Get Ready! licht toe waarom zoveel boysbands splitten: “Jimmy zong het meest. Dat zorgde voor discussies”

De K-popgroep BTS kondigt aan dat ze (tijdelijk) uit elkaar gaan. De zeven jongemannen stonden bijna tien jaar samen op het podium. Geen makkelijke beslissing, maar het hoge tempo waaraan ze muziek moeten maken wrong hen de nek om. En ook de ex-boysband One Direction ging recent over de tong. Zanger Liam Payne hing in een podcast de vuile was buiten. Hij stelt dat hij ooit backstage door een ander bandlid tegen de muur werd gegooid. Ook vindt hij dat hij de meest succesvolle solocarrière heeft, wat niet helemaal klopt. Geen reünie binnenkort, dus.

Wel voor onze Vlaamse boysband Get Ready!, die deze zomer op tournee gaat én vrijdag met nieuwe meezinger ‘Dansen’ komt. Ondertussen bestaat die groep zo'n zesentwintig jaar — maar niet zonder een paar keer uit elkaar te gaan. In 2002 voor de eerste keer. “De hype in Vlaanderen was over en dat woog enorm op onze groep”, zegt lid Koen Bruggemans (47). “Overal waar we kwamen, werden we voordien op handen gedragen. Maar na vier jaar verwaterde dat.” 

Get Ready! probeerde het na zijn hits in Vlaanderen ook in het buitenland, met Engelstalige nummers. “De platenfirma wou dat we groter werden. Het was een intense periode met veel druk. Bij onze terugkeer was de fun eraf en we kregen nog eens tegenkantingen in de Vlaamse pers. Als je voelt dat het succes verzwakt, ontstaan er spanningen.”

Vooral bij buitenlandse groepen zie je dat bands dan sterk inzetten op solocarrières. “Dat lukt niet altijd”, gaat Koen verder. “Bij ons heeft Jimmy het geprobeerd, maar je merkt dat mensen daar niet altijd op zitten te wachten. Glenn heeft het erop gewaagd in het Engels. Er zijn veel haaien in de muziekwereld die je laten geloven dat je het solo helemaal kan maken. We zagen Glenn daar met lede ogen intrappen en konden niets doen. We voelden ons ontgoocheld en in de steek gelaten.” 

Er volgde toen een vete, bekent Koen. “We hebben toen een tijd niet met elkaar gesproken. Je krijgt het gevoel dat je zoveel moois samen hebt opgebouwd en dat je elkaar toch in de steek laat.” Ook de ambitie van de leden zorgde voor wrevel. “Jimmy zong de meeste teksten en had de beste stem. Maar Glenn had ook een paar nummers ‘gekregen’: dat kon voor discussies zorgen. Iedereen was bezig met zijn ego. We keken zelfs naar wie de meeste zakken met verjaardagskaarten kreeg (lacht).”

In de eerste jaren van hun carrière waren Get Ready! dag in dag uit samen. “Dan word je heel close met elkaar. En dan voer je ook serieuze discussies. De kunst bij ons was: ook al gaat het fout, als je arriveert op een optreden laat je blijken dat alles perfect gaat. Dat is een beetje acteren. De ruzies gingen over de meeste onnozele dingen. Als we na een optreden handtekeningen zetten en de ene bleef veel te lang hangen en de andere wou doorgaan, was er ambras. Ook over de kleding, want die was soms heel erg (lacht). En we wilden die niet altijd aandoen.”

Het was moeilijk om de eisen van het management in te lossen, legt Koen uit. “Als we kort na elkaar twee compleet verschillende singles uitbrachten met een totaal andere kledingstijl, vond ik dat moeilijk. Ook daar werd al eens over gediscussieerd. Vaak is de druk van bovenaf te hoog. De geldmachine die achter boybands zit, is bikkelhard. Je ziet dat bij BTS bijvoorbeeld. Ze moeten constant aan een hoog niveau presteren en alle singles moeten goed verkopen. Tijd om spanningen op te lossen is er niet. Zeker bij de internationale groepen die van hier naar daar vliegen voor hun concerten. Dan stapelt zich het allemaal op.”

