De actrices uit ‘Nonkels’: ‘Je mag tegenwoordig ook lelijk zijn op het scherm. Heel bevrijdend’

“Ik heb nog nooit zo veel reactie gekregen op een rol”, vertelt Isabelle Van Hecke. De actrice neemt in Nonkels de rol van Carine voor haar rekening, de bazige vrouw van een van de nonkels uit de titel.  “Wildvreemde mannen, vrouwen en zelfs kinderen sturen me berichten. Allemaal mensen die in hun omgeving een of zelfs meerdere Carines herkennen.” 

Ook Emilie De Roo merkt dat Nonkels leeft. Zij huppelt in de reeks over het scherm als Delphine, de trophy wife van nonkel Willy, en mocht in die hoedanigheid het titelfeest van Club Brugge wat extra glans bezorgen. Een ontnuchterende ervaring, zo blijkt. “Of je dat nu wil of niet, door de hoge hakken, de kleren en het kapsel waarmee Delphine rondloopt, word je opeens het soort vrouw dat achter haar man trippelt en roept ‘zoetje, wacht, ik ben nog niet mee’. Vreselijk vond ik dat.” 

Waar hebben jullie inspiratie opgedaan voor Carine en Delphine?

De Roo: “Bij mijn zus. Mijn zus en ik zijn totaal andere types. In Nonkels lijken we voor het eerst op elkaar. En ik heb ook naar Selling Sunset gekeken, een Netflix-reeks over vrouwelijke makelaars in de VS. Allemaal bitches die elkaar met veel plezier een mes in de rug steken. Ik vond dat te cliché voor Delphine, maar ik ben wel blijven kijken. Al was het maar omdat ik dan vanuit de zetel naar mijn kinderen kon roepen: ‘Laat me met rust, mama is aan het werken.’”

Van Hecke: “Ik had van bij het begin het gevoel dat ik Carine al jaren ken. Ik wist ook meteen hoe ik haar moest spelen. Soms grijp je bij een auditie naast een rol en begrijp je, wanneer je het eindresultaat ziet, meteen waarom ze voor die ander kozen. Bij Carine wist ik dat er niemand haar beter zou kunnen spelen. Eigenlijk is dat raar. Ik ben als persoon honderd procent het tegenovergestelde van de Carines van deze wereld. Als er iemand is die haar gedacht niet durft te zeggen, dan ben ik het wel.”

De Roo: “De kleding en de make-up deden voor mij ook heel veel. Ik vond het bij het begin van de opnames niet eerlijk dat de boys allerlei protheses kregen en wij het zonder hulpmiddelen moesten stellen. Ik wou met gelijke wapens strijden. Tot we bij wijze van test eens langs mochten bij de make-up. Daar trakteerden ze me op hairextensions, gelnagels en een dikke laag schmink. Toen ik daarna voor de spiegel ging staan, was ik in shock. Ik herkende mezelf niet meer. Je begint door al die attributen ook anders te bewegen. Je loopt  automatisch wat rechter, met je borsten wat meer vooruit en je handen wat hoger. 

Van Hecke: “Bij mij was het net andersom. Toen ik de kleren van Carine aantrok, liet ik als vanzelf alles wat meer hangen. Een kostuum doet zoveel. Je doet de juiste kleren aan en plots is zo’n personage er. Ik moest al bijna niks meer spelen.” 

De Roo: “Ik heb vooral gemerkt hoe hard het leven van een trophy wife is. Werk dat die vrouwen hebben. Een kapsel dat altijd perfect moet zijn en nagels die je om de twee weken moet vervangen. En die dingen blijken dan ook nog eens super onhandig te zijn. Zie je dat? (steekt haar handen naar voor) Mijn nagels zijn altijd kapot of vuil. Mijn nagels zijn mijn gereedschap. Ik gebruik ze om in de tuin te werken of om een blik open te doen. Maar met die gelnagels lukt dat dus niet.”

Van Hecke: “Zelfs je broek dicht doen lukt amper.”

De Roo: “Je wordt automatisch het soort vrouw dat bij alles ‘zoetje, kom je eens helpen’ moet roepen.” 

Dreigt bij personages als Carine of Delphine niet het gevaar dat je uiteindelijk bij karikaturen belandt? 

Van Hecke: “Je moet je daar constant bewust van zijn. Doe je dat niet, dan kom je heel snel bij een soort F.C. De Kampioenen terecht.”

