‘Ik ben er klaar mee, maar haten kan ik ze niet’: Anouk over overleven in de showbizz en grensoverschrijdend gedrag

In 2013, toen Anouk werd geïnterviewd voor de Volkskrant, zei ze op de vraag of ze ooit was gevraagd als coach voor The Voice of Holland: “O ja, heel vaak.” En vervolgens: “Ach, ja, jeetje, ze betalen niet genoeg. Als ik daar een seizoen ga zitten voor een bedrag dat ik ook met één optreden kan verdienen, ben ik natuurlijk een idioot. Ik zei tegen John: luister, wat als ik een paar uitzendingen na elkaar niemand leuk genoeg vind om die stoel voor om te draaien? Moet ik dan in de laatste uitzendingen heel vaak draaien, omdat ik een bepaald aantal kandidaten moet halen? Ja, zei John. Hallo, hoe kan ik dan meedoen? Dat zou niet sincere zijn, dus dat kan niet. Of ze moeten een bloedbedrag neerleggen.”

Anouk, na het voorlezen van dit fragment: “Haha, nou, dát hebben ze dus gedaan. In het begin, in het eerste seizoen dat ik meedeed, waren ze ontevreden, omdat ik niet blij genoeg was. Na drie opnamedagen werd ik apart genomen, en ze zeiden: doe iets, je moet meer deliveren. Laat zien dat je twijfelt, ga met je hand boven die knop hangen, ga een keertje op die stoel staan, dans of zing mee. Ze zeiden dat ze niet wisten of het in de montage ‘goed zou komen’. Dus ik dacht: nou jaaa, hè? Ik zei: joh, weet je wat, ik krijg zó veel geld van jullie, ik vind het heel erg als jullie ontevreden zijn, die drie opnamedagen krijg je gratis, we laten het erbij. Ik ben de kamer uitgelopen. Het is geen onwil, hè? Ik kan het gewoon niet. Ik ga niet op een stoel staan, sorry. Nou, uiteindelijk hebben ze het toch maar door laten gaan, en daarna heb ik nooit meer iets dergelijks gehoord.”

Was het John de Mol zelf die jou uiteindelijk heeft gestrikt voor The Voice?

“Ja, natuurlijk. Die wil dan weer eens afspreken. We hebben een paar keer met elkaar samengezeten, voor een drankje of om iets te eten. Dan hadden we een leuk gesprek, en uiteindelijk vroeg hij weer of ik coach wilde worden, en ik zei: nou nee. Nou, dan begon hij meteen weer op z’n telefoon te kijken, einde leuk gesprek. Maar hij heeft het volgehouden en gekregen wat hij wilde. Voor een bloedbedrag, haha.”

Klopt het dat hij je in 2010, voor de eerste reeks van The Voice, al benaderde om je mede-aandeelhouder van de programmaformule te maken, als je coach zou worden?

“Dat ik daar nee op zei, was natuurlijk een heel domme zet, achteraf. Als ik dat had gedaan, had ik hier niet meer hoeven zitten, dan had ik ergens een eilandje gehad en had je me nooit meer teruggezien. Maar ik had toen geen tv-ambitie. En voor dat eerste seizoen had hij coaches op het oog die ik niet van het juiste level vond. Bovendien was ik toen nog erg druk, zelf. Nu ben ik een dagje ouder, het loopt allemaal toch een beetje af. Ik sta niet meer in de top 10. Dan is zoiets als The Voice alleen maar mooi, want je verdient hartstikke veel geld met in een stoel zitten en op een rode knop drukken.”

Is meedoen aan een talentenjacht een goede manier door te breken als artiest, aangezien je aan allerlei contracten vastzit?

“Ligt eraan hoe je erin staat. Als je de grootste ster van het land wil worden, denk ik van niet. In Nederland zijn er in elf seizoenen niet veel in geslaagd. Maar als de inzet is: ik wil meer schnabbels, dan is het slim. Je verwachtingen moeten niet te hoog zijn.”

Vond je het leuk, uiteindelijk?

