GAMEREVIEW. ‘Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge’ is een retrogaming-triomf

Ha, die ‘Teenage Mutant Ninja Turtles’-games uit de vroege jaren 90. De échte hype van de vier goedgemutste martial arts-schildpadden ging een beetje voorbij aan wie toen tiener was, want de immens populaire videogames waren maar een afgeleide van de veel populairdere animatiereeks en de action figures waarmee de (vandaag tot oudere millennials opgegroeide) klein mannen zich bezighielden. Maar wat hebben we onze duimen rauw gerammeld op titels als ‘Turtles in Time’ (1992 verschenen op de Super NES), de populairste en beste van het stelletje. Precies – maar dan ook preciès – die magie zindert nu terug doorheen het rijkelijk late vervolg ‘Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge’.

Het is een game die een uitgesproken retrovibe uitademt. Dat betekent: tweedimensionale pixelgraphics, schrille geluiden, een minimum aan dialogen (de originele stemacteurs uit de animatiereeks roepen ‘Cowabunga!’, slechteriken als Bebop en Rocksteady bulderen ‘Moehahaha!’) en kleurrijke decors als de straten van Manhattan of de daken van wolkenkrabbers. Maar de manier waarop de grafische designers van de Canadese studio Tribute Games die – met drie decennia extra computerkracht in hun tengels – klassieke motieven naar moderne consoles hebben gebracht is waarlijk verbluffend. 

Er zit scherpte en detail in ieder wezen en object dat op het theater verschijnt, met duidelijke zwarte lijnen en kranige kleuren. Het is, zoals de allerbeste pixelgraphics-games, een game waarvan onbevangen spelers op het eerste gezicht zullen denken dat ze een Super NES-game op hun PlayStation 5 aan het spelen zijn. Tot ze beelden uit die originele Super NES-game op YouTube zien, en ze duidelijk zien hoe alles wat je op het scherm ziet veel meer afgetekend en secuur is.

Hetzelfde geldt voor de sterk gemoderniseerde animaties. En er is een speciale vermelding op zijn plaats voor de beeldgrappen die de makers uithalen met het Foot Clan-voetvolk dat je van de straten moet borstelen: voordat ze mee in de rij komen te staan om klop te krijgen van je Turtle, betrap je ze onder meer op een moment waarop ze yoga aan het beoefenen zijn of op een computerklavier zitten te tokkelen.

Als de graphics, animaties en decors in ‘Shredder’s Revenge’ een perfect gelukte balanceeract zijn geworden tussen wat oud en nieuw mocht zijn, dan geldt dat in exponentiële mate voor de gameplay. Het is een – opnieuw – ongegeneerd ouderwetse manier van spelen, maar je krijgt er wel een heel arsenaal aan perfect afgemeten knoppencombinaties, superaanvallen en team attacks (waarbij je onder meer met twee een vijand sandwicht) bij. Het uitstekend uitgezette leveldesign, afgekruid met een keurige choreografie van aanvallers, nodigt je ook uit om bij iedere vers af te lappen vijand wat dieper in die spelmechanieken te duiken.

In coöp, waar je met maximum zes spelers tegelijk aan de slag kunt, wordt het prettig druk op het scherm, want het aantal vijanden die ten tonele verschijnen loopt (gelukkig ook weer niet evenredig) op met het aantal spelers. En jawel, de actie wordt vrij snel repetitief, het enige wat we de game min of meer zouden kunnen aanwrijven. Maar laat ons het dan even eerlijk houden: dat waren de originele games gewoon ook. De kracht van ‘Shredder’s Revenge’ is dat de makers van de game erin zijn geslaagd om ook de eerder ongrijpbare kwaliteiten van de originele games – zoals dus die behaaglijke repetitie – opnieuw naar het scherm te brengen.