Laserscherp en bespottelijk dansbaar: Stromae leverde een superieure show af op Werchter Boutique ★★★★☆

Eigenlijk had Stromae geen foefjes of frulletjes nodig: een batterij aan microfoons en een klavecimbel bij ‘Fils de joie’ of zijn robothond die braaf kwam opzitten voor ‘Papaoutai’ volstonden al om in de gratie van het grut te vallen.

Niettemin benutte Stromae – né Paul Van Haver – alle troeven die in zijn mouw zaten, en behekste een heel publiek terwijl hij zelfs die ijzigste iezegrim verweesd achterliet in de touwen. Na hem moesten Gorillaz nog de ring in, maar eerlijk? Wij gingen tegen het zeil na deze superieure show.

“Goeie avond, bonsoir. Ik zal mijn besten doen, maar mijn Nederlands is niet perfect.” Eigenlijk had Paul Van Haver al uw en ons hart gestolen bij een van zijn eerste bindteksten. Maar de lieve schat hoefde het niet eens van begrip of welwillendheid te hebben. Met een set die laserscherp en bespottelijk dansbaar was, hield hij honderden hoofden en heupen meteen in een houdgreep.

U huilde broederlijk mee wanneer hij een pijnlijke middenvinger opstak naar depressie en de set opende met “putain d’maladie. Je suis en vie, je suis toujours invaincu”. Maar net zo goed danste u desgevallend alle daddy issues weg met ‘Papaoutai’ en knechtte u de zwarte hond met ‘Santé’ of ‘Formidable’. Elke song, élke choreografie en iedere break leek bedoeld om de straatschoffies van het ondermaanse een hart onder de riem te steken.

Zagen we een spektakel? Absoluut. Zagen we een artiest die zich eindelijk comfortabel leek te voelen op een podium? Hell yeah. Zelfs op een stoffige fauteuil wist Stromae nog een prachtige, ogenschijnlijk geïmproviseerde choreografie op te voeren. Zijn set was deels gejat bij Kraftwerk, maar in tegenstelling tot die teutoonse tovenaars werden we emotioneel nooit evenredig midscheeps getroffen. In zijn victoriaans ogende bloesje smoezelde Stromae met het publiek, maar tegelijk wist hij net voldoende afstand te bewaren om zichzelf te verheffen tot legende. Uit elke windstreek sprokkelde hij geniale songs, in elke hoek van de wei wist hij je tot tranen toe te bewegen of als een extatische danser te promoveren. Stond Stromae op zijn plaats, zo ter hoogte van Werchter Boutique? Die discussie bleef achteraf net iets te lang naar onze zin aanslepen. Stromae kan deze wonderlijke truc net zo goed uit zijn mouw schudden op de elfendertig andere tentakels van Rock Werchter. En elke keer zal het resultaat krèk hetzelfde zijn: komen, zien en overwinnen.

We zouden het dan ook geen enkele groep willen dan wel durven nadoen: na de verpletterende passage van Stromae het hoofdpodium opzoeken. Gelukkig liet Damon Albarn zich niet derailleren door dergelijke besognes. Maar leverde dat dan het beste concert van Gorillaz op? Nou… néé.