“De eerste twee seizoenen waren wennen, maar daarna, toen ik mijn plek had veroverd, vond ik het leuk. Dat kwam ook door Ali (de populaire Nederlandse rapper Ali B. was coach in ‘The Voice of Holland’, hij wordt beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, red.). Als Ali er niet was geweest, zou ik al lang zijn weggeweest. Ik vond het gezellig met hem. Er ontstond wel een soort collegiale vriendschap, we hadden echt een goeie klik. Hij heeft een vriendin van hem zelfs nog mijn astmamedicijnen laten bezorgen, toen ik na de corona-uitbraak vastzat in een resort in Marrakech.”

En nu?

“Nu is dat gedaan, natuurlijk. Dat spreekt voor zich. Ik weet niet wat er uit het onderzoek zal komen, maar wat tot nu toe bekend is, is al zo’n no-go, dat het me niet eens meer uitmaakt. Ik ben echt teleurgesteld. Je spreekt al niet af in de studio met oud-kandidaten, je gaat niet ’s nachts bij ze op de stoep staan om ‘verder te coachen’. Kom op, wie dóét dat? Ik begrijp daar niets van. Maar ik vraag me af of Ali zelf ook inziet dat het niet kan. Ik krijg een beetje het idee dat hij het ziet als iets wat buiten het programma en met wederzijdse instemming gebeurde. Hij snapt misschien niet dat meisjes zo onder de indruk kunnen zijn, dat ze erin meegaan, geen nee durven zeggen. Als je écht weet dat het niet waar is, bel je me. Dan ga je in elk programma zitten om te zeggen dat je het niet hebt gedaan. Als iemand mij zou beschuldigen, zou ik overal gaan zitten: kom maar op met je bewijs.”

Voor het interview, in de lobby van het Amsterdamse Conservatorium Hotel, laat Anouk op haar telefoon de foto’s zien die Erwin Olaf heeft gemaakt voor bij dit interview. Ze millimeterde vorig jaar haar haar vanwege een allergie voor PPD, een stof die in haarverf zit. “Die foto’s zijn helemaal te gek. Kijk, deze. Met m’n hond. Heel tof, en deze, van de achterkant van m’n kop met een litteken erop, hahaha.” Lang geleden opgelopen, vertelt ze. “Toen had ik zo veel drugs gebruikt dat ik een epileptische aanval kreeg. Ik herinner me er niks van, maar ik werd wakker in het ziekenhuis met dertien hechtingen in mijn hoofd. Het lijkt een beetje op zo’n alopeciaplek, maar dat is het dus niet. Lang geleden hoor, ik was heel jong.”

Eind april kwam haar nieuwe plaat uit, Trails of Fails, een ingetogen minialbum met zeven nummers die ze schreef op wat aanvankelijk een korte schrijfretraite in een Marokkaans resort moest worden, maar een verblijf van zeven weken werd, omdat het vliegverkeer vanwege de pandemie was lamgelegd. “Om te schrijven moet ik me terugtrekken, want ik heb zes kinderen. Toen ik in Marokko zat, was er nog niets bekend over corona. Ik zag op het nieuws de paniek op het vliegveld, massa’s mensen die zo snel mogelijk weg wilden, het was niet normaal. Dus ja, ik was bang, want ik heb astma. Tussen die drommen mensen op het vliegveld gaan staan was geen optie. Ik heb mijn longarts gebeld, en in overleg besloten dat ik het risico niet zou nemen. Ik durfde het niet, mijn astma-aanvallen zijn al pittig genoeg. Het idee dat ik nóg minder lucht zou hebben, is angstig. Want ik wil mijn kinderen groot zien worden. Liever een paar weken wegblijven dan risico’s nemen.”

