Wielertoeristen fietsen van Geluveld naar Monaco als hulde aan een van eerste vrouwen als burgemeester in België
In Geluveld, bij Zonnebeke, zijn deze week een tiental wielertoeristen vertrokken naar Monaco. Ze doen dat ter ere van Leonie Keingiaert, die honderd jaar geleden verkozen werd tot burgemeester van hun gemeente en daarmee één van de eerste vrouwen als burgemeesters was van België.
Leonie Keingiaert werd in 1921 verkozen tot burgemeester van Geluveld. Dat was het eerste jaar waarin vrouwen het recht hadden om de burgemeesterssjerp te dragen. Keingiaert werd zo één van de vier vrouwen die als eersten in ons land de titel in ontvangst mochten nemen. De verjaardag van haar verkiezing is dit jaar al uitgebreid gevierd in Geluveld, met een theaterwandeling en een boek.
Nu is een groep wielertoeristen naar Monaco vertrokken, waar de moeder van burgemeester Keignaert een buitenverblijf had en waar ze samen met haar moeder ook ging schuilen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
"Het gaat om de uitdaging"
"Veel blijft er van dat buitenverblijf niet over", zegt Thijs d'Alleine, één van de wielertoeristen. "Er staat nu een flatgebouw van 14 verdiepingen. Maar veel maakt dat voor ons niet uit. Het gaat hem om de uitdaging. We zitten ondertussen al in de Champagnestreek, tussen Reims en Troyes. We zijn goed opgeschoten, maar hebben toch nog zo'n 1.300 kilometer voor de boeg met een paar pittige beklimmingen in de Alpen."
"Vanmorgen verraste onze begeleider ons bovendien met een bezoek aan een wijnboer. We hebben er champagne geproefd. Enkel geproefd. Maar het zit toch wat in de benen", lacht hij. "We hebben ook een paar keer moeten schuilen voor warmte-onweders. Maar we zijn er van overtuigd dat het moet lukken om volgende week vrijdag in Monaco aan te komen zoals gepland."
Wielertoeristen uit Geluveld rijden tot aan Monte Carlo om eerste vrouwelijke burgemeester te eren
Laatste van haar familie
Leonie Keingiaert de Gheluvelt speelde een belangrijke rol in de heropbouw van Geluveld na de Eerste Wereldoorlog. Nog voor ze verkozen werd, had ze veldovens laten maken om bakstenen te maken voor gemeente. Toen ze aankondigde dat ze kandidaat-burgemeester was, was haar lijst de enige. Veel tegenstand was er dus niet. Al kwam er wel snel kritiek, onder meer van de toenmalige pastoor, die moeite had met een liberale burgemeester.
Bij de volgende verkiezingen zorgde de pastoor voor een kartellijst en belandde Keingiaert in de oppositie, maar ze heroverde de burgemeesterssjerp in 1932. Ze bleef politiek actief tot 1965, dan eens in de meerderheid, dan weer in de oppositie. In 1966 overleed ze op haar tachtigste. Ze was ongehuwd en de enige nog van haar familie.
