Leerkracht verloor tijdens bloedbad in Texas alle elf kinderen van zijn klas: “Die treuzelende agenten zijn lafaards”

Reyes blikte met afschuw terug op die verdomde 24ste mei, een dag die heel normaal begon. De kinderen werden zelfs nog in de bloemetjes gezet voor hun goede schoolresultaten. Na de plechtigheid waren sommige leerlingen met hun ouders al naar huis vertrokken.

Voor de elf resterende studenten in zijn klas zou de hel losbarsten. Zij waren een film aan het bekijken, toen er plots schoten weerklonken. “De kinderen vroegen mij wat er aan de hand was, maar ik wist het zelf niet. Ik zei dat ze onder tafel moesten duiken en doen alsof ze aan het slapen waren.”

Op dat moment kwam Salvador Ramos de ruimte binnen vanuit het aanpalende klaslokaal. Reyes kreeg één kogel via zijn arm in zijn long, een andere raakte hem in de rug. “Ik hield me doodstil en bad dat niemand van mijn studenten een kik zou geven. Ik dacht dat ik zou sterven.”

De schutter was om 11.33 uur de school binnengedrongen en zou in totaal meer dan honderd kogels afvuren. Zeven agenten volgden hem tot in het gebouw, maar trokken zich tijdens een vuurgevecht terug. Het zou uiteindelijk tot 12.50 uur duren vooraleer het klaslokaal effectief bestormd werd.

Het korps heeft al heel wat kritiek moeten incasseren voor dat laattijdige ingrijpen. Voor Reyes voelden die 77 minuten eindeloos aan. Dat verschillende leerlingen intussen in paniek de hulpdiensten telefonisch contacteerden, maakt de frustratie alleen maar groter.

“Vanuit klaslokaal 112 smeekte een kind om hulp”, herinnert de leerkracht zich. “’Agent, hier zitten we’, riep hij. De schutter is rechtgestaan, naar daar gewandeld en opnieuw beginnen schieten.”

“Die agenten zijn lafaards”, stelde Reyes onomwonden. “Ze waren daar, maar hebben al die tijd niets ondernomen. Dat zal ik hen nooit vergeven. Toen de inval uiteindelijk toch volgde, vlogen de kogels in het rond. Na afloop lukte het mij niet meer om recht te staan.”

Er wacht Reyes nu een lang herstel. “Hoe meer ik erover nadenk, hoe kwader ik word. Die politiemannen hadden tenminste een kogelvrije vest, ik had niets. Zij hebben de plicht om de bevolking te beschermen, er is geen excuus voor hun falen.”

De emotionele tol laat diepe sporen na. “Families rouwen om hun kind, ik ben er die dag elf verloren. Ik heb me geëxcuseerd bij mijn ouders. ‘Wees alstublieft niet boos op mij’, zei ik. Ik heb mijn best gedaan en gehandeld zoals mij opgedragen werd.”

Voor Reyes is het kristalhelder: er bestaat geen enkele training die leerlingen en onderwijzers afdoende kan voorbereiden op het scenario van een losgeslagen schutter. “We leren ze om onder tafel te gaan zitten, maar zo maak je er net makkelijke prooien van. Het zijn de wapenwetten die moeten veranderen.”

Reyes wil er nu zijn levenswerk van maken om voor een verandering in het beleid te zorgen. “Deze kinderen én mijn collega’s mogen niet voor niets gestorven zijn. Ik zal blijven strijden voor hen, al moet ik ervoor naar de maan.”