Eenmaal terug in Nederland waren haar vier oudste kinderen (Anouks kinderen zijn 20, 18, 17, 12, 7 en 5) zó voorzichtig met haar, dat ze besloot in quarantaine te gaan, in een appartement om de hoek. “Ze gingen niet meer uit, niet meer naar vrienden, niet meer naar sportclubs. Ze zaten maar binnen en waren neurotisch bezig met alles schoonhouden, om mij te beschermen. Als de kleintjes binnenkwamen, begonnen ze gelijk te roepen: eerst handen wassen! Het was geen life, snap je, dus ik zei: is het niet beter als ik even wegga, zodat jullie je ding kunnen doen? Wat buiten kon, deed ik gewoon: ophalen en brengen van school, naar de speeltuin. Knuffelen kon niet. In de vakanties gingen ze een paar dagen in quarantaine, daarna testen, en dan konden we samen zijn.”

Hoe was het om na zoveel jaren met kinderen alleen in een appartement te wonen?

“Pittig. Maar dat realiseerde ik me eigenlijk pas later. Ik heb in die periode veel stress gehad. Vroeger had ik straatvrees, pleinvrees, van alles. Paniekaanvallen tijdens het autorijden. Hoe vaak ik wel niet langs de snelweg ben gestopt en moest worden opgepikt door een ambulance. Ik had er lang geen last van gehad, ik denk wel vijftien jaar, en in die coronaperiode kwam het keihard terug. Thuis, buiten, overal. Ik was het alleen zijn ontwend, misschien dat dat het was. Ik vind het beroep dat mijn kinderen thuis constant op me doen lekker, want je bent de hele tijd bezig. Toen ik na ongeveer een jaar weer terug kon naar huis, was dat fijn, maar ik moest me ook aanpassen. Ik moest mijn plek in huis terugverdienen. Ik hecht nogal aan mijn eigen routines. Alles is bij mij schoon, alles heeft een vaste plek, daar heb ik het huis op laten bouwen. En toen ik terugkwam, was het mijn huis niet meer, snap je? Ik dacht nog: Anouk, hou gewoon je mond. Hou je mond, want Dominique (Schemmekes, haar kersverse echtgenoot, red.) heeft het een jaar alleen gedaan. Maar het was overwhelming.”

De troep was overweldigend?

“Niet alleen dat. Ze hadden hele nieuwe routines. Mijn huis is de enige plek die echt van mij is. En dat was, eh, violated, haha. Veel dingen waren stuk. Echt, heel erg veel. Qua hygiëne was het, eh... Kijk, ik ben iemand die met een bloody stoomapparaat in de naden en voegen gaat. Van troep in mijn huis kan ik in de war raken, dan stagneer ik. Functioneren gaat dan niet meer. Ik kan ook niet slapen als niet mijn hele huis aan kant is. Dus ja, dat was lastig. 

“We vroegen ons echt af: gaat dit wel werken, tussen ons? Ik ben niet iemand die snel in therapie gaat – totaal niet, daar heb ik vroeger genoeg van gehad. Maar ik wilde dit echt oplossen. Want Dominique heeft mij het vertrouwen in de mens teruggegeven. Vooral in de man. Hij was niet vreemdgegaan, had niet gelogen, dus dan moest het te fiksen zijn. Nou, we zijn naar zo’n communicatiecoach gegaan. Geweldig. Zij was zó te gek. Drie gesprekken, dat was wat we nodig hadden. En ik blijk dus een slechte communicator te zijn. Ik dacht zelf dat ik het altijd liet weten als ik iets niet prettig vond, maar ik ben erachter gekomen dat ik het helemaal niet zeg. Althans: niet duidelijk zeg. Ik laat het sliden, omdat ik geen zin heb in discussie. Ik heb de neiging om bij een confrontatie mijn sleutels te pakken en twee uur te gaan wandelen. Hij wil juist overal over praten.”

Was het moeilijk om jou dat vertrouwen in de mens – de man – terug te geven?

