Red Hot Chili Peppers op Rock Werchter: geen echte teleurstelling, maar te veel verplichte nummertjes ★★★☆☆
De twijfel hing het hele weekend lang over het festival: zouden de Red Hot Chili Peppers, absolute headliner van Rock Werchter 2022, komen opdagen? De groep had op vrijdag een concert in Glasgow geannuleerd wegens ziekte, en ook al was drummer Chad Smith intussen in Brussel gesignaleerd, het duurde tot zondag iets voor de middag vooraleer er witte rook uit de schoorsteen van Schueremans kwam: het materiaal van de Peppers was gearriveerd!
In de vroege jaren negentig hebben de Red Hot Chili Peppers een tijdlang mijn leven en dat van vele van mijn tijdgenoten beheerst. Er zijn weinig platen die ik zodanig van buiten ken als ‘The Uplift Mofo Party Plan’, ‘Mother’s Milk’ en vooral ‘Blood Sugar Sex Magik’. Hollywood was het beloofde land, en ‘Funky Monks’ het ‘Cocksucker Blues’ van mijn generatie. De liefde is sindsdien danig bekoeld - als er thuis nog eens iets van de Peppers passeert, is het iets van voor 2000. Tweeëntwintig jaar geleden. Maar hetzelfde kan van pakweg U2 worden gezegd, en dat is live wel nog altijd een belevenis. Hoop deed zondagavond dus weer maar eens leven.
Wat er vrijdag in Glasgow precies aan de hand was, werd nooit gecommuniceerd, maar Chad Smith leek alvast aardig hersteld van zijn ontmoeting met Dimitri Strobbe aan het Brusselse stadhuis. Hij mocht de zaak op gang roffelen voor de gebruikelijke intro-jam, en werd door bassist Flea (‘Please remind me to never take Chad Smith for granted’) en zanger Anthony Kiedis (‘Flea? Never take Chad Smith for granted’) herhaaldelijk in de bloemetjes gezet.
Lees ook
Live Rock Werchter - Balthazar: betrouwbaar als een boekhouder, cool als Daddy Cool ★★★★ • Red Hot Chili Peppers sluiten Werchter af
Gitarist Frusciante, die de groep al twee keer vaarwel wuifde maar sinds het recente ‘Love Unlimited’ weer aan boord is, is in de loop der jaren zelf steeds nadrukkelijker zijn rol gaan opeisen. Na zijn eerste terugkeer in 1999 met epische gitaarsolo’s (die dit keer helaas beperkt bleven), nu met meer backing vocals dan ooit tevoren. Het hielp de pijn van het Kiedis zijn verzachten.
Eerlijk: als balladeer kan ik hem niet meer verdragen, als rapper of vuilbekkende punkrocker geloof ik hem niet meer. Maar live dan nog liever dat laatste. Zoals in een als vanouds wild rondfunkend ‘Around the World’, het swingende ‘Dani California’, en uiteraard ‘Give It Away’. Voor dat laatste moesten we al wachten tot het einde van de reguliere set, waarin net iets teveel uit ‘Love Unlimited’ werd geplukt, een plaat die afgaande op de reacties van het publiek, ook bij de fans nog niet helemaal onder de huid is gekropen.
Waarom niet nog eens het geweldige ‘Apache Rose Peacock’ in plaats van doorslagje ‘Aquatic Mouth Dance’? Waarom geen ‘Breaking the Girl’ in plaats van dat verschrikkelijke ‘Black Summer’? En waarom ‘Magic Johnson’ niet helemaal in plaats van dat plagerige stukje aan het begin van ‘Right on Time’?
De setlist had beter gekund (afgelopen woensdag in Dublin speelden ze ‘If You Have to Ask’, ‘Nobody Weird Like Me’, ‘Suck My Kiss’ en ‘Sir Psycho Sexy’) en de groep zelf leek ook niet in grote doen. De grapjes tussendoor waren mak, en de jams, die vroeger dikwijls pas na lang opbouwen hun grandeur vertoonden, bleven in tijd beperkt als waren het verplichte nummertjes.
Wel mooi: Frusciante die solo ‘Your Song’ van Elton John bracht, ‘Californication’, en het bisrondje met de weliswaar veilige maar met vuur en waardigheid gebrachte publiekslievelingen ‘Under the Bridge’ en ‘By the Way’.
Een teleurstelling waren de Peppers niet, maar van blood, sex en magik blijft anno 2022 nog maar bitter weinig over. Sugar had dan weer iets minder gemogen.