“Anorexia heeft niets met ‘dun zijn’ te maken”, legt mama Loyens uit. “Eten wordt eigenlijk je grootste vijand en het liefst eet je helemaal niet meer. Het is een copingmechanisme om de andere angsten te onderdrukken. Want hoe minder je eet hoe minder je voelt.” Daarnaast krijg je als anorexiapatiënt ook nog eens een vervormd lichaamsbeeld. In de spiegel zie je een dik lichaam waardoor de drang om nog minder te eten nooit stopt.

Rosie is volgens haar mama een spontaan, vrolijk en talentvol kind. Toch krijgt ze een paar jaar geleden de diagnose van de eetstoornis opgespeld. “Het begon bij af en toe eens niet eten”, vertelt de mama. “Maar het werd steeds erger, tot de huisdokter ons uitlegde wat de aandoening betekende.” De ziekte neemt beetje bij beetje het volledige leven van het meisje over. Ze geeft haar studies op en uit schaamte verdwijnt ze in isolement.

Lang proces

Rosie en mama moeten op zoek naar een behandeling. Want mocht het nog langer aanslepen, zou het kunnen dat ze onvruchtbaar wordt, of haar organen gaan falen. Die zoektocht duurt maanden. Rosie komt op wachtlijsten terecht en kan pas zes maanden nadat ze geaccepteerd heeft dat er iets moet gebeuren, opgenomen worden in een gespecialiseerde kliniek.

Maar dan gebeurt het ondenkbare. De behandeling is te heftig, slaat niet aan en Rosie wordt na een paar weken weer naar huis gestuurd. “Even gaat het goed, eet ze weer wat meer, maar daarna loopt het weer volledig mis”, vertelt Loyens. “Ze biecht aan me op dat ze bijna niet meer eet en dat gaat alleen maar slechter.” Rosie wordt opgenomen in het ziekenhuis, waar ze ook nu ligt. Daar raakt ze er lichamelijk bovenop, maar geestelijk kruipt ze in een dal, want eten wil ze niet.

Steunactie

De normale behandelingen zijn dus niet voldoende voor de jonge vrouw. Daarom betaalt haar mama 500 euro elke maand voor extra therapie en een diëtiste. “Binnenkort gaan we ook met PRI-therapie aan de slag in Nederland. Dat is een manier om in het verleden te gaan kijken waar je een trauma hebt opgelopen. Maar die behandeling wordt niet terugbetaald.”

Het is voor de twee enorm belangrijk dat Rosie de therapie wél kan volgen. “Dat komt omdat we voor de eerste keer het gevoel hebben dat we worden gehoord”, zegt Loyens. “Rosie geeft ook aan dat ze het wil proberen, dus wil ik daar graag gebruik van maken.” Loyens wil met het geld van de steunactie haar therapie betalen én graag thuisblijven voor haar dochter. Want ze heeft constante begeleiding nodig, wanneer ze alleen is heeft de eetstoornis vrij spel.

De steunactie is opgestart in mei, en de reacties waren volgens de mama al hartverwarmend. “Het is mooi om te zien dat er zo veel mensen zijn die om Rosie geven”, vertelt ze. “Anorexia heeft niet alleen een effect op de patiënt, maar ook op de omgeving. Het is moeilijk dragen soms, omdat we leven in een huis waar de eetstoornis regeert. Maar de dag nadien sta je weer op en doe je weer verder.”

Loyens hoopt trouwens ook dat er meer ouders zijn die steun kunnen halen uit het verhaal. “Ik haal dat ook uit verhalen op een Facebookpagina voor ouders die kinderen hebben met anorexia. Daar kan je je verhaal doen en zie je dat je nooit alleen staat in je verdriet.”

De steunactie en meer over haar verhaal vind je via deze link.