“Ja, want ik wantrouw alles en iedereen, en mannen al helemaal. Dus ik heb aan het begin van onze relatie tegen hem gezegd: ik denk niet dat dit een prettige ride voor je gaat worden, want dit en dit is waar ik vandaan kom, met mannen. En jij stapt nu in deze rotzooi. Toen ik hem in 2014 leerde kennen, was Sion 5 of 6 maanden oud. Met zijn vader had ik geen relatie, ik stond er met vijf kinderen alleen voor, en ik was echt aan het ontzwangeren. Ik woog ook 89 kilo, ik zag er niet geweldig uit. Maar Dominique was ontzettend complimenteus. Hij heeft elke nachtvoeding bij me gezeten en alles gedaan om mij me zo veilig mogelijk te laten voelen. Ik denk niet dat het voor hem makkelijk is geweest. Hij heeft me al zijn wachtwoorden gegeven – Facebook, Instagram, de toegangscode van zijn telefoon. Hij zei: je mag alles zien, je hoeft je nooit zorgen te maken.”

Anouk Teeuwe en Dominique Schemmekes trouwden een week geleden op het podium tijdens haar concert in Den Haag, op 11 juni. Ze kregen er officieel toestemming voor. “Ik dacht: zo’n optreden is al zenuwslopend, dan kan dit er ook nog wel bij. Het begon als grapje, en toen dacht ik: goh, dat komt misschien wel goed uit. Dan kun je écht alle vrienden en kennissen uitnodigen. Ergens hoopte ik nog dat ze bij de gemeente nee zouden zeggen, maar het mocht. En nu heb ik zoiets van: ach, komt goed. Het wordt hartstikke leuk. Ik wilde aanvankelijk geen zesde kind, ik wilde niet trouwen, maar hij is blijven volhouden. En hij verdient het. Omdat hij zo veel energie in ons steekt. 

“Hij heeft het gewoon op zich genomen. Hij was meteen zó hands-on met de kinderen. Samen hebben we een dochter gekregen, en van de twee daarboven is hij nu officieel voogd, ze dragen zijn achternaam. Dat is geregeld via de rechter. Ik ben negentien jaar ouder, als er iets met mij gebeurt, wil ik wel zeker weten dat de kinderen bij elkaar blijven. Hij wilde echt graag trouwen. Huwelijkse voorwaarden, het maakte hem allemaal niks uit, als ik maar zijn naam ga dragen. Dat is het enige wat hij wil. Dus dat heb ik beloofd.”

Anouk keek op 20 januari met haar vier oudste kinderen samen naar de uitzending van BOOS over The Voice, waarin coaches Ali B. en Marco Borsato, bandleider Jeroen Rietbergen en een regisseur werden beschuldigd van seksueel grensoverschrijdend gedrag, variërend van het sturen van dickpics tot aanranding en verkrachting. “Mijn oudste kinderen waren natuurlijk ook nieuwsgierig, en ik was benieuwd naar hun reactie. Ik keek eigenlijk vooral naar mijn zoons van 20 en 18. Ze waren gechoqueerd. Dat vond ik prettig om te zien. Kijk, ik kom zelf uit een andere tijd, ik ben een en ander gewend. Toen ik jong was, gold: het hoorde erbij, het gebeurde en je dealde ermee. En dan doel ik niet op de periode na mijn 22ste, toen ik net was doorgebroken, eigenlijk gebeurde het bij mij eerder. Ik was al door de mangel gehaald, van jongs af aan. Ik kwam met een vol knapzakje die muziekwereld binnen, al gehard door het leven. Ik denk dat ik daarom in de business nooit iets dergelijks heb meegemaakt.”

Wat bedoel je met ‘door de mangel gehaald’?

“Ik ging vanaf mijn 13de van tehuis naar pleeggezin naar noodopvang, dus natuurlijk heb ik dingen meegemaakt met mannen die niet koosjer zijn. Ik was een kind, zag er goed uit, was veel op straat en woonde niet thuis – dan ben je een makkelijke prooi. Ik wil er niet over in detail treden, niet voor mezelf, niet voor mijn kinderen, voor niemand, maar ik kan wel zeggen: ik heb een en ander meegemaakt. Daarom weet ik zo goed hoe het werkt, ik weet dat vrouwen vaak niks zeggen omdat ze denken: laat maar. Ik begrijp dat je kunt bevriezen, omdat je bang bent, en dat je het daardoor laat gebeuren. 

