of lag dat gevoel eerder toe te schrijven aan het pittoreske decor van reusachtige bomen, glooiende heuvels en knappe kunstinstallaties? Core wil als boutiquefestival “een innemende totaalervaring” bieden. Dat verhaal hoorden u en ik natuurlijk al één keer te vaak. Als eender welk festival vandaag nog zou durven aangeven dat het volstaat om een paar artiesten op een podium van bierbakken te pleuren, wordt die vast meteen met rieken en toortsen — vriendelijk aangeleverd door Dranouter — uit het dorp verjaagd. Maar ondanks die glibberige marketeerpraatjes kwam Core effectief dicht bij die premisse.

Ménage à trois

Het festival is een huwelijk tussen Tomorrowland en Rock Werchter, maar eigenlijk bleek het eerder een ménage à trois met Best Kept Secret, van wie ze de liefde voor niet al te opzichtige fine dining leende. Het groene decor van het Ossegempark lichtte ’s avonds magistraal en feeëriek op — courtesy of Tomorrowland, natuurlijk. Het mag in sommige kringen dan bon ton zijn om wat lacherig te doen over deze extatische Eftelingversie van een muziekfestival, maar laat het gerust over aan Tomorrowland om iedere bezoeker in de waan te laten dat ze een dartel elfje zijn in betoverend natuurschoon.

Muzikaal beloofde Rock Werchter dan weer de crème de la crème van uiteenlopende genres te presenteren, wat zich aftekende bij het publiek dat zich twee dagen lang in verschillende kampen ophield. Wie van het hoofdpodium naar het Groentheater afzakte, zag meteen grote demografische verschillen.

Aan de ene kant had je bezadigde tweeverdieners die op hun gemak wilden heupwiegen en keuvelen op de koffiebarmuziek van Little Dragon aan het hoofdpodium. Op weg naar de vallei had je dan weer de raveteefjes (m/v/x) die zich doorlopend in het zweet wilden dansen aan de Nabo Stage, die onder de festivalgangers ook wel de boomhut werd genoemd. 

Voor ieder wat wils

Tussen het hangende loof van de bomen keek je daar uit op een van de knapste podia, die door back2back-sets van dj’s werd ingepalmd. Met Altverda — het Groentheater dat na valavond imposant oogde met lichtgevende pijlers — trok het festival dan weer volop de kaart van alternatieve dance. De omstreden dj Nina Kraviz speelde er een beenharde technoset voor een volgepakt theater, en Daphni (een alter ego van Dan Snaith van Caribou) hield zich goeddeels onledig met gospelhouse en sensuele r&b. 

Hiphop, r&b en soul weerklonken dan weer op het hoofdpodium Ardo. Artiesten als Denzel Curry, Sylvie Kreusch, Blackwave. en vooral een herboren Nas bleken daar de grootste sterkhouders. De Endoma-tent, eigenlijk een imposant ogende aluminium schoendoos, herbergde dan weer topconcerten van Caribou, MEUTE en SOHN. Helaas viel er voor elk topconcert ook wel een flop of milde ontgoocheling op te tekenen. In tegenstelling tot de affiche van Rock Werchter, ligt de nadruk bij Core meer op risico’s en ontdekkingen, maar de kwaliteit bleek daardoor niet altijd even consistent. Heel wat artiesten zoals Lous and the Yakuza stonden hier terecht voor hun grote vuurdoop, maar een even hippe act als Yeule brandde zich helaas erbarmelijk in dat proces.

En verder waren er nog de kinderziektes, zelfs ondanks de verbluffende knowhow van beide festivals die dit verbond met elkaar aangingen. De ellenlange wachtrijen aan de cashless-punten waren op het eind van het weekend een doorn in ieders oog. Net als de vage prijsberekening voor tokens. Misschien hadden we minder opzichtig in de neus moeten peuteren bij het afrekenen — of in de les wiskunde — maar niemand op het terrein kon met grote stelligheid zeggen hoeveel zo’n token nu precies kostte. De enige zekerheid? Je bankrekening dreigde elk moment te gaan blozen. Na vier keer trakteren, moesten wij ons alleszins even naar buiten reppen om onze linkernier te verkopen aan een morsige dokter in een Brussels achterafstraatje. 

Laten we vurig hopen dat de ronduit bespottelijke prijzen voor drank en eten op Core geen kanarie in de koolmijn hoeven te zijn voor de festivalzomer. Sowieso kijken we aan tegen een volgepakte zomer waarin festivals elkaar willens nillens de duvel aandoen. Als je jongeren bankroet laat gaan na één weekend feesten, zullen de terreinen er tegen augustus misschien andermaal akelig leeg bij liggen.

De samenwerking tussen Rock Werchter en Tomorrowland wil ook volgend jaar terugkeren. Puik idee. In de schaduw van het Atomium zagen we immers een festival met grote mogelijkheden, en een concept waar nog heel wat rek op zit. En die kinderziektes? Daar groeien ze wel uit.