De Roo: “Daarom heb ik geprobeerd om in Delphine ook iets van mezelf te stoppen. Om haar toch een zekere gelaagdheid te geven. Ze mocht niet alleen maar een cliché trophy wife zijn. Het zit hem soms in kleine dingen. Ik vond het bijvoorbeeld belangrijk te laten zien dat Delphine niet alleen voor het geld getrouwd is. En dus liet ik haar consequent lachen om alle moppen van Willy, hoe flauw die ook mochten zijn.” 

Van Hecke: “Hetzelfde geldt voor Carine. Zij mocht niet te onsympathiek worden. Op de set zei Jelle (De Beule, die de man van Carine speelt, PD) vaak: ‘Man, wat ben je toch een kutwijf’, waarop ik Carine telkens begon te verdedigen. Dan probeerde ik uit te leggen dat ze goede bedoelingen heeft, maar dat ze alleen wat onhandig is in die te communiceren. In mijn ogen is ze niet kwaad of bazig. Ze houdt er gewoon van om praktisch te communiceren. (lacht) Wanneer ik zo’n personage speel, hou ik echt van haar. Dat moet ook, denk ik.”

Zijn jullie tevreden met het eindresultaat?

De Roo: “Ik alvast wel. Ik wist dat Nonkels vooral een grappige reeks voor een breed publiek moest worden. En daar zijn de makers in geslaagd. Toen de reeks op Streamz kwam, heb ik ze in één ruk uitgekeken. Al ligt de focus bij zo’n eerste kijkbeurt bijna uitsluitend op je eigen personage. Dan zit ik vooral te kijken naar welke vetjes en rimpels er in beeld komen. 

“Na een tweede keer kijken heb ik dan een berichtje gestuurd naar de hele groep. Om te zeggen dat ik trots ben op de reeks. Ongeacht wat de buitenwereld ervan vindt. We hebben ons geamuseerd en dat spat er ook vanaf.”

Van Hecke: “Ik heb tijdens het kijken echt zitten genieten van hoe goed iedereen het doet.”

Wat denk je dan als je de overwegend negatieve recensies ziet passeren?

De Roo: “Bij een reeks als Nonkels is er geen gulden middenweg. Ofwel vind je het geniaal, ofwel vind je er helemaal niks aan.”

Van Hecke: “Natuurlijk wil je het liefst dat wat je doet door iedereen op applaus wordt onthaald. Maar zo werkt het nu eenmaal niet.”

De Roo: “Ik wist op voorhand dat er kritiek zou zijn, dat sommige mensen bepaalde grappen plat zouden vinden. Niet geheel ten onrechte trouwens. Maar ik ben wel trots op het eindresultaat. Het mooiste compliment vind ik dat er mensen zijn die niet kunnen geloven dat ik dezelfde actrice ben die ook in Beau Séjour te zien was. Als je op een geloofwaardige manier twee personages kan spelen die zo ver uit elkaar liggen, dan heb je toch iets goed gedaan.” 

Van Hecke: “Of de reacties nu positief of negatief zijn, het belangrijkste is dat zo’n reeks iets losmaakt bij het publiek. Het zou veel erger zijn mocht Nonkels niemand iets doen.” 

In die kritieken werd Nonkels bestempeld als ouderwets, stereotiep en totaal niet meer van deze tijd.

De Roo: “Ik snap dat.”

Van Hecke: “Al van bij de eerste lezing van het script hebben we dat soort reacties voorspeld.”

De Roo: “Marijke Pinoy (die ook in de reeks meespeelt, PD) geeft tegenwoordig ook les. Zij heeft in haar klas een gesprek over de reeks georganiseerd.”

Van Hecke: “En haar leerlingen vonden Nonkels echt niet kunnen. Terwijl het soort mensen die je in de reeks ziet, nog steeds bestaan. Ik hoor op de trein vaak gesprekken die zo uit Nonkels zouden kunnen komen.” 

De Roo: “Die kneuterigheid, die schrik voor het onbekende is er bij veel mensen nog steeds. De Delphientjes zijn overal.” 

Televisie is voor jullie allebei een late roeping. Hoe komt dat?

De Roo: “Ik wou altijd al acteren, maar niemand zag me staan. (lacht) Ook aan Studio Herman Teirlinck moesten ze me niet hebben. Toen ik daar niet voor het ingangsexamen slaagde, viel mijn droom aan diggelen. Ik heb toen zelf mijn weg gezocht. Ik heb bij een platenlabel gewerkt, heb poppentheater gedaan, een eigen cabaretgroep opgericht... alles om toch maar op dat podium te raken. 

