Hij begon met een fietsclubje en eindigde met een gigantische motorbende: stichter Hells Angels is overleden

Het is een wonder dat Barger zo oud is geworden. Zware vechtpartijen, harde confrontaties met de politie, maar ook zijn drie pakjes Camel per dag: niks kreeg hem klein. Al hadden die Camels hem in 1982 bijna te pakken met keelkanker. Maar Barger liet zijn stembanden verwijderen en was daarna middels een buisje in zijn keel weer de flamboyante woordvoerder van de Hells Angels. Zijn Hells Angels.

In zijn autobiografie Hells Angel: The life and times of Sonny Barger and the Hells Angels Motorcycle Club vertelt Barger hoe hij op zijn negende zijn eerste Camel-sigaret rookte. “Mijn vader had me een Lucky Strike aan­geboden. Maar ik wilde geen oudeventensigaret en schooide een Camel bij mijn oudere zus.”

Schwinn-fiets

Een vader die zijn zoon laat roken, het klinkt heel erg fout. Maar de zoon vertelt het warm. “Mijn vader heeft me altijd meer als zijn maat dan als zijn zoon gezien. Hij wilde niet streng zijn, omdat hij het gevoel had dat hij zijn gezin tekortdeed. Hij was als straatlegger constant ergens in Californië aan het werk. Om de twee weken laadde mijn moeder mijn zus en mij in de Greyhound-bus en dan gingen we ons vader bezoeken. Op die trips zat ik constant met mijn neus tegen het raam om te kijken naar de bikers die ons voorbij zoefden. Ik wist dan al: Ooit ben ik dat, ooit ga ik met mijn maten samen door het land rijden.”

Maar Sonny Barger moest zich voorlopig nog tevredenstellen met een knalrode Schwinn-fiets. Hij porde een paar klasvriendjes aan om ook zo’n fiets te vragen aan hun ouders en dan gingen ze samen rijden. Met hun Earth Angels -T-shirt aan. “Ik had die naam gepikt van een hit van The Penguins. We deden niets speciaals. Gewoon rondrijden en overal onze T-shirt showen. Niet veel anders dan die echte bikers deden.”

Italiaanse Sonny

Op een avond kwam Sonny thuis en was zijn moeder weg. Weggelopen met een treinconducteur. Maar omdat niemand hem dat vertelde, dacht Sonny dat zijn moeder dood was. En hij was bang dat hij zijn voornaam zou verliezen. Want eigenlijk heette hij officieel Ralph, maar zijn moeder had haar Italiaanse traditie gevolgd en haar eerstgeboren zoon de roepnaam Sonny gegeven. Vader stelde hem gerust: “Je blijft Sonny heten. Dat kan je moeder je niet meer afpakken.”

Omdat de vader zo amicaal met zijn zoon omging, kon Sonny geen autoriteit verdragen. Dus op school liep het niet echt vlot. Sonny ging geregeld met zijn leerkrachten op de vuist en werd uiteindelijk definitief van school gestuurd. Zijn fascinatie voor logo’s en kostuums dreef hem naar het leger. Met een leugentje over zijn leeftijd – hij was een jaar te jong – raakte hij toch binnen. Daar hoorde hij de verhalen over de Hells Angels, een iconische gevechtseenheid in de Eerste Wereldoorlog.

Na het leger ging Sonny werken bij een kruidenier en daarna in en Ford-garage. Maar enkel om geld te verdienen voor een motorfiets en mijn eigen motorbende Hells Angels– zij zouden elkaar even trouw zijn als die gevechtspiloten – te kunnen gaan rondrijden.

Toiletten poetsen

Dat de Hells Angels wereldwijd 300 chapters – afdelingen – kregen, komt volgens Sonny Barger door de strenge regels die hij de chapters oplegde. “Er lopen vele fabels over die regels. Zo zou je een moord moet plegen om erbij te horen. Maar het is net andersom: om een Hells Angel te worden, moet je de toiletten van het clublokaal poetsen, mag je tijdens de vergadering niet roken en niet drinken en vooral: opkomen voor elkaar.”

Die laatste eed brak de Angels in 1969 zuur op. Toen hadden de Rolling Stones hen ingehuurd als veiligheidsagenten op hun Gimme shelter-concert in Altamont. In zijn autobiografie vertelt Sonny wat er toen gebeurde. “De Stones stelden hun concert almaar uit, om de massa aan de kook te krijgen. Ik zag dat het fout zou lopen en zette mijn pistool tegen de kop van Keith Richards en riep: Nu ga je op scène of ik haal de trekker over. Toen de Stones eindelijk opkwamen, stormde de massa naar voren. Wij zagen een jongen, Meredith Hunter, met een geweer in de lucht schieten. We vlogen erop af om hem te ontwapen, maar hij bedreigde ons en in dat gevecht is die jongen doodgestoken.”

De Hells Angels werden uiteindelijk vrijgesproken op basis van wettige zelfverdediging. Maar andere keren is Sonny Barger wel veroordeeld. Meestal voor het bezit van drugs en wapens of voor geweld tegen andere bikersbendes. Alles samen zat hij meer dan zeven jaar in de cel.

Maar zelfs van daaruit bleef hij zijn Hells Angels-imperium leiden. Sonny Barger had een hele batterij advocaten in dienst die jacht maakten over kopieerders van Hells Angels-emblemen,-kledij en zelfs -wijnen. Eind jaren negentig gaf Barger de leiding van zijn Angels uit handen en werd consultant bij biker-films. Barger was viermaal getrouwd (een keer zelfs in de gevangenis). Maar in zijn biografie zegt hij: “Al die vrouwen, al dat geweld, dat telde niet. Samen rijden met mijn maten, daarvoor heb ik geleefd.”