Geen gele fiets, alleen wat geel stuurlint en de obligate gele helm. Ook met de leiderstrui van de Tour de France om de schouders gaat een Belgische boerenzoon niet naast zijn schoenen lopen. Gewoon is meer dan goed genoeg voor Yves Lampaert. 202 km lang tussen Roskilde en Nyborg mocht hij van zijn dag in het geel genieten. Nu ja, op de Grote Beltbrug kwam hij ongelukkig ten val, moest hij knokken om terug te keren, maar uiteindelijk hielp hij Jakobsen alsnog aan ritwinst. Om dan vlak na de meet te beseffen dat Van Aert als tweede over de streep was gekomen en hij zijn gele trui dus moest afstaan.

Judorol

“Het was enorm nerveus”, deed Lampie zijn verhaal. “Smalle wegen, draaien, keren en door al dat volk werden die straten nog smaller. Op die brug besloot ik om links vooraan te rijden, vol in de wind om het risico op valpartijen zoveel mogelijk te schuwen. Valt er toch eentje van EF een beetje knullig en ik had geen enkele kans om hem te ontwijken.”

Samen met ploegmaat Morkov reed Lampaert erg snel een gaatje van een kleine halve minuut dicht. “Goh, zo simpel ging dat toch niet. Ik had eerst wel zoiets van, waarom moet ik hier nu weer vallen? Een délégué kwam dan na die val nog wat simpel doen. Alsof ik er voordeel uit haal dat ik val? Gelukkig kon ik opnieuw een judorol doen en hou ik er niets aan over.”

Poorten

Na die verrassende tijdritzege van één dag eerder, zonder meer het hoogtepunt uit zijn carrière, volgde voor Lampaert geen vlekkeloze hoogdag in het Tourpeloton. “Fabio wint en dat is op zich perfect. De jongens van Quick-Step pakken toch maar mooi twee op twee. Magnifiek. Dat ik mijn trui kwijt ben, ach ja, het is wat het is. Liever dat ik hem doorgeef aan een andere Belg en zeker aan Wout. Om nu te zeggen dat ik er echt van heb kunnen genieten, was het me toch iets te nerveus. Ik heb even hard moeten knokken om vooraan te zitten als anders. Het was niet dat de poorten voor me open gingen omdat ik geel droeg.”

De felicitaties van alle collega’s in het peloton hebben me wel veel deugd gedaan. Die appreciatie is mooi. Velen vonden het blijkbaar tof dat er eens niemand van de grote kanonnen won (grijnst). Ik zou niet meteen zeggen dat het mijn mooiste dag op de fiets was. Daarvoor heb ik er niet genoeg van kunnen genieten. Ik ben blij dat ik het eens mocht meemaken, maar zo weken aan een stuk in die leiderstrui, het zou niets voor mij zijn. Zeker niet met al die pers die dan ook nog eens wat van je wil (knipoog).”