“Elke ochtend krijg ik sms van vader dat hij okay is. Maar of hij mijn race heeft gezien, weet ik niet”, zei Romanchuk na de finale. “Hij zit in een hot spot en het is er hard leven. Hij kan ook niet veel bellen, want de Russen speuren het hele netwerk af. Tien dagen lang heb ik zelf ook getwijfeld om te gaan vechten, maar ik heb beslist dat ik met een geweer niets kan doen. Voor mij was het beter om te blijven trainen en te doen wat ik het beste doe. Dankzij mijn prestaties in het zwembad kan ik de mensen iets vertellen over de oorlog in Oekraïne.”

Nadat zijn trainingsfaciliteiten werden vernietigd in zijn thuisstad, kreeg Romanchuk een uitnodiging van de Duitse zwemmer Florian Wellbrock om in Duitsland te trainen. Met z’n tweeën prijkten ze naast elkaar op het podium gisteren: Wellbrock met het zilver, Romanchuk met het brons. “Ik ben trots en ontgoocheld met mijn prestatie, maar ik heb getoond dat de Oekraïners tot het einde blijven gaan. Wat de situatie ook is. Trainen in Duitsland was mentaal zeker niet gemakkelijk. Slaap zat er in het begin niet in, want ik was constant bezig met het nieuws. Maar daarna begreep ik dat ik niet meer kan doen dan zwemmen om zo mijn land te vertegenwoordigen. Ik ben dan ook zo trots op deze medaille en alle Oekraïners.”