“Toen Ellen ten Damme (Nederlandse zangeres, red.) in april met haar verhaal over Ali kwam, begonnen mensen te roepen dat zij toch altijd een grote mond had, hoe kon zij hier acht jaar na dato nog mee komen? Hoe kún je zoiets roepen? Als je een vrouw bent met een mening, als je als vrouw weet wat je wel en niet wil, juist omdat je dat in het leven hebt geleerd, kun je dan nooit bang of kwetsbaar zijn geweest? Ik vind het zó kortzichtig. Het stoort me echt als vrouwen niet worden geloofd.”

Jij was ook een jonge, mooie vrouw in een door mannen gedomineerde industrie. Heb je nooit iets van seksisme gemerkt?

“Ik kreeg natuurlijk wel aanbiedingen, van mannen. Tuurlijk wel. En natuurlijk zijn er mannen geweest die zich wilden bemoeien met hoe ik eruitzag, maar dat was onschuldig. Er was een of andere awardshow en mijn platenbaas Tony Berk, een ontzettende lieverd trouwens, zei tegen me: hier heb jij tien ruggen, ga jij een mooie jurk halen voor de uitreiking. Ik draag nooit een jurk, dus ik heb van dat geld een pak gehaald, vlechtjes in mijn haren laten zetten en gouden voortanden genomen. Ik kwam aan bij die awardshow, Tony helemaal gechoqueerd: ‘Wat heb je gedaan? Je ziet er niet uit!’ Nou, die avond ging verder, en iedereen zei hoe leuk ik eruitzag. Drie uur later stond Tony te verkondigen dat híj het had verzonnen, die vlechten en die tanden, hahaha. 

“Nou ja, in ieder geval: ik trok mijn eigen plan. Op het moment dat ik mijn platendeal had, mijn eigen geld, mijn eigen auto, voelde ik me compleet onafhankelijk. Daar ben ik misschien in doorgeslagen. Als iemand vanaf dat moment nog over mijn grenzen wilde gaan, op wat voor manier dan ook, kwam er een soort strijdlust in me naar boven. Die mannen gunde ik het licht in de ogen niet. Dat voelen ze aan, ze weten dat, en dus proberen ze het ook niet, op een paar breinloze dodo’s na.”

In de VS lukte het je niet om door te breken. Kwam dat doordat je niet door de juiste hoepeltjes wilde springen?

“Dat denk ik wel, ja. Ze wilden daar van mij een heel andere artiest maken, een soort nieuwe Britney Spears. Ze hadden beloofd met me aan mijn muziek te gaan werken, maar ik werd alleen mijn appartement uit getrokken om met hoge piefen naar stomme party’s te gaan, en daar had ik geen zin in. Ik had het idee dat mijn werk niet serieus werd genomen, voelde me respectloos behandeld en ongelukkig. Toen ik op een avond een afspraak met een van de platenbazen van Sony had, liet hij me uren wachten in een bar. Nou, toen hij eindelijk kwam opdraven met zijn entourage heb ik hem gegrepen, zeg maar. Fysiek, voor de ogen van al zijn personeel. Dat kon natuurlijk niet, dus hebben ze me de volgende dag op het vliegtuig gezet.”

Heb je al gesproken met het advocatenkantoor dat namens producent ITV onderzoek doet naar grensoverschrijdend gedrag bij The Voice?

“Nee, dat gaat binnenkort gebeuren. Ik zal natuurlijk aan alles meewerken. De ochtend dat RTL het persbericht uitstuurde kreeg ik een telefoontje, dat de uitzendingen voorlopig zouden stoppen vanwege grensoverschrijdend gedrag en machtsmisbruik. Verder vertelden ze niks. Toen heb ik zelf een paar telefoontjes gepleegd. Eerst naar Ali. Hij deed laconiek: er lag een aanklacht, hij wist niet precies van wie, het was lang geleden. Daarna heb ik Jeroen (Rietbergen, red.) gebeld, die wel meteen toegaf dat hij fout zat. Die zondag heb ik op Instagram gepost dat ik ermee zou kappen. Ik wist genoeg.”

