14 juni 1937. Thuis in de Oudesteenweg vlakbij het Sint-Jansplein waren de ouders van Monique, Irene en Walter voorbereid op de komst van een tweeling. Een groot geluk voor het koppel dat vijf jaar eerder zijn doodgeboren enige kindje had moeten afgeven. Tijdens de thuisbevalling met assistentie van de dokter kwam eerst Monique ter wereld, dan Irene en tot ieders verrassing volgde na enkele ogenblikken nog een zoon, Walter. “Hij was zo galant dat hij eerst de meisjes liet voorgaan”, lacht Monique, die in Berchem woont. Irene woont in Halle-Zoersel en Walter op Linkeroever. In een halfuur waren ze er alle drie. En nog straffer: alle drie met een geboortegewicht van meer dan twee kilo.

In februari 1945 kwam vader De Grim om bij een bombardement aan de Brouwersvliet, waar zijn ouders een café hadden. Gelukkig had moeder veel steun aan haar ouders bij de verdere opvoeding van de drieling. De band tussen de drie is dan ook enorm sterk. Ze bellen elkaar dagelijks. “Soms gebeurt het dat ik met Monique aan het bellen ben”, zegt Irene, “en dat de telefoon gaat en het Walter is.”

Telepathie

Zeker de zussen hebben de speciale bijna telepathische band waarover meerlingen soms getuigen. “Het gebeurt dat ons Monique ’s morgens tandpijn heeft, en ik ’s middags tandpijn krijg, zonder dat we dat van elkaar weten”, zegt Irene. Ook Walter heeft straffe anekdotes over zijn zussen. “Het gebeurde dat ze alle twee dezelfde bril en hetzelfde kleed kochten, maar dan los van elkaar zonder het te weten, in een andere winkel.”

Monique heeft ook nog zo’n verhaal. “Ik kocht eens een roze pull voor mijn man, en Irene had juist dezelfde voor haar man gekocht! Of die keer dat ik in de voormiddag een mantel had gekocht op de Meir, en Irene in de namiddag juist dezelfde kocht. Bent u hier niet al geweest voor die mantel?, vroeg de verkoopster. Nee, dat zal mijn zus zijn geweest!, zei Irene. Vroeger leken wij als twee druppels water op elkaar. Dat was moeilijk voor de leerkracht op school.” Ze deden alle drie samen hun plechtige communie in de Sint-Amanduskerk.

Monique is intussen weduwe, Walter weduwnaar. Walter heeft een zoon, terwijl Monique een dochter, vier kleinkinderen en vier achterkleinkinderen heeft. Irene is de suikertante. Hoe het komt dat ze er op hun 85ste nog zo stralend uitzien? Blijkt dat Monique nog twee keer per week gaat tennissen op ‘den Beerschot’. Irene wandelt met haar hond. “Onze Walter is niet sportief”, zeggen de zussen in koor. Maar hij is wel hun rots in de branding op wie ze altijd kunnen rekenen, en dat al hun leven lang.

Misschien nog een reden waarom ze er alle drie nog zo patent uitzien: ze hebben hard gewerkt als zelfstandige ondernemers. Monique had een fabriek van suikerbonen in Wilrijk, confiserie De Bock, Irene had een wassalon in Deurne en Walter had een zelfstandig havenbedrijf.

Omdat niet alle familieleden aanwezig konden zijn, komen er nog feestjes aan.