Klokken in weides: je zou je met deze titel ergens op een alpenweide in Oostenrijk wanen. Maar ik zit met mijn neus tussen de Limburgse graspluimen. Hopelijk zonder hooikoorts. Voor mij bengelt een frêle en prachtig purperen bloemetje. De toevoeging ‘klokje’ in haar naam is een logische keuze, want met een beetje verbeelding zie ik zelfs de klepel hangen. Gras klopt hier ook. Ook al sta ik op een berm langs een drukke weg. Alles nog ongemaaid. Een positieve evolutie waar ik heel blij van word. Het blind maaien van wegbermen op vraag van iedere klagende burger behoort gelukkig grotendeels tot het verleden.

Ons grasklokje, dat dankzij de nieuwe manier van bermbeheer hier voluit zijn pracht kan tonen, is niet zomaar een gewone verschijning. Je ziet ze alsmaar minder. Ze houden dan ook niet van bemeste gronden. Daarom dat ze vaak in bermen opduiken. Met een goed maaibeheer en zonder bemesting vinden ze hier de ideale omstandigheden om hun klokjes te laten bengelen. Als je er eentje zou tegenkomen, laat je ze best staan. Niet alleen omdat ze dan de kans hebben om nog meer klokjes te maken, maar omdat het plukken van deze purperen plantjes – volgens wat ik hoor – kan zorgen voor stevige onweders. Die hebben we liever niet. Zeker niet zoals we ze de laatste jaren te verwerken krijgen. Dus als je geen nat pak wil: gewoon laten staan. Want zoals het klokje in de wegberm tikt, tikt het nergens. Of hoe zat dat weer in elkaar?

Foto's: Arne Beck en Koen Huizenga

https://limburgs-landschap.be