Je had het in die post over ‘een corrupte bende’, waar was je het meest boos over?

“Dat Rietbergen in zijn eigen verklaring schreef dat hij al jaren eerder berispt was vanwege zijn gedrag. Dus men wíst het. Ik vind het gek dat de nieuwe producent, ITV, die het programma overnam van Talpa, vervolgens zegt niets van die berisping te weten. Ik vind dat moeilijk te geloven. I don’t buy it. Maar eigenlijk had ik het ook zélf willen weten. Er is niets ondernomen, ik wist van niks, maar ik heb wel allerlei meiden opgeroepen om auditie te komen doen. In feite heb ik er daardoor, ongewild, aan meegewerkt. Dat vind ik echt heel, heel erg.”

Heeft John de Mol je gebeld?

“Nee. Alleen Peter van der Vorst (programmadirecteur RTL Nederland, red.) belde na die Instagram-post, hij vond me een backstabber. We hebben het uitgepraat, het is weer oké. Behalve hem heb ik niemand gesproken. Ik denk dat mensen bang zijn om te praten, bang zijn om mij te bellen. Iedereen is bang dat er opnamen worden gemaakt van gesprekken, screenshots van appjes, het is allemaal gevaarlijk. Dat gevoel heb ik. Ik ben na die uitzending zelf, met een klein team, alle kandidaten die ooit in mijn team hebben gezeten, gaan bellen. Ik ben er zo zelf achter gekomen dat twee van de slachtoffers uit mijn team kwamen. Dat wisten ze bij RTL niet, hoor. Ik moest zelf op onderzoek uit.”

Had je ergens verwacht dat ze zich eerder met hun verhaal bij jou hadden gemeld?

“Nee, want zo gaan die dingen niet. Je bent zo onder de indruk dat je iets doet waar je achteraf spijt van hebt, of je bevriest, laat het gebeuren en achteraf schaam je je dood. I get it. Ik heb die meisjes gesproken, het is zo naar, echt triest. Als ik zie welke meisjes bij The Voice tot de slachtoffers behoren, dan zijn dat niet de meest gehaaide, niet de meisjes die hun ambities van de daken schreeuwen. Het zijn de rustige meisjes, meisjes bij wie je het helemaal niet verwacht. Dat is het gekke. En ook het erge. Die mannen weten wie te manipuleren zijn, wie niet zullen praten.”

Zangeres Do schreef op Instagram over Rietbergen: ‘Al 20 jaar weet eenieder!!! dat hij vunzige teksten als confetti de lucht inschiet en als hij de kans krijgt heel veel verder gaat. Na zijn eerste fout had er ingegrepen moeten worden [...]. Een zedendelinquent geef je geen carte blanche!!!’

“Ik heb nooit wat van hem ontvangen, misschien dat dat heel zorgelijk is, haha. Ik geloof haar, maar ik wist het écht niet. Kijk, ik ben niet iemand die sociaal is. Sowieso niet, maar op mijn werk al helemaal niet. Ik ben niet iemand die met iedereen knuffelt, ik ga nooit naar feestjes of borrels. Ik kom aan, zit in mijn kleedkamer, word gezenderd, zit op die stoel, en na afloop zit ik als eerste weer in de auto. Hoe moet ik weten wat zij in hun vrije tijd doen? Of wat ze op hun telefoon doen? 

“Jeroen Rietbergen, dat is het erge, vond ik gewoon een aardige gozer! Het waren allemáál leuke gasten, eigenlijk, met wie ik een leuke band had. Dat is in mijn hoofd best lastig hoor, dat je denkt: gást, jij? Ik kan niet iemand meteen haten, dat krijg ik niet voor elkaar. Het is klaar, ik wil niks meer met ze te maken hebben, maar qua gevoel kan ik het niet goed afsluiten. Ik moet ook zeggen: Rietbergen is van die mannen de enige die openlijk spijt heeft betuigd. Daar heb ik meer respect voor dan voor die anderen, die zich stilhouden.”

