RECENSIE. The Starlings met 15 maanden vertraging in de Lotto Arena: songs met een kop, een hart en een staart

De show in de Lotto Arena was destijds geboekt nadat het grote publiek The Starlings had ontdekt in Liefde Voor Muziek. Callebaut en Dice hadden elk al een carrière achter de rug in telegenieke talentenjachten, maar als kersvers duo maakten ze indruk met hun prachtige samenzang, en hun vaak uitgepuurde covers van de aanwezige collega-artiesten.

Intussen is het VTM-programma evenwel alweer twee seizoenen verder, waardoor de groep niet langer top of mind blijkt bij televisiekijkend Vlaanderen. Een beetje onterecht, als u het ons vraagt. The Starlings zijn ondertussen namelijk niet werkloos op de sofa blijven zitten. Ze schreven met Seaside een mooie nieuwe plaat bij elkaar, zodat de set iets minder hoefde te teren op de covers die ze voor Liefde Voor Muziek hadden gemaakt. Een pluspunt, want als het concert in de Lotto Arena iets onderstreepte, dan was het wel dat ze de kunst verstaan songs te schrijven met een kop, een hart en een staart. En waar ze op hun vorige plaat nog vaak aanleunden tegen de spartaanse americana van The Civil Wars en The Common Linnets, vertoonde het nieuwe werk meer verwantschap met de soort radiogenieke popmuziek waar Scandinavische artiesten zo goed in zijn.

De nummers waren bovendien veel meer uptempo, waardoor de set zondagavond zeker aan dynamiek won. Tom, op de gitaar, en Kato, aan de vleugelpiano, lieten zich op het podium bijstaan door een achtkoppige band met inbegrip van twee strijkers en meesterblazer Jo Hermans. De bakens van de set werd uitgezet met Mine, Die Happy en Magic, drie vlekkeloos gespeelde popsongs waarin een hoofdrol was weggelegd voor de harmonieuze samenzang van de twee protagonisten. Ze verstonden de kunst om tijdens het zingen enkel oog te hebben voor elkaar, én tegelijkertijd toch het publiek bij de show te betrekken. Dat publiek was – mag het gezegd – wat aan de makke kant en de band moest werken om de vonk erin te krijgen.

Special guest Milo Meskens

“De rode draad in onze nummers is altijd de liefde”, vertelde Kato voor For You werd ingezet, een oude hit van Gene Thomas die ze helemaal tot de hunne hadden gemaakt. Ook nog steeds een topsong: Me & My Guitar. Tom Dice zong het nog steeds alsof het de allereerste keer was, en je voelde de koude rillingen zo door de zaal rollen. Halverwege de set stapte special guest Milo Meskens het podium op, die met New Beginning en Undershirt twee uitstekende eigen songs mocht brengen, en de rest van het optreden gewoon als extra gitarist aan de slag bleef. Voor een akoestisch gespeeld Open verhuisde het merendeel van de band naar het tweede podium, en met een intiem Little Submarine – niemand dacht nog aan het origineel van K3 – zat het optreden erop. De bisronde bracht nog meer kristalheldere pop, met Gold als apotheose, én een extra vermelding voor de confettikanonnen die het feest compleet maakten.

The Starlings in de Lotto Arena: voor de band zelf was het een droom die in vervulling ging, en ze mogen trots zijn op wat ze daar zondag hebben neergezet. Alleen denken we dat de muziek in een iets kleinere, warmere zaal nog beter tot zijn recht zou komen. En dat treft: dit najaar trekt de groep opnieuw door Vlaanderen.