The Strokes dansen nog altijd in de schaduw van hun debuutplaat
Na twee jaar spelen The Strokes eindelijk op Best Kept Secret. De rockers uit New York hielden aan de pandemie een puike plaat over, maar wel een die net als de vier vorige genadeloos werd afgewogen tegenover Het Album, hun eenentwintig jaar oude debuut Is This It. Iets waar de band, en dan vooral frontman Julian Casablancas, het lastig mee hebben.
Waar was u toen The Strokes aankondigden dat ze een nieuw album zouden uitbrengen? Op een feestje wellicht, want het was op Nieuwjaarsnacht 2020 dat Julian Casablancas de gevleugelde woorden bromde: “The 2010s, whatever the fuck they’re called, we took ’em off. And now we’ve been unfrozen and we’re back.”
The New Abnormal was nog een goeie plaat ook, ze leverde The Strokes zelfs hun eerste Grammy op. De bijhorende tournee brengt de band eindelijk nog eens naar de Lage Landen. Voor een optreden op Best Kept Secret - hun Werchter-show was aangekondigd, maar sneuvelde door corona. Eindelijk de kans om twee jaar oude nummers als Bad Decisions en The Adults Are Talking eens live te horen. Of wacht iedereen toch stiekem op Someday, New York City Cops en de rest van hun debuutalbum Is This It om uit de bol te gaan?
11 september
U kent de plaat, u kent de hits en als u ze niet kent, herkent u vast en zeker de hoes van Is This It met de zwarte handschoen en de blote bips. De plaat kwam uit in 2001 en plaatste The Strokes met hun verweerd klinkende, maar clever gemaakte rock in het oog van de perfecte storm. Ze waren de band van wie veel mensen geloofden dat ze niet meer kon bestaan te midden van de nu-metal, de gangstarap en de gesuikerde pop die rond de eeuwwisseling bon ton waren. Dat de New Yorkse groep de vinylplaat van Is This It op 11 september uitbracht, maakte het alleen maar symbolischer.
Muziekjournalisten strooiden met sterren en magazine Spin bombardeerde The Strokes tot band van het jaar, maar de leden vonden zelf dat die eer naar The White Stripes ging. Ook de populaire pers smulde van de vijf rouwdouwen, hun strakke jeans, hun onverzorgde kapsels en hun beroemde ouders. Julian Casablancas werd verwekt door de eigenaar van een modellenbureau en een voormalige Miss Denemarken, Albert Hammond Jr. is de zoon van de gelijknamige songwriter die hits voor Whitney Houston en Tina Turner pende. Dat Hammond Jr. een geschoolde gitarist was en The Strokes anderhalf jaar aan hun gespeeld luie sound hadden gesleuteld, werd gemakkelijk vergeten.
Overal ter wereld luisterden aspirant-rockers naar Is This It en dachten ze: dit ís het. De plaat inspireerde Amerikaanse bands als The Killers, The Raveonettes en Bloc Party. Ze geraakte zelfs tot in Glasgow, waar Franz Ferdinand het levenslicht zag in hetzelfde jaar als Is This It. Een jaar later brachten Interpol en Libertines hun eerste albums uit, terwijl in Sheffield de bliksem insloeg bij een zekere Alex Turner. “I just wanted to be one of The Strokes”, zong de frontman van Arctic Monkeys vier jaar geleden nog op het nummer Star Treatment.
Twee weken na de release van hun debuut antwoordde gitarist Nick Valensi in Humo op de vraag wat het ergste is dat hen toen kon overkomen: “Alle typische rock-’n-roll-clichés: verslaafd raken aan drugs, splitten omdat we mekaar de hersens wel kunnen inslaan, na ons debuut alleen maar slechte platen maken...” Het was een vrij accurate voorspelling van wat zou volgen na Is This It.
Room on Fire (2003) was écht goed, maar was nog voor de release gedoemd tot een leven in de schaduw van zijn voorganger. Daarna volgden platen die nooit de middelmaat ontstegen tot op het punt dat Comedown Machine in 2013 niet eens meer werd gepromoot.
Yoda
“Ons succes maakte me depressief”, zegt gitarist Albert Hammond Jr. in Meet Me in the Bathroom, het boek waarin muziekjournalist Lizzy Goodman de opkomst en neergang van de New Yorkse scene belicht. Ze heeft het uitgebreid over de ‘vrienden’ die The Strokes als nieuwbakken rockhelden maken. Ryan Adams, bijvoorbeeld, de man die Hammond Jr. aan de heroïne zou hebben geholpen. Of Courtney Love, in het boek omschreven als ‘de Yoda van de coke’.
The Strokes waren meer momentum dan pure kwaliteit, zegt muziekblogger Laura Young in Meet Me in the Bathroom: “Tenzij je The Beatles bent en iets als Sgt. Pepper uitbrengt, ben je nooit in staat om aan het beeld te ontsnappen van ‘die band die rond de eeuwwisseling een moment in de muziekgeschiedenis definieerde’. Het wordt nooit nog zo cool als dat eerste album.” Wanneer ze in 2015 op Primavera spelen, zijn de reacties laaiend, maar de reporter van The Guardian looft uitsluitend het oude werk op de setlist: “As makers of relevant new music, you suspect the Strokes are pretty much finished.”
Vertel dat vooral niet aan frontman Julian Casablancas. “I know what people wanna hear and I hate giving it to them”, snauwde Julian Casablancas ooit op een podium in New York. The Strokes spelen elke show wel vier of vijf nummers uit Is This It, maar een klassieker als Last Nite laten ze al het hele jaar in de kast. Het is opvallend, omdat hun generatiegenoten veel minder moeite hebben met recyclage. Interpol zette vijf jaar geleden een tournee op rond hun debuut Turn On The Bright Lights, Bloc Party deed hetzelfde voor Silent Alarm en Franz Ferdinand werkt al sinds mensenheugenis elke set toe naar Take Me Out en This FFFire.
Casablancas volgde wel een andere trend in de muziekwereld: hij verkocht zijn rechten, net zoals frisse jonge snaken als Neil Young, Bob Dylan, Bruce Springsteen en Richie Sambora van Bon Jovi dat de afgelopen jaren hebben gedaan. Someday zullen The Strokes in dat rijtje passen als een doodgewone boomerband, maar dat moment stellen ze het liefst zo lang mogelijk uit.
The Strokes spelen zaterdagavond om 22.15 uur op Best Kept Secret.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
