In het sologebeuren is de backflip al een tijdje ingeburgerd. Maar beide heren deden het dus met een zijspan. De West-Vlamingen flikten dit kunstje drie jaar geleden voor het eerst. Niemand die het hen al nadeed. Tot nog toe deden ze hun backflips alleen op een afgesloten trainingssite. In Lommel traden ze voor het eerst voor een heus publiek op. “En dat was toch wel een leuk extraatje”, zegt rijder Van Daele (32), in het dagelijks leven een dakwerker. “Stress? Nee. Daarvoor is het al net iets te veel routine geworden.”

Landen deden ze zaterdag wel op een groot luchtkussen in plaats van op de gewone grond. “Voor de veiligheid, want ik rij ook nog in de Grote Prijs mee”, aldus Van Daele.

Val van 10m hoogte

Van Daele is altijd al een waaghals geweest. “Als kind deed ik al backflips met mijn fietsje. Schans maken, een matras op de grond en hopla! De fiets heb ik later dan maar ingeruild voor een zijspan (lacht).”

Zes maanden hadden ze nodig om de salto fatsoenlijk onder de knie te krijgen. “De ene kant van een zijspan is een pak zwaarder dan de andere. Het evenwicht onder controle houden: dat was de grootste uitdaging. Maar na een half jaar hadden we het helemaal beet. Met vallen en opstaan weliswaar, het is niet zonder gevaar. We zijn meer dan eens vanop 10 meter hoogte naar beneden gedonderd. Geloof me: het is niet echt leuk als je dan zo’n zijspan - om en bij de 200 kilo - op je krijgt. Gelukkig is er nooit iets ernstig gebeurd. Blauwe plekken, wat kneuzingen... that’s it.”

Toen ze hun blackflip drie jaar geleden voor het eerste deden, kregen Van Daele en Beernaert heel wat aandacht. Wereldwijd. Het duo werd voor heel wat shows geboekt... maar dan brak corona uit. Van Daele: “Alle shows werden geschrapt. Allicht zullen er nu opnieuw voorstellen komen, maar ik twijfel. Ik wil vanaf volgend seizoen nog eens alles op het WK zijspannen zetten.”