“Ik vind het heftig, hoe mensen tegenwoordig vanwege een misstap worden afgeschreven. Ik heb het nu niet over The Voice, maar over hoe mensen geneigd zijn anderen te veroordelen, in plaats van naar zichzelf te kijken. Ik ben niet snel haatdragend naar mensen die de mist ingaan, ook al zijn de dingen die ze doen écht fout. Weet je wat het ook vaak is? Drugs en drank. Ik ken leuke, echt goeie mensen, die als ze drinken en gebruiken veranderen in monsters. En ik weet zelf hoe moeilijk het is om het te laten, om ervan af te komen. Dus ik kijk daar toch iets milder naar. Ik zie zelfs bij die mensen ook de andere kant. En laten we wel wezen, we leven allemaal niet foutloos.”

Kwam het bij jou door de kinderen, dat je…

Onderbreekt: “Zeker. Dat is het. Daardoor ben ik gestopt, anders was ik net zo lang doorgegaan tot ik erbij was neergevallen.”

Waar moest je mee stoppen?

“Met coke. Dat vond ik superlekker. Als ik daaraan begin, is er geen rem. Het was moeilijk om daarmee te stoppen. Daarom is voor mij die rust, reinheid en regelmaat van een druk gezinsleven zo goed. Ik ben als moeder consequent. Mijn oudste kinderen vinden me streng, ze vinden me voor hen veel strenger dan voor de kleintjes. Maar ik was toen zij klein waren veel bekender. Ik had stalkers, mensen stonden me op te wachten bij de school van de kinderen. Dus ik voedde ze inderdaad heel beschermd op. 

“Mijn kinderen zijn belachelijk leuk, stabiel en sociaal, ondanks het rare leven dat ik heb geleid, ondanks dat het met hun vaders allemaal is misgelopen. Wauw. Mijn zoon van 18 verhuist in augustus naar Hawaii, hij heeft een beurs gekregen om daar zeebiologie te gaan studeren. En mijn dochter van 16 krijgt al aanbiedingen van universiteiten uit de VS om daar te gaan basketballen, want ze is hartstikke getalenteerd. Ze krijgt daar een goeie boost van, merk ik. Er is ook een tijd geweest dat ze met slechte cijfers thuiskwam. Ik begrijp dat ze het druk heeft, want ze basketbalt elke dag. Maar als je tijd hebt om twee keer per dag voor zo’n lamp te staan dansen om TikTok-filmpjes op te nemen, kun je een hoger cijfer halen dan een 3 of een 4. Dus dan pak ik die telefoon een paar weken af, tot de cijfers beter worden. Daarom vindt ze me streng.”

Je zei in 2015 dat ‘blijf jezelf’, wat jij deed, een slecht advies is voor aankomende artiesten: ‘Ik ben bijna geneigd om te zeggen: doe precies het tegenovergestelde van mij. Gooi een masker op, imiteer zo goed als je kunt, over lijken stappen en als er moet worden geneukt, wordt er geneukt.’

“Wat ik bedoelde was: wat voor mij geldt, geldt voor niemand anders. Ik kon inderdaad bij mezelf blijven, maar ik ken fucking veel muzikanten, zangers en zangeressen die technisch gezien beter zijn dan ik en óók zichzelf bleven, en zij kwamen er helemaal niet. Snap je? Jezelf blijven is bullcrap. Daarom zei ik: misschien kom je er wel eerder als je alles doet wat er van je gevraagd wordt, als je jezelf omhoogneukt. Bij wijze van spreken, want dat zou ik natuurlijk nooit écht iemand aanraden. 

“Maar wat ik heb gedaan, werkt voor bijna niemand. Je moet geluk hebben, tegen de juiste mensen aanlopen. Ik heb mezelf nooit omhooggeneukt. Ik heb mezelf eerder omláág lopen neuken, door altijd verliefd te worden op mannen zonder geld en daarop compleet leeg te lopen. Omdat ik die sukkel ben die altijd in de liefde bleef geloven.”

Anouk speelt deze zaterdag tijdens Live Is Live op het strand in Zeebrugge, www.liveislive.be