Zelfs toen omgeving de signalen zag, greep Lommelse moeder niet in: “Ze liet haar kind vallen”

De 42-jarige moeder uit Lommel werd veroordeeld tot zestig uur werkstraf voor schuldig verzuim. Haar ex-man kreeg eerder al zeven jaar cel voor de verkrachting van zijn dochter en haar vriendinnetje dat kwam logeren. De omgeving van de moeder voelde dat er iets niet klopte, zeker toen de man naakt bij zijn dochter in bed kroop. Maar de vrouw wuifde alles weg en ondernam niets. Het misbruik kon uiteindelijk twee jaar lang aanhouden. De rechtbank was niet mals voor de moeder. “Beklaagde bood geen hulp hoewel ze wist dat de fysieke en psychische integriteit van haar dochter ernstig in gevaar was. Beklaagde koos voor zichzelf en liet haar dochter vallen. Het meisje is getekend voor de rest van haar leven”, klonk het scherp bij de strafrechter.

Persoonlijk falen

De procureur sprak over een ‘zeldzame zaak’. Forensisch psychiater Rudy Verelst beaamt dat: “Het gebeurt inderdaad niet vaak dat een moeder haar kind in de steek laat.” Volgens Verelst kunnen verschillende elementen aan de basis liggen. “In sommige gevallen ziet de moeder het misbruik als een persoonlijk falen. Dat is dermate confronterend dat het probleem uit de weg gaan makkelijker is dan het daadwerkelijk aan te pakken. Vaak gaat dit ook gepaard met angst voor mogelijke gevolgen, bijvoorbeeld dat de partner haar zou verlaten.”

“Dat gevoel van falen gaat vaak hand in hand met een zwakke persoonlijkheid. Niet zelden zijn er narcistische en antisociale kenmerken aanwezig, waardoor de kinderen pas op de tweede plaats komen. Dit soort mensen gaat elders bevestiging zoeken door bijvoorbeeld energie te steken in een nieuwe partner in plaats van in een kind.”

Mildheid

Directeur van het Vlaams Expertisecentrum Kindermishandeling Tim Stroobants pleit voor enige mildheid. “We moeten niet enkel met de vinger wijzen”, klinkt het. “Moeders zitten vaak zelf vast in een bepaalde situatie waar ze moeilijk uitgeraken. Als buitenstaander vraag je je al snel af hoe dit kon gebeuren, maar ze voelen vaak schaamte, schuldgevoel en zijn soms bang om de situatie nog erger te maken of zelf slachtoffer te worden.”“Om die reden speelt ook de omgeving een belangrijke rol: vrienden, hulpverleners, de school, het OCMW,... ze kunnen allemaal iets bijdragen. De hulplijn 1712 werd in het leven geroepen om slachtoffers van geweld, maar ook omstaanders en zelfs daders te begeleiden.”

“Dat neemt niet weg dat wij als maatschappij nog altijd van ouders mogen verwachten dat zij in de eerste plaats hun verantwoordelijkheid nemen en hun kinderen beschermen tegen geweld”, aldus nog Stroobants. “En die verwachting mogen we blijven hebben.”