‘Verkrachter van de Samber’ veroordeeld tot 20 jaar cel

Scala mag ook nooit meer in het département du Nord wonen en zal vijf jaar onder sociaal-gerechtelijk toezicht staan. Hij heeft nu tien dagen om tegen deze maximumstraf in beroep te gaan.

De dader zegt zelf dat hij “een soort jagersinstinct” had. “Zoals een jager die wild opmerkt. Het was een oncontroleerbare seksuele drift die opeens kon opduiken, en dan observeerde ik een vrouw een tijdje om haar een dag of twee later te verkrachten. Maar los daarvan beschouw ik mezelf wel als normaal”, klonk het.

Met dat laatste gingen gerechtspsychiaters niet akkoord. Zij beschouwden Dino Scala als een psychopaat, die fier was op wat hij ‘gepresteerd’ had. 

Dat blijkt ook uit zijn verklaringen, waarin hij de eer wilde opstrijken voor alle aanrandingen die hij gepleegd had. Toen de Fransman tijdens één van zijn eerste verhoren te horen kreeg dat hij verdacht werd van ‘maar’ negentien verkrachtingen verslikte hij zich net niet. “Negentien!? Het zijn er zeker een stuk of veertig, meneer.” En toen zijn ondervrager vervolgens opmerkte dat gedwongen orale bevrediging en het betasten van geslachtsdelen juridisch óók onder verkrachting vallen, keek Scala opnieuw verbaasd op. “Ah, oui? Bon, dan moeten er misschien nog vier of vijf zaken bijgeteld worden.”

Uiteindelijk verzamelden de speurders bewijzen voor 56 verkrachtingen die Dino Scala gepleegd zou hebben in een periode van dertig jaar, zowel in België als in Frankrijk. De eerste meldingen dateren van 1988, in de streek rond het Noord-Franse Maubeuge. De slachtoffers, telkens vrouwen, vertelden allemaal hetzelfde verhaal: hoe ze ‘s ochtends vroeg langs achteren belaagd waren door een man, die hun handen vastbond met een wit touwtje en hen daarna verkrachtte. De man zei tegen al zijn slachtoffers hetzelfde: “Als je zwijgt, laat ik je leven.” Nadien maakte hij het witte touw weer los en draaide hij er een bolletje van, waarna hij de vrouwen vroeg om de ogen te sluiten en tot vijftig te tellen. Toen de slachtoffers hun ogen weer openden, was de man verdwenen.

Diezelfde verhalen kregen ook politiekorpsen in andere Noord-Franse gemeenten jarenlang te horen: in Leval, in Aulnoye-Aymeries, in Boussois, in Jeumont, … De speurders beseften dat ze te maken hadden met een serieverkrachter. En omdat die de loop van de Samber leek te volgen, kreeg hij de bijnaam ‘Verkrachter van de Samber’. 

Maar wat de Franse politie niét wist, was dat ook hun Belgische collega’s jacht maakten op een serieverkrachter, die op exact dezelfde manier te werk ging. In Erquelinnes, een dorpje aan de Samber in Henegouwen (pal op de grens met Frankrijk; nvdr) waren ook zeven vrouwen verkracht. Ook daar had de dader telkens ‘s ochtends toegeslagen en ook daar had hij zijn slachtoffers vastgebonden met een wit touwtje. Bij ons kreeg hij de bijnaam ‘De verkrachter met het touw’ of ‘De ochtendverkrachter’. Zonder het van elkaar te beseffen, maakten de Franse en Belgische politie jacht op dezelfde man. Pas in 2006 werd de link gelegd tussen de twee dossiers.

Toch zou het dan nog twaalf jaar duren, tot 5 februari 2018, tot er een doorbraak kwam. Dat gebeurde in ons land. Die ochtend werd een 17-jarig meisje aangerand aan het station van Erquelinnes, vlak voor ze de bus naar school zou nemen. Ze werd langs achteren bij de haren gegrepen, terwijl een man in haar oor fluisterde: “Als je zwijgt, laat ik je leven.” Het meisje slaagde erin om zich los te rukken en zag nog net hoe de aanrander in een geparkeerde Peugeot stapte en wegvluchtte. Dat bleek dé sleutel voor de politie. Want aan het station van Erquelinnes hing een camera en die had een stukje van de nummerplaat van de Peugeot gefilmd. Voldoende om de politie naar ene Dino Scala te leiden: een toen 56-jarige onderhoudstechnicus van de fabriek Jeumont Electric.

Die naam deed een belletje rinkelen bij een oude rechercheur, die op twee maanden van zijn pensioen stond. Hij herinnerde zich dat de naam Dino Scala ooit, lang geleden, al eens gevallen was in het onderzoek. Maar toen hadden ze er niets mee gedaan omdat de Franse politie het “uitgesloten achtte dat een voorbeeldige huisvader als hij tot zoiets in staat zou zijn”.

Scala stond thuis in Pont-sur-Sambre, een dorp in Noord-Frankrijk, inderdaad te boek als ‘voorbeeldige huisvader’. Hij was getrouwd, vader van vijf kinderen en was net voor het eerst grootvader geworden. Elke dag bezocht hij zijn oude moeder en elke avond ging hij zijn zwaar zieke schoonvader instoppen in bed. En in het weekend stond hij aan de zijlijn van FC Pont-sur-Sambre, de lokale voetbalclub waar hij eerst zelf centrale verdediger was en later de honneurs waarnam als joviale voorzitter.

Hoewel de politie ook nu niet kon geloven dat deze allemansvriend het monster was waar ze al dertig jaar naar op zoek waren, trok er op 26 februari 2018 in alle vroegte toch een ploeg naar zijn huis. Ze reden Dino Scala klem toen die naar zijn werk vertrok. In zijn auto vonden agenten een opgerold bolletje wit touw, en tot hun verbazing bekende hij vrijwel meteen. ‘De verkrachter van de Samber’ was gevat, dankzij een Belgisch meisje van 17.

Meteen werd ook duidelijk waaróm Scala altijd toesloeg rond de oevers van de Samber. “Puur toeval”, zo zei hij zelf. Hij pleegde de feiten altijd net voor hij aan zijn ochtendshift begon. En de route van zijn huis naar de fabriek loopt nu eenmaal langs de Samber. Na de aanranding van het meisje in Erquelinnes trok hij ook gewoon naar z’n werk, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Want eens z’n driften gestild, veranderde Dino Scala naar eigen zeggen weer in zijn ‘normale’ zelf. “Het was gewoon een oerinstinct. Ik was ook niet kieskeurig: er zaten meisjes van 13 bij, maar ook vrouwen van 50. Eerlijk gezegd weet ik niet eens of ik mijn slachtoffers nog zou herkennen als ik ze nu zou terugzien.”