“Zo is ook Kenji Minogue (electrotrash popgroep, PD) ontstaan. Vanuit een soort frustratie. Dat was een heel vreemde ervaring. Plots kwamen al die goede acteurs – mijn absolute idolen – me vertellen dat ze fan waren. Maar toen we met Kenji Minogue stopten, had ik daar vrede mee. Ik had mijn moment op het podium gehad en was klaar voor iets anders. Ik wou vooral mama zijn en ik had plannen om met een soepronde te beginnen. Net toen belden ze me om auditie te doen voor Beau Séjour. Ik ben daar zonder verwachtingen naartoe gegaan en plots had ik een rol in een televisiereeks te pakken.”

Van Hecke: “Ik heb tot voor een paar jaar vooral theater gedaan. Ik heb overal gezeten, heel mooie dingen gedaan. Al dacht ik wel af en toe: ‘Waarom vragen ze mij nooit voor tv?’ Ik mocht wel gastrolletjes spelen in Flikken en consorten. Ik moest dan eens in beeld passeren en vertellen dat ik mijn kind verloren was of zo. Maar meer ook niet. Ik herinner me nog dat Tom Lenaerts eens kwam kijken naar een stuk van Olympique Dramatique toen hij volop bezig was met de voorbereiding op De parelvissers. Iedereen die in dat stuk speelde, kreeg een rol in die reeks. Behalve ik. Natuurlijk denk je dan: ‘Ben ik niet goed genoeg?’ Maar toen ik de reeks zag, begreep ik wel dat Tom op dat moment op zoek was naar een ander soort vrouw. 

“Op dat vlak kom je op televisie met minder weg dan in het theater. Op een podium kan een actrice van twintig jaar een personage van tachtig jaar spelen. Op tv lukt dat niet. Bovendien merkte je vroeger op tv dat vrouwenrollen bij voorkeur naar slanke knappe vrouwen gingen.”

De Roo: “De tijden zijn wat dat betreft veranderd. Je ziet vrouwen van alle soorten, maten en gewichten op tv. Je mag tegenwoordig ook lelijk zijn op het scherm. Dat vind ik heel bevrijdend. Vroeger zou een actrice zoals ik, die op haar veertigste aan haar carrière begint, weggelachen worden. Nu is dat gelukkig niet meer het geval. Toen ik veertig werd, ging ik er trouwens zelf ook van uit dat het voor mij gedaan was. Vandaar die soepronde.” (lacht)

Maar die komt er dus niet?

De Roo: “Voorlopig niet. Maar ik blijf er wel van overtuigd dat het geen goed idee is om alleen maar als actrice aan de kost te willen komen. Want dat betekent dat je elke rol die je richting uitkomt ook moet aanpakken. Dat wil ik niet. Ik wil keuzes kunnen maken. Ik heb nu net schrijfsubsidies gekregen voor een nieuwe reeks die ik wil maken samen met Dries Heyneman, die ook Bevergem en Grond schreef. Het wordt een zwarte drama-comedy, maar veel meer kan ik er nog niet over zeggen. 

Van Hecke: “Acteren blijft een onzeker bestaan. Je zit toch altijd met die vraag: ‘Wat komt er nu?’ Dat is heel vreemd. Ik heb het de voorbije maanden heel druk gehad, ik kijk er echt naar uit om een paar weken thuis te zijn. Maar tegelijk weet ik dat ik wanneer het dan zo ver is, toch weer nerveus zal worden als mijn agenda niet meteen volloopt.” 

Een probleem dat snel opgelost kan raken wanneer er een tweede seizoen van Nonkels komt. Is daar al nieuws over?

De Roo (overtuigd): “Dat tweede seizoen komt er sowieso. Of mag ik dat nog niet zeggen?”

Van Hecke: “Dat is toch nog niet zeker? Ik heb gehoord dat iedereen dat wel wil, maar dat het lang niet in kannen en kruiken is.” 

De Roo: “Schrijf maar op: er komt een tweede seizoen. (twijfelt plots) Denk ik. Ik hoop echt dat we een tweede seizoen mogen maken. Ik heb mijn agenda alvast vrij moeten houden. (tegen Isabelle) Jij nog niet? Oei. Dat kan maar één ding betekenen, Carine gaat dood. Gestikt in een toastje americain.”

Van Hecke: “Of opgegeten door de Kürt. Stel je voor. Als dat waar is, dan vergeef ik het de makers nooit. Dan schrijf ik zelf een spin-off waarin het enkel en alleen om Carine draait.” 

Nonkels, dinsdagavond om 20.35 uur op Play4 en integraal te bekijken op Streamz.