Pop- en skatepunk heeft live niet altijd de beste reputatie. Op plaat klinkt dat doorgaans fris als een straaltje Californische zon, op een podium als stortregen op lege conservenblikken in een achterbuurt van Moskou. Ja, jullie daar, NOFX en Blink-182. En dan is daar Sum 41, opgericht op de 41ste dag van de zomer in 1996 en misschien wel een van de meest salonfähige bands uit het genre, die iedereen naar huis speelt.

Het parcours van de Canadezen had vaak hobbels in de weg, alcohol werd frontman Deryck Whibley bijna fataal. Maar de groep krabbelde terug en sprokkelde onderweg een rugzak vol punch, enthousiasme en levenslust. Main Stage openen is nooit dankbaar – Sum 41 stond aanvankelijk later en op een andere dag gepland, maar agenda’s en reisschema’s dwongen tot een kunstgreep –, maar dat straalde geen moment af. “Het maakt ons niet uit wanneer en hoe, als we hier maar zijn”, klonk het. Het leek zowaar gemeend.

Goed, de groep had weinig te klagen. Zonnetje dabei – geen Californische, weliswaar, maar enkel een kenner ziet het verschil – en een behoorlijk ongeziene mensenmassa voor dat vroege uur. Geen verdwaalde festivalgangers, bovendien, maar een grote meute die was gekomen om wereldhits In too deep, Fat lip en Still waiting mee te schreeuwen. Dat Heilige Trio, die uppercut – altijd vol tussen de ogen, altijd raak – achteraan in de set.

Niet dat er in de rest van het optreden geen lekkers stak. T.N.T. van AC/DC, de intro, zeepte het publiek in, en daarna gleed het vanzelf. Over my head of Motivation stuwden vooruit als sneltrein. Af en toe ging het muzikaal bijna richting thrash metal en hardcore – het Anthrax-shirt van gitarist Dave Baksh werd profetisch. Het mag blijken: onderschat, tussen het ontkennen van hun leeftijd door, nooit het vuur van overjaarse tieners.