Eerste ‘Russische Aldi’ opent deuren in ons land: voor wie eens terug naar de Sovjet-tijd wil reizen

Alsof je met een teletijdmachine naar het oude Sovjetregime wordt teruggeflitst: zo voelt een bezoek aan Mere in Opwijk meteen bij het binnenstappen aan. ‘Sober’ is nog te flatterend om de inrichting te omschrijven. Spartaans en schraal dekken de lading beter. Hiermee vergeleken scoort zelfs Colruyt een 10 op 10 voor sfeer en gezelligheid. De producten staan lukraak op paletten neergeploft, tot drie hoog. De prijzen prijken op A4'tjes en zelfs post-itjes.

Van een groente- en fruitafdeling aan de ingang – tegenwoordig de standaard bij heel wat andere warenhuisketens – is totaal geen sprake. Links liggen luiers, rechts wachten wasverzachters. Wat verderop prijken meters én meters aan toiletpapier. Weliswaar met cyrillisch opschrift, maar duidelijk met drie laagjes. Tijdens de coronalockdown zou dit voor hamsteraars het paradijs zijn geweest. Maar na enkele stappen lijkt één zaak duidelijk: om een verse maaltijd bijeen te kunnen ‘kopen’ zal je nog altijd naar een andere supermarkt moeten. 

Tien vestigingen

Sinds de discountketen van de vrij anonieme Russische zakenvrouw Valentina Shnayder in 2009 van start ging in Rusland, Wit-Rusland en Kazachstan — onder de naam Svetofor (‘Verkeerslicht’) — is ze vandaag naar eigen zeggen al met 2.500 winkels actief in negen verschillende landen. Wat goed zou zijn voor een jaaromzet van zo’n 1,3 miljard euro. Normaal had ons land intussen al tien vestigingen moeten tellen, maar door problemen allerhande is de winkel in Opwijk pas de allereerste op Belgische bodem. En die vertraging lijkt niet eens te wijten aan de Russisch-Oekraïense oorlog. Of evenmin aan de stugge samenwerking met het Opwijkse gemeentebestuur. Maar vooral door een tekort aan leveranciers, zo klonk het de voorbije maanden steeds luider in de retailsector.

Bij Mere staat men er namelijk op dat leveranciers hun goederen zélf tot aan de deur van het winkelpand afleveren, terwijl die dan ook nog eens enkel betaald worden pér effectief verkocht stuk. Dat verklaart ongetwijfeld waarom het - ahum - ‘assortiment’ in dit Belgische filiaal nog altijd uiterst beperkt is. Waar in een normale Mere 1.500 à 2.000 verschillende referenties worden aangeboden, lijken dat er hier hooguit enkele honderden. Zo stelden ook de eerste nieuwsgierige klanten vast: bij het merendeel bleven de winkelkarren opvallend leeg. “Eerlijk gezegd had ik hier toch een groter én wat verschillender aanbod verwacht”, stelde iemand bij het buitengaan. 

‘Zoals Action’

Aan drogisterijartikelen alvast geen gebrek, met toch ook wel wat bekende merknamen als Always, Palmolive, Pampers, Colgate, Silan en Sanex. “Waarvan het merendeel ingekocht wordt zoals Action dat in de beginjaren deed: door overstocks en restpartijen of de voorraad van failliete bedrijven over te kopen”, verklapte retailexpert Stefan Van Rompaey van het vakmedium RetailDetail eerder. Maar daarmee is het ‘merkenfestival’ direct voorbij. 

Voorts treffen we in deze winkel heel wat prullaria aan: van plastic emmers, tot badmatjes en speelgoed die naam amper waardig. Om over de voedingsafdeling nog maar te zwijgen. Bij ‘Mini Muffinki’ (kleine muffins, red.) kan men zich nog wat voorstellen. Bij ‘Piens ar cukuru’ (gezoete condensmelk, red.) al heel wat minder. Maar wie pas echt zin voor avontuur heeft, raden we de weinige vriesvakken aan. Het is dat er gelukkig nog een A4'tje op de koelkast plakt, want anders zou je met onder andere ‘kalakutienos medalionai’ alleen maar kunnen raden wat je ’s avonds in je mond stopt. Kip met een kruidenmengeling, trouwens. Ook de ingevroren stukken zalm lijken niet meteen van de allerhoogste kwaliteit, al zijn er natuurlijk nog altijd flensjes met vleesvulling. “Ik denk dat ik voor mijn voeding straks toch beter maar eens naar de AD Delhaize hier vlakbij ga”, gniffelt een vrouw tegen haar man. Ook alle soorten drank, van water tot fris- en alcohol, vallen op door volstrekte afwezigheid.

‘Low cost, every day’

De vier aanwezige winkelmedewerkers, waarvan twee aan de kassa, begrijpen het toch niet. Onderling spreken zij alle vier de hele tijd Russisch, terwijl de caissière ons in het Engels bedient. Vriendelijk, dat wel, maar van een “Thank you, have a nice day”, kijken we in wat een Vlaamse supermarkt pretendeert te zijn, toch nog altijd op. De niet echt massaal toegestroomde klanten storen er zich niet aan. Net zomin als aan de Russische origine van de keten.

“Wat tussen Rusland en Oekraïne gebeurt, is een politieke ver-van-mijn-bedshow. Daar kunnen deze mensen niets aan doen”, vertelt een klant ons op de parking. “Waarom zou ik dan wegblijven? Zolang het maar goedkoop is.” Zoals het ook in het Engels boven de ingang prijkt. ‘Low cost, every day’, oftwel ‘Elke dag lage prijzen’. Bij Mere gaan ze er prat op dat hun prijzen tot “tientallen procenten” goedkoper uitvallen dan die van andere warenhuisketens. Wat voorlopig moeilijk tegengesproken kan worden gezien de nogal exotische producten en reuzenformaten van de weinige A-merken elke prijsvergelijking onmogelijk maken. Wie zelf eens terug in de Sovjet-tijd wil reizen: ‘Mere’ (aan de Steenweg op Vilvoorde 476 in Opwijk, red.) is elke dag tussen 10 en 19 uur open. Het mondje Russisch krijgt u er gratis bij.