Remco Evenepoel wil klassement in Zwitserland nog niet opgeven na halve off-day: “Op zich... twee minuten...”

Alvorens het cruciale drieluik - waar Evenepoel wil oogsten - aanbreekt, haspelde het peloton een lastige, venijnige heuveletappe af. Een gereduceerd peloton ook, want het voltallige Jumbo-Visma stapte uit koers wegens meerdere coronagevallen binnen de ploeg. Ook elders waren er coronaproblemen, onder meer Adam Yates startte eveneens niet.

Dillier en Kamp toonden zich de sterksten vooraan. De Zwitser van Alpecin-Fenix zong het het langst uit, tot de slotronde zelfs, maar op 14,5 kilometer van de streep werd ook hij opgeslorpt door een uitgedund peloton. Daarin deed de INEOS-trein het werk en dat deed pijn bij Remco Evenepoel. Op ruim 20 kilometer van de meet ging het te snel voor onze landgenoot.

De kopman van Quick.Step-Alpha Vinyl kwam in een aflopend stuk even opnieuw aansluiten, maar op de laatste beklimming van de dag kraakte hij een tweede keer. Uiteindelijk zou hij 2 minuten en 11 seconden na ritwinnaar Alexandr Vlasov over de streep rijden. De Rus van BORA haalde het voor Powless en Fuglsang.

Broeide er iets? Je zou het kunnen hebben vermoed, met de plotse opstoot van Covid-besmettingen die de Ronde van Zwitserland gisteren overviel. Maar neen, niets wat daar in eerste instantie bij Evenepoel op wees. “Op het einde begon ik een beetje mottig te worden in die warmte”, klonk het. “Maar daar wil ik het zeker niet op steken. Er werd heel rap gereden. En als je dan, euh… (blaast even) ‘efkes’ oververhit geraakt en je hebt een iets mindere dag, betaal je dat cash.” 

Evenepoel vergeleek de rit in het Italiaanse deel van Zwitserland qua lastigheidsgraad met de openingsetappe nabij Zürich. “Toen had ik de benen, nodig om op zo’n zwaar parcours mee te strijden met de allerbesten, wél. Nu niet. Niet dat ze superslecht waren, maar ik voelde ze elke ronde op dat slopende lokale circuit zwaarder en zwaarder worden.”

Op 21 kilometer van de finish kropen de beestjes erin. Niet toevallig op een kort, steil, explosief, niet eens gecatalogeerd klimmetje, standaard ‘moordenaar’ toch voor Evenepoel — zie Ronde van Baskenland. Dat hij een hard, gelijkmatig tempo bergop wel aan kon, vertelde hij. “Maar ze stormden telkens volle bak die ‘kaskes’ op en dat had ik vandaag niet in me. Ik loste, maar Ilan (Van Wilder, red.) en Fausto (Masnada, red.) brachten me terug net voor de afdaling. Ideaal, eigenlijk. Daarna moet ik eerlijk bekennen dat ik die Pedrinate (2,4 kilometer aan gemiddeld 8,2%) een beetje uit het oog was verloren in die laatste tien kilometer. Ik dacht dat we recht naar de finish zouden rijden. Naar de slotklim, die me nog het best lag en waar ik vermoedelijk wel had kunnen doorbijten. Niet dus. Dat was wel even een domper. Ik kreeg het fysiek en mentaal moeilijk. En haakte definitief af.” Evenepoel gaf nog alles wat hij in zijn lijf had zitten en liep solo binnen als 28ste, op 2.12. Opvallend: na hem gaapte een kloof van 2.32 op het nummer 29.

Ontnuchterend. En frustrerend vooral. Daar kon je niet aan voorbij. Met zo weinig mogelijk energieverlies en krachtenverbruik aan de cruciale fase van deze Tour de Suisse beginnen, stelde Evenepoel zich vijf dagen geleden tot doel. Vier dagen lang lukte dat perfect. Hadden hij en de ploeg alles onder controle. De rust en de focus straalden van hem af. Geen gekke tactische manoeuvres, geen zinloze spurtjes voor bonificatieseconden, vier keer veilig en wel over de streep. En dan dit. Tussen de zaligmakende momenten in het klassieke eendags- en kleinere rondewerk in — hey, we zijn Luik-Bastenaken-Luik absoluut nog niet vergeten! — blijft het in dit soort rittenkoersen op WorldTourniveau een proces voor Evenepoel. Eén van leren, ontdekken, proefondervindelijk gewaar worden, incasseren, figuurlijk vallen en opstaan.

En… toch weer verse moed putten. Want zo zit dat kereltje, een wip hoog met zijn golvende manen, nu eenmaal in elkaar. “Liever had ik uiteraard géén tijd verloren. Maar op zich, twee minuten… Ik zal niet zeggen dat dat positief is, zeker niet. Het is best veel. Maar ik blijf vechten”, pepte hij zichzelf op. Vandaag wachten Nufenen en Moosalp, zaterdag gaat het over de Lukmanier naar Malbun, Liechtenstein. Twee giga-Alpenritten, twee aankomsten bergop. “Maar wel met langere cols die me in principe toch beter zouden moeten liggen. Waar gelijkmatiger tempo wordt op gereden, niet constant snel, traag, snel, traag. Hopelijk is het gevoel de komende dagen beter. Bepaalde jongens zijn echt wel sterk. Je merkt toch dat renners die in de rechtstreekse aanloop naar de Tour zitten een betere vorm hebben en iets vinniger op alles kunnen reageren. Ik moet nu louter naar mezelf kijken. En wat tijd proberen terug te pakken, er zeker geen meer verliezen. Er is ook nog de slottijdrit, zondag. Ik geef de hoop op een mooi eindklassement nog niet op.”

Evenepoel zoekt verkoeling na de etappe: