Mama en papa Van Aert: “Wij hebben het beste van ons weggegeven aan Wout... En wij zitten met ‘den overschot’”

Ze stonden wat afgezonderd, daar aan de finish in Calais. Weg uit de hectiek. Vol spanning volgden mama Ivonne en papa Henk van Aert de finale van de vijfde rit op hun smartphone. ‘Komaan, Wout!’, stuwde Ivonne haar beukende zoon nog één allerlaatste keer virtueel vooruit. Luttele seconden later volgde — “Jaaaaaaa!” — de ontlading. Henk greep zich bij het beeld van fladderende Wout naar het hoofd van ongeloof. De eerste omhelzing en zoen was voor… elkaar. “Geweldig. Hahaa!”

Treffender kon die verbluffende solo van elf kilometer ook niet worden omschreven. In de leiderstrui, dan nog. Stof voor de overlevering. “Voor ons presteert hij altíjd goed”, benadrukte Ivonne. “En hij heeft natuurlijk al heel veel en vaak gewonnen. Maar nu, in het geel… dit is het echt wel het hoogste, daar moeten we niet flauw over doen. Mooier kan niet. Het doet met de klap al het voorgaande vergeten.” Een groots nummer, besefte ook Henk. “Net zoals die zegetocht vorig jaar over de Mont Ventoux er één was. Die drie opeenvolgende tweede plaatsen zullen zijn drive en motivatie nog extra hebben aangescherpt. Zo is Wout wel: na een nederlaag wil hij zo snel mogelijk weer winnen. En daar kan hij dan bijzonder diep voor gaan. Dat is zijn ingesteldheid.”

Van wie hij die specifieke eigenschap heeft? Henk: “Van ons allebei, denk ik. Wij hebben het beste weggegeven aan onze Wout en blijven zelf met de overschot zitten. (lachen samen hartelijk) Niet knippen dit, hé?” Ivonne: “Hij heeft hier heel hard voor gewerkt. Herinner je je nog de titel van zijn boek? ‘Ik Fiets Focus’. Wel, dat kan hij dus ongelooflijk goed: focussen. De ‘klik’ maken en een enorme mentale kracht in zichzelf naar boven halen. Elke voorbereiding, elke wedstrijd terug opnieuw.”

Opmerkelijk, tenslotte; was het antwoord op de vraag welke van die vele overwinningen Ivonne en Henk het meest koesteren. “Voor ons persoonlijk, en we denken ook voor Wout: die eerste Belgische veldrittitel in eigen Lille. Dat klinkt banaal, maar daar kleeft uiteraard een geschiedenis en een hoge emotionele waarde aan vast.” Ivonne: “Ook die eerste zege bij zijn comeback na de val, in de Azencross in Loenhout, was zo’n onvergetelijk moment. Omdat ze hem toen het antwoord gaf op een hele belangrijke vraag: ‘ga ik nog wielrenner kunnen blijven op en het hoogste niveau?’” Jawel, dus. En hoe!