Gelukkige alleenstaande Vaderdag: ‘Het voelt alsof ik twee levens leid: een leven met kinderen en een leven met vrijheid’

Wim Schotsmans (45) heeft vier kinderen.

“Negen jaar geleden zijn mijn ex-partner en ik gescheiden. Ik heb gelukkig een goed contact met haar. Ik ben een alleenstaande vader, want ik heb geen nieuwe partner, maar we zijn dus wel samen de ouders. Week om week wonen de ­kinderen bij hun moeder of bij mij.

“Doordat ze tussen deze twee plekken afwisselen, ­kunnen onze kinderen bij ons beiden met hun zorgen en ­vragen terecht. Ik heb er ­altijd bewust veel moeite en tijd in gestoken om alle onderwerpen met hen te bespreken, in de hoop dat dit ook voor hen een gewoonte zou worden. Tot nu toe lukt dat goed: we praten veel, zelfs over moeilijke onderwerpen. Als er vrienden van de kinderen komen eten, zeggen die achteraf weleens: ‘Wat jullie ­allemaal vertellen, dat zou ik nooit doen.’ Jammer voor hen – en dan denk ik dat wij het goed doen.

“Het begin van het schooljaar is altijd een moeilijke ­periode. Dan moet de puzzel van alle hobby’s gelegd ­worden en verplicht ik hen mij minstens één rustige avond te geven. Ook de periode rond Kerstmis en Nieuwjaar vind ik soms confronterend. Als ik dan dagen zonder mijn ­kinderen moet doorbrengen, kan ik mij alleen voelen. Alles wordt dan gekenmerkt door het samenzijn met familie. En hoewel ik eigenlijk zeer ­gelukkig ben alleen, is dat ­contrast dan groot.

“Martha, mijn jongste dochter, zit in het zesde leerjaar. Het zal dus de laatste keer zijn dat een van de kinderen op school nog iets knutselt voor Vaderdag. Als vader hecht ik niet veel belang aan die dag, maar op maatschappelijk vlak vind ik Vaderdag wel belangrijk. Ik ben betrokken bij ­Vaderklap, een organisatie voor papa’s, omdat ik het heel belangrijk vind dat vaders gezien worden als evenwaardige ouders. Daar is nog veel werk aan, ook vanuit de papa’s zelf, dus daar mag Vaderdag de aandacht op vestigen.”

Willem Deveen (42) heeft een zoon.

“De eerste vier jaar is Wolf, nu 15 jaar oud, thuis bij zijn moeder ­gebleven. Daardoor hadden zij een heel innige band, waar ik een beetje buiten stond. Negen jaar geleden zijn wij gescheiden en opeens moest ik alle huishoudelijke taken zelf opstarten. Dat was een hele steile leercurve.

“Het co-ouderschap was in die zin een zegen omdat ik in de week dat ik niet voor Wolfs zorg in moest staan, op adem kon komen. Eens ik een eigen routine had ontwikkeld, vond ik het fijn om mijn eigen ­accenten in de opvoeding te kunnen leggen. Dat heeft me in staat gesteld de vader te zijn die ik graag wil zijn.

“Als Wolf bij mij is, ben ik vader, maar neem ik ook een beetje de rol van moeder op. In de beginjaren wist ik niet altijd welke rol ik moest ­aannemen in welke situatie: de omhullende, meer vrouwelijke zorgrol of de actieve, ­bekrachtigende, stereotiep mannelijke rol. Nu weet ik dat ik zowel spannende wandelingen met hem kan maken als thuis pannenkoeken kan ­bakken voor wanneer hij thuiskomt.

“Sinds vier jaar zijn Wolf en ik te voet op tocht om pizza te gaan eten in Rome. We zijn thuis vertrokken en stappen een paar dagen, tot we er onze buik van vol hebben. Dan ­pakken we de trein terug naar huis, om het volgende jaar, op de plek waar we geëindigd zijn, opnieuw te vertrekken. Begin juli zetten we onze ­trektocht verder, met de ­rugzak en de tent. Die traditie koester ik wel.

“Op Vaderdag denk ik ­eigenlijk vooral zelf aan mijn papa. Meestal krijg ik van Wolf een cadeautje, maar verder geven we daar niet veel ­ruchtbaarheid aan. Het is ­misschien geen slecht moment om me eraan te herinneren dat ik dankbaar mag zijn dat ik die vaderrol mag opnemen. Maar ik vind niet dat we dat tot die ene dag moeten ­beperken. Vader zijn is echt een geschenk.”

Jan-Willem Smeyers (40) heeft twee zonen.

“Mijn zonen zijn 11 en 14 jaar oud en wonen van maandag tot woensdag bij mij. De ­andere dagen vangt hun ­moeder hen op en in het ­weekend wisselt het af. Ik ­besef heel goed hoe kort de tijd is dat ze dicht bij mij zijn, dus die dagen wil ik heel ­bewust beleven. Het voelt soms alsof ik twee levens leid: in het leven met kinderen ­probeer ik al mijn tijd met hen te benutten. In het leven ­zonder kinderen heb ik veel meer vrijheid en ruimte voor spontane beslissingen. Dat was niet de situatie waar ik vroeger van droomde, want ik zou ­natuurlijk het liefst elke dag bij mijn kinderen zijn, maar het heeft wel een rijkdom.

“Vooral toen de kinderen kleiner waren, vond ik het als alleenstaande ouder heel intens. Het voelde vaak alsof ik er alleen voor stond. Als ik hen bijvoorbeeld verplichtte hun groenten op te eten, durfden ze weleens een front te vormen. Op zo’n ­moment was het leuk geweest iemand naast mij te hebben die mijn mening kon beamen. Als mijn moeder langskwam en hen al een dessertje gaf, vond ik dat lastig. ­Ondertussen voelt zij aan dat ze niet altijd de verwennende grootouder moet zijn, maar dat haar zoon soms iemand nodig heeft om hem te ­steunen.

“In het archetypische ­maatschappelijke beeld is een moeder die al haar tijd ­doorbrengt met haar kinderen normaal. Als alleenstaande papa word je daarentegen vaak onthaald als een held. Vaak vroeg ik mij af waarom mensen zo enthousiast waren als ik met mijn kinderen iets ging doen, al was die positieve bekrachtiging ook fijn. Op ­Vaderdag vind ik het leuk een beetje erkenning te krijgen. Mijn zonen zijn dit weekend bij hun mama, maar sturen waarschijnlijk een berichtje. Al sta ik er ook niet bij stil als ze dat zouden vergeten. Ze laten op veel momenten hun bewondering blijken. Die betekenen veel meer dan Vaderdag zelf.”