Gorillaz op Werchter Boutique: de exodus na het concert van Stromae was niet helemaal onterecht ★★★☆☆
We zouden het geen enkele groep willen dan wel durven nadoen: na de verpletterende passage van Stromae het hoofdpodium opzoeken. Gelukkig liet Damon Albarn zich niet derailleren door dergelijke besognes. Maar leverde dat dan het beste concert van Gorillaz op? Nou… néé.
De langst dienende denkbeeldige popband ter wereld vulde Werchter weliswaar met visionaire pop, bedrieglijke chaos en een sociopatisch ogende roze tenue. In Damon Albarn heeft Gorillaz zijn afgevaardigde van vlees en bloed gevonden. Een ringmeester in een cartoonesk circus. Alleen, na de briljante passage van Stromae kon Gorillaz alleen maar een ontgoocheling zijn. En daar leken heel wat mensen zich prematuur voor te willen behoeden. Terwijl een door hanenkam, spijkerbroek en veiligheidsspeld gedrilde ouverture ‘M1 A1’ uit de boxen sputterde, zag je een volksverhuizing plaats vinden. Anderhalf uur later konden we die snelle beslissers niets kwalijk nemen. Al misten ze wel een handvol classics - en vréémder nog: een paar deep cuts zoals ‘Rockit’ of songs die het moesten stellen zonder een briljante gastrol van Robert Smith van The Cure, Mos Def of wijlen Bobby Womack.
Die exodus was ook niet helemaal onterecht, dachten we grimmig bij de zwakste fases in deze veldslag. Gorillaz mocht dan wel een trede hoger staan dan de tricolore held Stromae in de line-up, maar eigenlijk had de groep qua oeuvre minder spankracht dan zijn Belgische voorganger. ‘Stylo’ en ‘Dirty Harry’ - aanstekelijker dan de neten! - vonden in Bootie Brown een uitstekende sparring partner, net als ‘Désolé’ dat deed in Fatoumata Diawara, maar toch keek je soms uit op een karaoke van belachelijk getalenteerde zangers. Valt uiteindelijk niet eens zoveel mee te lachen, dus. Een concert zonder imposante gastenlijst? Dat is als een café zonder bier, of als een behaatje aan de waslijn. Het beste is eruit.
‘O Green World’ walste even je gemoed binnen met zijn piano-intro door Albarn, maar vaak stond de spanningsboog even gespannen als de onderbroek die we leenden van iemand om gratis drank binnen te smokkelen. Véél lef gewenst aan de Security-agent die onze foto bovenaan zijn booth heeft hangen om bij de volgende Werchter-edities van Classic en Rock om ons aan een diepte-onderzoek te onderwerpen.
Damon Albarn heeft zich op zijn beurt dit jaar niet bepaald populair gemaakt bij Taylor Swift en haar Army of Fans. In een interview met de Los Angeles Times hekelde de zanger van Blur en Gorillaz hoe “hedendaagse artiesten zich verstoppen achter geluid en attitude”. Toen de interviewer Taylor Swift als tegenvoorbeeld gaf, wuifde Albarn dat meteen weg. “Zij schrijft haar eigen songs niet eens.” Een ietwat lullige verdediging aangezien Gorillaz zélf toch ook goeddeels bestaat bij gratie van buitenstaanders.
Het blijft een bizarre band, Gorillaz. Alleen al omdat het zo gek voelt om dit ego-vehikel van Damon Albarn vandaag nog een heuse band te noemen. Maar bij hits als ‘Feel Good Inc’ en ‘Clint Eastwood’ krijg je het idee dat absurdistisme, uitvergroting en waanzin nog steeds hun plaats verdienen bovenaan de line-up.