Toch benadrukt Koen ook alle mooie aspecten aan een boysband. “Die zijn er, want anders kom je natuurlijk niet opnieuw samen. Ondertussen kennen we elkaar zo goed dat we beter reageren als er een discussie is. Het is zoals een vriendengroep waarin iedereen zijn kleine kantjes heeft. In het begin erger je je daar dood aan, nu kunnen we relativeren.”

“Het onvolmaakte maakt ons net volmaakt”, zegt Koen. “Iedereen heeft ook zijn eigen functie in de boysband. De ene is beter in dansen, de andere entertaint, nog iemand is modebewust en dan heb je de creatieveling. Je staat met vier op een podium en kan elkaar aanvullen en steunen. Die groepssfeer is heel tof. We zijn een groep vrienden zonder dat we naar één iemand moeten luisteren. Dat in combinatie met trouwe fans, maakt dat het bij ons tot vandaag toch nog lukt.”

Of de boysband sterk genoeg is om ‘nooit stuk te gaan’, vroegen we ook aan Bert De Cuyper, prestatiepsycholoog voor muzikanten en auteur van het boek Musiceren is topsport. “Vergelijk optreden in een boysband met topsport. Het kan heel goed werken, maar a team is not always a dream.”

Muzikanten zijn niet om het even wie, vindt De Cuyper. “Het zijn mensen die hard werken en dat ook doen vanuit een versterkt ego door wat ze al bereikt hebben. Ze willen op hun best zijn en zijn net als sporter maar zo goed als hun laatste optreden. Er is een constante druk en een intensere dynamiek dan bij andere jobs.” 

Als die ego’s opeens moeten samenspelen, is dat een grote sprong voor hen. “Het kan beide kanten uitgaan. Ik merk bij muzikanten die ik begeleid soms het ‘impostersyndroom’: de schrik dat andere leden zullen ontdekken dat ze niet zo goed zijn als van hen verwacht wordt. Maar als het klikt op een podium tussen de leden, kunnen ze ook boven zichzelf uitstijgen.”

Of ze nu positieve of negatieve emoties delen in de band: die zijn besmettelijk. “In de sport zien we dat het tot een collectieve wanprestatie leidt als iemand angstig wordt. Als iemand in de band er geen zin in heeft door een mindere dag, dan slaat dat over op de hele groep. Op een podium sta je dicht bij elkaar: je neemt elkaars lichaamstaal op en zelfs over.”

De ultieme ambitie van een muzikant is om solo te gaan, gelooft De Cuyper. “Soms vinden ze dat ze hun talenten niet voldoende kunnen ontwikkelen in groep. Als je al die inspanningen doet voor de faam, is dat een gevaarlijke motivatie. Succes is zo variabel: vandaag ben je de top en morgen een flop.” 

Als de leden een verschillende rol hebben met elk hun eigen talent, lijken boysbands voor De Cuyper wel een lang leven beschoren. “De ene is verbaal sterk en de andere grappig, bijvoorbeeld. Dan hoeft het succes delen niet per se een probleem te zijn. Dan kan iedereen met zijn talent de aandacht opstrijken.”

Het is logisch dat conflicten in een groep onvermijdelijk zijn. “Splitten kan een noodzakelijke stap zijn om te groeien, maar soms heb ik ook de indruk dat er niet constructief wordt omgegaan met ruzies in groep. Het is ook niet verwonderlijk dat bands na enkele jaren terugkomen, net omdat het conflict op de achtergrond raakt door de tijd die erover gaat.” Conclusie: een band gaat soms stuk, maar tijd is de pleister op de wonde. Misschien toch hopen op een reünie van jouw favoriete boysband?

‘Chersace’ is de liefdesbaby van Cher en Versace en een ode aan al wie LGBTQ+ is

INTERVIEW. Op bezoek bij Nathalie Meskens op Ibiza: “Door de vermoeidheid zitten we in overlevingsmodus” (+)